Από το επόμενο πρωί κιόλας η Αναστασία ήρθε να με πάρει για το σχολείο, στη διαδρομή την ένιωθα νευρική, δεν ήταν μόνο ότι συνέχεια κοίταζε γύρω μας αλλά και ο τρόπος που μου μιλούσε έδειχνε σαν να φοβάται μήπως μας ακούσει κάποιος...
Όταν φτάσαμε στο προαύλιο του σχολείου κράτησε το χέρι μου και με αργά βήματα προσπάθησε να με οδηγήσει στο Καπνιστηριο, εκεί που κάποτε ήταν το αγαπημένο μου στέκι, εκεί που πάντα βρισκόμουν με τον Τιμ, εκεί που έχω να πάω δυο μήνες τώρα...
-Οχι γλυκιά μου δεν θέλω να έρθω στην πίσω αυλή, η φωνή μου χαμηλή αλλά σταθερή και σίγουρη. Δεν ήθελα να φανώ αγενής αλλά δεν είχα καμία διάθεση για πισωγυρίσματα...
Την είδα για μια στιγμή να σφίγγετε, αμέσως όμως πήρε μια λυπημένη έκφραση και είπε...
-Μα, νόμιζα πως ήθελες να ξαναγίνουμε παρέα.
- Μαζί σου ναι, θέλω να κάνουμε ξανά παρέα... Με τα αγόρια όμως και κυρίως με τον Τιμ δεν θέλω ούτε καλημέρα.
Άφησα το χέρι της και ξεκίνησα για το αγαπημένο μου απομακρυσμένο παγκάκι. Με το που έφτασα ένοιωσα την παρουσία κάποιου να με ακολουθεί, νόμιζα πως ήταν η Αναστασία που προτίμησε να έρθει μαζί μου παρά να πάει στο αγόρι της και γύρισα γρήγορα να την αγκαλιάσω, αντί για τη φίλη μου όμως βρέθηκα να αγκαλιάζω έναν άγνωστο... Αμέσως τραβήχτηκα ενώ ένοιωσα τα μάγουλά μου να κοκκινίζουν από ντροπή...
-Συγγνώμη, περίμενα να είναι η φίλη μου και ήθελα να την τρομάξω, απολογήθηκα χωρίς να σηκώσω τα μάτια μου από το έδαφος.
- Μην ζητάς συγνώμη, εγώ πρέπει να σου πω ευχαριστώ που πρωί πρωί μου έφτιαξες τη μέρα με αυτή την αγκαλιά... Και να σκεφτείς εγώ ήρθα να ζητήσω μόνο αναπτήρα... Είπε γελώντας χαλαρός.
-Δεν έχω αναπτήρα, δεν καπνίζω του απάντησα καθώς καθόμουν στο παγκάκι.
-Καλύτερα, άλλωστε και εγώ δεν καπνίζω απλά ήθελα να βρω μια δικαιολογία για να σε γνωρίσω, είμαι καινούριος στο σχολείο και δεν έχω φίλους, με την ευκαιρία να συστηθώ, Θανάσης, είπε καθώς άπλωνε το χέρι του.
-Βίκυ, χάρηκα του είπα μηχανικά και τότε μόνο γύρισα το βλέμμα να δω το πρόσωπό του.
Απέναντι μου στεκόταν ένας νέος όμορφος, ψηλός με πολύ όμορφα μάτια και υπέροχα μαύρα μαλιά, τα δόντια του κατάλευκα τόνιζαν τα σαρκώδη του χείλη που ήταν στολισμένα με ένα μικρό κρικάκι.
Έμεινα να τον κοιτάζω, σχεδόν κόλλησα, με επανέφερε καθώς με ρώτησε αν μπορούσε να καθήσει δίπλα μου...
-Φυσικά, του είπα όσο πιο άνετα μπορούσα, σχεδόν αδιάφορα και έκανα χώρο ώστε να κάτσει δίπλα μου.
