The One that Got Away | ✓

Chapter 16

Yollane's POV

" Hey, you've been acting weird lately." Kaagad akong napatingin kay Veynz. Veynz and I are okay na, we're casual na rin.

Tinuro ko ang sarili ko. " Me?" He nodded.

I tried to surpassed my smile, but lumalabas pa rin ito. " Yan, yang mga ngiti mong yan kakaiba na, parang may something." He teased while grinning. I tried to hide my face but, nevermind. I smiled widely to him.

" Hmm, may nangyari bang di ko alam?" Pinaningkitan niya ako ng mata.

I looked at him innocently. " Hmm? Nangyari? Wala naman." I said at nakangiting nagtungo sa kusina. It's been days since nagtapat sa akin si Haniel. And hell! I don't understand why am I feeling this way! I think, kinikilig ako kapag naiisip ko yun?! Oh God!

It's already 10:45AM so I decided to cook our lunch. Since wala si Haniel kaya walang pumipigil sa akin, I know magagalit yun kapag nalaman nung ako ang nagluluto. Uminit naman ang pisngi ko sa isipang iyon. Holysweet! What the hell is happening to me?!

So while I was preparing our food narinig kong may nag doorbell. Oh hell, it might be Haniel! Ah bahala na kung magalit man siya, basta magluluto ako.

Honestly, this past few days I felt weaker and weaker.

I sighed, I think it's near, I can feel it. My heart-

" Yollane?" Kaagad akong napalingon kay Haniel. I gave him a big smile. " Haniel! You're back na pala, so how's your visit with your lola?" I asked him.

He looked at me seriously " Yollane, why are you cooking? You know your condition. Please be car-" I shut him.

" Oh come on Haniel, I'm perfectly fi-" Kaagad kong nabitawan ang sandok na hawak ko. Holysweet, ang sakit!

" Yollane! Holyshit!" Bago pa ako matumba ay kaagad na akong nasalo ni Haniel. Oh my Jesus, ang sakit, I can't breath.

" Kuya drive the car!" I heard Haniel shouted. I-I can't take it anymore.

My vision got blurry, and everything went black

Haniel's POV

" Hurry up!" Dahil sa pag-alala ay nasigawan ko na si kuya. I know he's curious of what's happening pero hindi ito ang tamang panahon upang magpaliwanag. Oh God! Nawalan na ng malay si Yollane and she's so pale! Para ng papel ang kulay ng mga labi niya.

" Y-yollane sweetie, please hold on, don't give up please, please my love." I want to cry pero kailangan kong magpakatatag. Jesus! Save her! Save my love!

Nang makarating kami sa Hospital ay kaagad akong tumakbo papunta sa ER, kaagad naman akong sinalubong ng mga nurse at doctor. Oh God, I can't look at her, parang binibiyak ang puso ko kapag tumingin ako sa kaniyang walang malay at nahihirapan. She's so fragile, my love is so fragile.

Nang maipasok na siya sa ER ay kaagad akong napaupo. I want to tell her parents about this, but palaging pumapasok sa isip ko ang tinig ni Yollane na nagmamakaawang huwag sabihin sa kanila. And I made a fucking promise!

" Haniel." Kaagad akong napalingon sa likuran ko. Oh shit I forgot, kuya is here.

Seryoso ang muka niya ng lumapit siya sa akin at tinulungan akong makatayo. Should I tell him?

" K-kuya, si Y-yollane, di siya pwedeng mawala." Diko na napigilang mapayakap sa kaniya. For now I'm his lil' brother and he's my big bro. I can feel him tapping my back.

" Pangalawang beses nato Haniel, tell me the truth, ano ba talagang nangyayari sa kaniya?" Bumitaw ako sa yakap at pinahid ang mumunting luhang umagos sa mata ko.

I sighed. " S-she's sick kuya." Mahina kong sambit. I feel him stiffened.

" W-what?! Does her parents know?!" I shook my head.

" What?! Bakit di mo sinabi?! Are you stupid or what?!" Di ako makasagot, m-maybe- maybe tanga nga ako.

" It's her request kuya, a-and I made a fucking promise to her kahit gustong-gusto ko ng sabihin sa parents niya!" You're so stupid self!

Napailing-iling siya. " They have to know Haniel, kailangan nilang malaman, anak pa rin nila si Yollane!" He said before walking away. Napasandal ako sa pader, oh God now Yollane's gonna hate me.

After an hour lumabas na ang doctor, kaagad ko siyang nilapitan.

" H-how is she doc?" Kaagad akong sinalakay ng kaba ng magbuntong hininga siya at umiling. N-no-

" Dederetsuin na kita Mr. Rapson, kailangan ni Ms. Vadney ng heart donor, as soon as possible, for now she's stable pero di siya ligtas hanggat di siya na ooperahan." H-heart donor? Oh God.

"-ililipat na namin siya sa room niya. Bibisitahin ko lang siya siya ulit for some test, so please, if you'll excuse me." Paalam nito at naglakad paalis. Habang ako, naiwang naka tulala. Ganon na ba talaga kalala ang kalagayan niya? P-pero may pag-asa pa naman diba? K-kailangan niya lang ng heart donor, p-pero saan ako makakahanap?

Yollane's POV

Dahan-dahan kong iminulat ang mga mata ko. Oh God, I felt dizzy, where am I?!

" Ms. Vadney." Kaagad akong napalingon sa gilid ko, and there I saw a doctor, I know her, siya yung doctor na napag check up-an ko, sa kaniya ko nalaman na may sakit ako.

She sighed. " Bakit hinayaan mo itong mangyare Ms. Vadney? Bakit di ka nagpagamot? Ms. Vadney, malala na ang sakit mo, you're dyin-"

" I know." I whispered, tears running down my face.

" I know doc, it's my choice, am I stupid?" Kaagad kong pinahid ang mga luha ko.

" I'm so stupid for not telling my parents, but how? They are so busy." She looked at me, kita ko ang awa sa mga mata niya.

" Ms. Vadney- you need to tell them, I already told your friend na heart donor na lang ang kailangan mo." Haniel, where is he?!

" Ms. Vadney, you need to fight okay? There's always a chance." She said before walking away.

" D-doc." She looked at me.

" Don't tell them the truth please, l-let me." I said as my tears ran down my face. She sighed before walking out of my room. She didn't answer yes, but she didn't disagree too.

Kaagad kong pinahid ang mga luha ko ng may biglang pumasok sa roon ko. It's Haniel, his face looks so sad. His eyes were full of emotions.

" Y-yollane." I know, iiyak na to.

I smiled at him. " C-come here." Without hesitation ay kaagad siyang lumapit sa akin at binigyan ako ng mainit na yakap.

Kusa na namang tumulo ang mga luha ko, maiiwan ko ba tong lalaking to?

Ramdam kong nabasa na ang leeg ko dahil sa mga luha niya, oh God, my cry baby best friend.

" Y-yollane, don't l-leave me please." Di ako makapagsalita. Tanging tahimik na iyak laman ang magagawa ko.

Oh sweet Jesus, I-I can't leave him, yet. Not now.