Με το που άνοιξα την πορτα για να παω στο σχολείο ειδα στο απέναντι πεζοδρομιο τον Κωνσταντίνο να περνάει με τις μαυρες φόρμες του και τα ανακατα μαλιά. Σαν αστραπή περασε η εικόνα του στο μπαρακι και για μια στιγμή κόλλησα μπροστά στην πορτα. Ξεκίνησα με λίγο γρηγορο βήμα να τον φτάσω αλλά άκουσα τη φωνή του Τιμ...
- Καλημερα μωρο μου. Τι κάνεις;
Δεν είχα καμια διάθεση για συζήτηση και έτσι δεν τον ρώτησα τίποτα για το που εξαφανίστηκε όλο το Σαββατοκύριακο...
- Καλημερα, καλά. Ειπα ξερά.
Σε όλη τη διαδρομή μου μιλούσε για διάφορα ασχετα πράγματα, λες και ολα ήταν μια χαρά, αν κάποια στιγμή με ρωτουσε κάτι του έλεγα ένα ψευτικο ναι ή έχεις δίκαιο μήπως και σταματήσει την πρωινη φλυαρια αλλά δεν ήμουν τοσο τυχερή. Τα μάτια μου είχαν κολλήσει στον Κωνσταντίνο που περπατουσε λίγο πιο μπροστά από εμας και σκεφτόμουν τι συμβαίνει και είναι τόσο ατημέλητος στο σχολείο ενώ την Παρασκευη ήταν άλλος άνθρωπος...
Επιτέλους φτάσαμε στην πισω αυλή και το πρώτο τσιγάρο της ημέρας καιγόταν στο χέρι μου. Το ειχα τόσο ανάγκη... Λίγο πιο εκει ο Τιμ μαζί με το Νίκο σχολίαζαν για την νέα κατάκτηση του γόη, που και που ο Τιμ έριχνε κλεφτές ματιές προς εμένα να δει αν ακουω ή είμαι παλι στον κόσμο μου, τον ποτε μαυρο και ποτε γκρι, ποτε όμως λευκό...
Το κουδούνι χτυπησε και πηγαμε στην αίθουσα μουσικής, σήμερα θα γινόταν η επιλογή για την χορωδία του σχολείου, ο Τιμ μαζί με τον Νίκο ήταν αυτοί που θα κάνανε την πρώτη επιλογή πριν οι υποψήφιοι γίνουν δεκτοί από τους καθηγητές μουσικής για την τελική επιλογή.
Η όλη διαδικασία είχε την πλακα της, διάφορα παιδια , αλλά με ταλέντο αλλά μέτρια κάνανε τις δοκιμές τους, μέχρι τώρα διάλεξαν 5 άτομα, 4κοριτσια και ένα αγόρι που ήταν αδερφός του κολλητου τους, από τη δευτερα λυκείου. Τότε στη σκηνή ανέβηκε ένας πιτσιρικος από την πρωτη, έπαιξε την κιθάρα του αλλά πριν προλάβει να ολοκληρώσει τη μελωδία, ο Τιμ σηκώθηκε όρθιος και του πηρε το όργανο από τα χέρια...
- Μη ξαναπιάσεις κιθάρα στα χέρια σου σπορε, του είπε γεμάτος έπαρση και συνέχισε, είσαι πιο άχρηστος και από τον σκυλο μου... Όλοι στην παρεα του άρχισαν να γελάνε δυνατά και ο μικρός κατέβηκε γρήγορα γρήγορα από τη σκηνη έτοιμος να βάλει τα κλάματα...
- Ένας ψηλός άνδρας βγήκε έξω μαζί του και τον πήρε στην αγκαλιά του για να τον παρηγορήσει, δεν μπορουσα να δω ποιος είναι αλλά όπως ήταν σκυφτός πανω απο το παιδί σηκωθηκε λίγο η μπλουζα του και φάνηκε ένα μικρό κομμάτι από το τατουάζ του... Συνέχισα να κοιτάω έξω από το παραθυρο, είχε περισσοτερο ενδιαφέρον απο το να βλέπω το αγόρι μου με τον κολλητό του να κάνουν.... καλλιστεία...
Ο μικρός σηκώθηκε απο το πεζουλακι που είχε κάτσει και πιο ήρεμος πλεον συζητουσε σαν να γνωρίζετε τωρα με τον άνθρωπο που στεκόταν μπροστά του...
- Βίκυ μου θα μας τραγουδήσεις και εσυ ένα τραγούδι; Είπε δυνατά ο Τιμ για να φανεί στους φίλους του... Γυρισα αιφνιδιασμένη προς τη μεριά του, τα λίγα δευτερόλεπτα που μου απέσπασε την προσοχη ήταν αρκετά για να μη προλαβω να δω ποιος ήταν ο άντρας καθώς έφυγαν από το οπτικό μου πεδίο την στιγμή που κοίταξα παλι έξω από το παταθυρο...
- Οχι, του ειπα λίγο πιο δυνατά από ότι ήθελα αλλά δεν με ένοιαζε καθόλου, σηκώθηκα και γρήγορα πηγα προς την πισω αυλή να ανάψω ένα τσιγάρο, αυτή τη στιγμή το έχω τόσο ανάγκη...
Εκεί βρισκόταν ήδη το αγόρι και με σκυμένο κεφάλι περισσότερο σκεφτόταν παρα κάπνιζε.
Κάθισα απέναντι του και αναψα και εγώ το τσιγάρο μου.
