- Πάμε καλυτερα στο δωμάτιο σου ή κάπου που δεν θα μας ενοχλήσει κανείς; Είπε καθώς σηκώθηκε από την καρέκλα της.
Σε λίγα λεπτά ήμασταν στο δωμάτιο μου, είχαμε βάλει χαμηλά μουσική όταν χτυπησε η πόρτα, ήταν η Μαρία με δυο ποτηρια καφέ.
- Κορίτσια εγώ θα βγω για κάποια ψώνια, σας έκανα καφεδάκια για να μην ανεβοκατεβαινετε. Είπε και γλυστρισε έξω από το δωμάτιο.
- Είμαστε πλέον τελείως μόνες, σε ακουω, της είπα. Καθως της έδινα το ποτηρι με τον καφέ.
- Όπως ξέρεις είμαι με το Νίκο εδώ κ λιγο καιρό.
-Ναι και χαίρομαι πολυ γιατί έτσι κάνουμε παρεα...
- Ναι και εγώ χαίρομαι για την παρεα σου αλλά περιμενε να τελειώσω.
- Οκ συνέχισε, είπα και ήπια άλλη μια γουλια από τον καφέ μου.
- Πριν από το Νίκο ήμουν με ενα άλλο παιδι, τον Κωνσταντίνο, νομίζω το ξέρεις γιατί σας είδα πολλες φορες να μιλάτε άλλωστε μου είχε πει πως γνωρίζεστε από παιδιά...
- Όπα οπα, περίμενε, ποιον Κωνσταντίνο; Τον φίλο μου τον Κωνσταντίνο; Μα πως, που, ποτε; Δεν μου είχε πει ποτε τίποτα, τελείως τυχαία πριν λίγο καιρό είδα μια πρωην κοπέλα του που επίσης δεν ήξερα πως είχε... Περισσότερο μιλουσα στον εαυτό μου παρα στην Αναστασία..
Η έκπληξη πλεον δεν ήταν μόνο δική μου αλλά και της φίλης μου.
- Τι εννοείς, ότι δεν το ήξερες; Δεν σου είχε μιλήσει ποτέ για εμένα; Και πριν προλάβει να τελειώσει τη φράση της ένα μικρό κύμα θλίψης εμφανίστηκε παλι στο προσωπο της.
- Με τον Κωνσταντίνο γνωριζόμαστε όντως από μικρά παιδιά,
η αληθεια είναι όμως πως στενή παρέα δεν κάναμε ποτέ. Να σκεφτείς δεν ήξερα ότι είχε κοπέλα την Έλενα, πόσο μάλλον ότι τα είχε μαζί σου...
Πλέον ήμουν και εγώ πολυ μπερδεμένη και ένοιωσα κάπως προδομένη από την φιλία μου με τον Κωνσταντίνο... Τις σκέψεις μου διέκοψε η Αναστασία...
- Την Ελενα ε; Είπε και ένα δάκρυ φάνηκε στην άκρη του ματιου της. Το σκουπισε βιαστικά και αφου ήπιε λίγο από τον καφέ της πήρε μια βαθιά ανάσα και συνέχισε...
-Ο λόγος που είμαι σήμερα τόσο αναστατωρημένη είναι ο Κωνσταντίνος και ο Νίκος... Όπως ξέρεις τα αγόρια θέλουν να κάνουν με την
μπάντα τους κάποιες συναυλίες σε μεγαλύτερα μαγαζιά από το ροκ καφέ, ζήτησαν λοιπόν τη βοήθεια του Κωνσταντίνου, χωρίς να ξέρουν το παρελθόν μας, αυτός δέχτηκε να τους βοηθήσει... Φαντάζομαι γνωρίζεις το πόσο καλός κιθαρίστας είναι ο φίλος σου και τι σημαντικές γνωριμίες έχει στο χώρο της μουσικής Βιομηχανίας.
-Οχι δεν ήξερα τίποτα, ποτε δε μου μίλησε γι'αυτό...
- Δεν μπορεί, ελα θα αστειεύεσαι... Έτσι δεν είναι;;;
Η Αναστασία πλεον έδειχνε χαμένη, δεν ξέρω τι μπορούσε να σκέφτεται αυτή τη στιγμή, η έκφραση της όμως έδειχνε το μεγαλο σοκ που μόλις πήρε.
Εγώ όλη αυτή τη ώρα ήμουν σαν να με χτυπησε κεραυνός, δεν ήξερα τίποτα από όλα αυτά, οκ ήμουν γενικά απόμακρη και αδιάφορη με τα κοσμικά αλλά όχι να μην γνωρίζω ΤΙΠΟΤΑ για τον μοναδικό φίλο που είχα ποτε. Σηκώθηκα άνοιξα την μπαλκονόπορτα και προσπαθησα να παρω βαθιές ανάσες. Είχα τόση ανάγκη από ένα τσιγάρο αυτή τη στιγμή...
Η Αναστασία σαν να διάβασε τη σκέψη μου, ήρθε δίπλα μου και μου πρόσφερε ένα από τα δικά της...
Χαμογέλασα....
- Σε ευχαριστώ αλλά όπως ξέρεις προσπαθώ να το κόψω, εσυ όμως αν θελεις μπορείς να κάνεις...
Ήμουν τόσο περήφανη για εμενα αυτή τη στιγμή....
