(Zawgyi)
လြန္ခဲ့တဲ့သံုးႏွစ္လံုးေ႐ွာင္းက်န္႔အေၾကာင္းမေတြးမိတဲ့ေန့ဆိုတာမ႐ွိခဲ့ဘူး။အခုေတာ့ေန႔ရက္တိုင္းမဟုတ္ေတာ့ဘူးအခ်ိန္တိုင္းစကၠန္႔တိုင္းေတြးေနမိ
တယ္။
ေရွာင္းက်န့္အေၾကာင္းေတြးမိမွာစိုးတဲ့ရိေပၚက
အလုပ္ေတြထဲပဲအာ႐ုံနစ္ထားတယ္။ဒါေတာင္
အာ႐ုံတစ္ခ်က္လြတ္သြားတာနဲ႔အရင္ဆံုးေတြး
မိတာေ႐ွာင္းက်န္႔ပဲ။
"ဆရာ...႐ုံးမဆင္းေသးဘူးလား"
အခန္းထဲဝင္လာတဲ့ေဟာက္ရႊမ္းေၾကာင့္နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႐ုံးဆင္းခ်ိန္ေရာက္ေနၿပီပဲ။
"မင္းအရင္ဆင္းလိုက္ေလ၊ ငါလုပ္စရာေတြ႐ွိေသးလို႔"
"ဟုတ္ကဲ့ဆရာ"
ဝမ္ေဟာက္ရႊမ္းတစ္ေယာက္နားမလည္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။သူ႔ဆရာအခုတေလာဘာလို႔ဒီေလာက္အလုပ္ေတြလုပ္ေနမွန္း။ေန႔လည္စာေမ့ေနေလာက္တဲ့အထိဘာလို႔ဒီေလာက္အလုပ္ႀကိဳးစားေနတာလဲမသိ
ေတာ့ဘူး။
Ring..Ring...
ဖုန္းျမည္သံေၾကာင့္ ရိေပၚအာ႐ုံေတြ ပ်က္သြားတယ္။ ဟိုက္စန္းကဘာလို႔ပါလိမ့္။
"ေဝ"
"....."
"ဘာ..ေ႐ွာင္းက်န္႔ ေပ်ာက္ေနတယ္"
"...."
"ဘယ္ခ်ိန္ကတည္းကလဲ၊ ဟိုေကာင္လုဖုန္းက ဒါေလးေတာင္မ႐ွာႏိုင္ဘူးလား"
"....."
"ေအး..ငါအခုသြား႐ွာလိုက္မယ္"
ဖုန္းခ်ၿပီးတာနဲ႔ခ်ိတ္ထားတဲ့ကုတ္ကိုအေလာတႀကီး ဆြဲယူၿပီး ကားပါကင္ဆီေျပးရေတာ့တာပဲ။ ဒီေန႔က ေ႐ွာင္းက်န္႔ပါးပါးနဲ႔မားမားကားအက္ဆီးဒန္႔ျဖစ္ၿပီးႏွစ္ေယာက္စလံုးဆံုးတဲ့ေန႔။ ႏွစ္တိုင္းေ႐ွာင္းက်န္႔ကို ဒီလိုအခ်ိန္ဂ႐ုစိုက္ေပးရတယ္။စိတ္လြတ္လြတ္
သြားတတ္လို႔။ လုဖုန္း...မင္းဒီေလာက္ေလးေတာင္ ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ဘူးလား။
ေန႔ခင္းကတည္းကေပ်ာက္သြားတာကိုအခုမွဟိုက္စန္းကဆက္သြယ္လာတာဆိုေတာ့ၾကံရာမရတဲ့
အဆံုးမွသူ႔ကိုဆက္သြယ္လိုက္ရတဲ့ပံုပဲ။ေ႐ွာင္းက်န္႔သြားတတ္တဲ့ေနရာေတြကိုလိုက္႐ွာေနရင္းမိုးကျဗဳန္းစားႀကီးရြာခ်လိုက္တာမို႔ကားကိုဂ႐ုတစိုက္ေမာင္းေနရတယ္။
YOU ARE READING
I swear...
ФанфикI swear...လို႔ပဲေျပာေပး...ငါအားလံုးယံုျကည္ဖို္႔အသင့္ပဲ။ 520 day or Chinese Valentine Day အမွတ္တရ Fic. ေက်းဇူးျပဳ၍Fic ကို fic လို႔ပဲျမင္ေပးပါ။ ေဝဖန္မႈမ်ားစြာကို လိုလားစြာလက္ခံပါ၏။