- Μη τον ακους, ήσουν πολυ καλός, δε ξερω γιατι αντέδρασε έτσι. Του είπα περισσοτερο σαν να απολογούμαι παρα για να του εκφράσω την άποψη μου.
- Ευχαριστώ, το ίδιο μου είπε και ο δάσκαλος μου όταν βγήκε έξω μαζί μου...
- Ο δάσκαλος σου; Ώστε καθηγητής μουσικής ήταν, πως και δεν τον ειχα προσεξει μέχρι τώρα;
Και ο μικρός συνέχισε...
- Ο κος Κωνσταντίνος ειναι εξαιρετικός μουσικός, έχει παιξει ήδη σε πολλες συναυλίες επώνυμων τραγουδιστών και έχει συμμετάσχει σε 4 δίσκους παίζοντας είτε κιθάρα είτε μπάσο είτε βιολί...
- Ο κος Κωνσταντίνος, διδάσκει μόνο στην πρωτη, ειναι νέος καθηγητής; Ρώτησα θέλοντας να μάθω περισσοτερα για τον μυστήριο άνδρα.
- Χαχαχα, οχι δεν είναι καθηγητής, μαθητής είναι πηγαίνει στην τρίτη λυκείου, αλλά είναι χαμηλών τόνων στο σχολείο για να περνάει απαρατήρητος.
Έμεινα σκεπτική να κάνω το τσιγάρο μου όταν με χαιρέτισε φευγοντας, ανταπεδωσα με ένα νεύμα και προσπαθησα να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά.
........
Επιτέλους τελείωσε η διαδικασία και θα μας αφήσουν να φυγουμε 2 ώρες νωρίτερα σήμερα...
Όλη αυτή την ώρα προσπαθω να θυμηθώ ποσους Κωνσταντίνους έχουμε στην τρίτη λυκείου, αλλά μου είναι κάπως δυσκολο αφου δεν είμαι η μετρ στις κοινωνικές σχέσεις... 2,3 που ξέρω είναι τόσο επιδειξιες που αν είχαν κάνει τα μισά από όσα είπε ο μικρός θα είχαν κολλήσει αφίσες με τα κατορθώματα τους... Από τους γνωστους μου μένει μόνο ο φίλος μου αλλά αυτός αποκλείεται, δεν θα μου είχε πει κάτι τόσα χρόνια, άλλωστε σιγά μην έχει τατουάζ στην πλατη και μάλιστα τόσο μεγάλο που να φθάνει μέχρι λίγο πανω απο τη μέση...
- Καλησπέρα Βίκυ.
- Καλησπέρα Κωνστντινε και πανω που σε ήθελα...
- Ε ναι και εγώ σε ήθελα, θέλεις να περπατήσουμε μαζί μέχρι το σπίτι σου καθώς συζηταμε;
- Ναι φυσικά, ελα πες μου τι με ήθελες;
- Εσυ πρώτη, ladies first είπε με την τέλεια αγγλική προφορα του..
- ΟΚ λοιπόν. Ξέρεις κανέναν συνονοματο σου που να παιζει κιθάρα στο σχολείο και να παραδίδει μαθήματα;
- Γιατί, θέλεις να μάθεις κιθάρα; Γιατί δεν ζητάς από τον Τιμ να σου διδάξει;
- Ε οχι μωρέ, ξέρεις τώρα για μια φίλη μου είναι, προσπαθησα να δικαιολογήσω την ερώτηση μου αλλά μάλλον δεν τον έπεισα...
Χαμογέλασε ευγενικά και ω θεε μου είναι πραγματικά ωραίος άντρας, πως μεγάλωσε έτσι μέσα σε 3 μέρες... Ώπα, τι σκέφτηκα μόλις τώρα;....
- Αυτό ήθελες να με ρωτησεις; Η φωνή του Κωνσταντίνου με έβγαλε από τις περιεργες σκέψεις μου...
- Ναι, τελικά ξέρεις ή όχι;
- Όχι, δεν ξέρω κάποιον να παραδίδει μαθήματα.
- Μάλιστα, εσυ τι με ήθελες;
- Να ζητήσω συγνωμη για την συμπεριφορά τη δική μου και της Έλενας την Παρασκευή στο ροκ καφέ. Είπε και γυρισε να με κοιτάξει με τα υπέροχα μελιά μάτια του...
- Λοιπον; Ειπε ξαφνικά και τότε κατάλαβα πως όλη αυτή την ώρα ειχα χαθεί μέσα στο βλέμμα του και ξέχασα να του απαντήσω.....
- Ελενα τη λένε; Είναι η κοπέλα σου; Μα καλά τι έχω παθει και ρωτάω τέτοια πραγματα;;;
- Πρώην. Είπε και του ξέφυγε ένας αναστεναγμός.
- Δεν χρειάζεται να ζητάς συγγνώμη αν αυτή δεν σε έχει ξεπεράσει...
Ευτυχώς σταμάτησα να μιλάω σε αυτό το σημείο, χίλιες ερωτήσεις άρχισαν να πετανε μέσα στο μυαλό μου...
Περπατήσαμε μέχρι έξω από το σπίτι μου χωρίς να πουμε κατι άλλο, χαιρετηθηκαμε και μπήκα στην αυλή του σπιτιού μου. Λίγο πριν ανοίξω την πόρτα της εισόδου γυρισα να δω τον Κωνσταντίνο που είχε περασει στο απέναντι πεζοδρομιο και ένα ελαφρυ χαμόγελο εμφανίστηκε στο προσωπο μου...