Άναψε το τσιγάρο της και βγήκαμε μαζί στο μπαλκόνι για να συνεχίσουμε την κουβέντα μας.
Τον λόγο πηρα εγώ...
-Ώστε εσυ εισαι σήμερα άνω κάτω επειδή ο πρωην σου θα βοηθήσει τον νυν σου να εκπληρώσει ένα όνειρο του;
- Έτσι ακριβώς, ξέρεις είμαι πολυ ερωτευμένη με τον Νίκο και δε θέλω να τον χάσω για κανένα λόγο...
- Τότε γιατί δεν του το λες, είναι ανοιχτόμυαλος, θα καταλάβει...
- Ευκολο να το λες, δυσκολο να το κάνεις. Είπε και ένας αναστεναγμός βγήκε από βαθια μεσα της...
Πέρασαν αρκετές στιγμές, είχαμε χαθεί και οι δυο στις σκέψεις μας... Τη σιωπή έσπασα πρώτη εγώ...
- Να του μιλήσεις και τώρα ακόμη του Νίκου, είναι καλύτερα να το μάθει από εσένα παρα από κάποια σπόντα πανω σε καμία κουβέντα...
- Το ξέρω, προσπαθω να βρω τον τρόπο, εκανα μέσα στο μυαλό μου τόσα σενάρια αλλά νομίζω πως όταν βρεθώ απέναντι του θα λυγίσω και θα μπερδεψω τα λόγια μου...
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ακούστηκε ο ήχος του κινητού της, είχε μήνυμα από τον Νίκο...
"Αγάπη, που χαθηκες όλη μέρα; Δεν ήρθες στο σχολείο σήμερα;"
Μου διάβασε το μήνυμα και με κοίταξε σαν να περιμενε να της δώσω μια λύση...
- Πες του να έρθει να σε παρει απο εδώ, είναι ευκαιρία να τα πείτε... Όσο δυσκολο και αν σου είναι πρεπει να το κάνεις.
Συμφώνησε και στη στιγμή του ζήτησε να την συναντήσει έξω από το σπίτι μου σε μισή ώρα...
- Και τώρα, εγώ έκανα το πρωτο βημα σειρά σου τώρα... Μου είπε και ένα πονηρό χαμόγελο εμφανίστηκε επιτέλους στα χείλη της...
- Εγώ.... Τι εγώ;;;; Αποκριθηκα προσπαθώντας να κερδίσω λίγο χρόνο μιας και η πρόταση της με ευνηδίασε...
- Ξερεις τι εννοώ... Πως τα βλέπεις τα πραγματα με τον Τιμ; Και για να σε βοηθήσω, δεν νομίζεις πως είναι περίεργο που δεν ξερεις οτι θα κάνουν συναυλίες και μαλιστα μαζί με τον φίλο σου, ενώ εσυ δεν ξέρεις ΤΙΠΟΤΑ;;; Τόνισε την τελευταία λέξη.
Έμεινα σκεπτική για λίγο, αλήθεια τι γίνεται με τον Τιμ; Κάποτε προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου πως κάτι νοιώθω, θυμό, έρωτα, παθος.... Αδιαφορία... Τελικά αυτό είναι που νοιώθω, αδιαφορία, τον τελευταίο καιρό απολαμβάνω την παρεα της Αναστασίας περισσότερο από αυτή του Τιμ... Οι όποιες αναλαμπές στη σχέση μας είναι στιγμές, τίποτα άλλο... Στιγμές...
- Τι έγινε Βίκυ μου, δε θέλεις να μου πεις; Με επανέφερε η Αναστασία.
-Πραγματικά δεν ξέρω τι να σου πω, σιγουρα δεν είμαι ενθουσιασμένη όπως στην αρχή, σίγουρα δεν είναι η πρώτη μου σκέψη το πρωι και σε καμία περιπτωση δεν είναι η τελευταία μου πριν κλείσω τα μάτια μου το βράδυ...
Ευτυχώς ο ήχος της πορτας διέκοψε αυτή την άβολη για εμενα κουβέντα, ήταν η Μαρία που στο μεταξύ είχε επιστρέψει από τα ψωνια.
- Αναστασία, ένα πανεμορφο αγόρι είναι στο σαλόνι. Τον είδα έξω απο την αυλή να περιμενει στο ψιλόβροχο και τον ρώτησα τι ψάχνει, μου είπε πως είχατε ραντεβού,δεν άντεξα να τον βλέπω έτσι και του προσεφερα μια ζέστη κουπα καφέ μέχρι να κατεβείς,πρεπει να είναι πολυ ερωτευμένος μαζί σου!!! Είπε και βγήκε χαμογελώντας από το δωμάτιο.
- Δεν τελείωσε η κουβέντα μας εδώ, μου είπε καθώς κατεβαιναμε τις σκάλες.
- Όταν βρω τις απαντήσεις θα σε ενημερωσω, της είπα και φόρεσα το χαμόγελο της ευγένειας για να καλωσορίσω τον Νίκο.
Έχει λίγη ωρα που έχουν φύγει τα παιδια και η Αναστασία δεν μου έστειλε μήνυμα, τι να έγινε άραγε; Έπιασα ακόμη μια φορά να σκέφτομαι την φιλη μου και όχι τον Τιμ...