Μέχρι να χτυπήσει το πρώτο κουδούνι πρόλαβε να μου πει πως είναι αθλητής και πως δεν έχει αδέρφια, είναι καλός μαθητής και πως σκοπεύει να περάσει αθλητική ακαδημία... Όση ώρα μιλούσε είχα κολλήσει στο κρικάκι που χόρευε σε κάθε κίνηση που έκανε το κάτω χείλος που το φιλοξενούσε.
Η αλήθεια είναι πως τελείως σαρκικά με μεγάλη ευχαρίστηση θα τον φιλούσα και στο μυαλό μου ήδη έχω εγκλωβίσει το κρικάκι του στα δόντια μου και παίζω αισθησιακά με αυτό...πρέπει να κατάλαβε για τις πονηρές σκέψεις που έκανα, γιατί τον είδα που χαμογέλασε αυτάρεσκα, ντραπηκα λίγο για τις σκέψεις μου, αλλά αμέσως με δικαιολόγησα μέσα στο μυαλό μου, σκέφτηκα πως είναι αντικειμενικά πολυ όμορφος νέος μυρίζει υπέροχα και η φωνή του είναι μελωδική...
Ότι να'ναι Βίκυ, σύνελθε... Μέχρι πριν λίγες ώρα ήσουν χάλια για την απουσία του Κωνσταντίνου τώρα τι σκέφτεσαι; Μάλωσα τον εαυτό μου και αυτό δυστυχώς με έκανε να του μιλήσω με αγένεια...
-Καλά, εγώ φεύγω τώρα. Του είπα και αμέσως σηκώθηκα παίρνοντας την τσάντα μου του γυρισα την πλάτη και ξεκίνησα για τη τάξη.
-Εντάξει, χάρηκα που σε γνώρισα, θα ήθελες να βρεθούμε και στο επόμενο διάλειμμα; Τον άκουσα να λέει καθώς είχα αρχίσει να απομακρύνομαι... Σταμάτησα, γύρισα το κεφάλι μου μέχρι τον ώμο και του είπα κοφτά....
-Στο ίδιο παγκάκι, μόνος...
Μέχρι να φτάσω στην τάξη έβριζα τον εαυτό μου για το πόσο άσχημα φερθηκα στον Θανάση, στο κάτω κάτω μόνο να μιλήσουμε ήθελε...
Όσο η πρώτη ώρα έφτανε στο τέλος της, τόσο πιο πολύ ένιωθα το στομάχι μου να σφίγγει και το αίσθημα της προσμονής να με κατακλύζει.
Μα τι έχω πάθει, γιατί έχω αγωνία που θα τον συναντήσω ξανά, είμαι σίγουρη για εμενα και τον Κωνσταντίνο, αυτά σκεφτόμουν καθως έβαζα τα ακουστικά μου. Μόλις μας είχε ενημερώσει η καθηγήτρια πως την επόμενη ώρα δεν θα γινόταν κανένα μάθημα γιατί θα είχαν οι καθηγητές συμβουλιο,έτσι οι περισσότεροι μαθητές είχαν ξεκινήσει για τις κοντινές καφετέριες...
Είμαι ήδη δέκα λεπτά στο παγκάκι και ο Θανάσης δεν έχει έρθει...
-Λογικό ρε χαζή, τι περίμενες, έτσι όπως τον μίλησες σιγά μην άφηνε την προοπτική του καφέ, άλλωστε σίγουρα κάποια θα του την είχε πεσει...
Εκείνη τη στιγμή τον είδα να με πλησιάζει κρατώντας δυο καφέδες, μου χαμογέλασε καθώς μου εδινε το ένα ποτηρι.
-Συγγνώμη για πριν, σε ζάλισα με τη φλυαρία μου... Είπε και τράβηξε μια δυνατή γουλια από τον αχνιστο καφέ...
-Δεν υπάρχει λόγος να μου ζητάς εσυ συγγνώμη, εγώ ήμουν απότομη απέναντι σου, αλλά ξέρεις τελευταία περνάω κάπως δυσκολα... Α και ευχαριστώ για τον καφέ...
Έφερα το χάρτινο ποτηρι στα χείλη μου, δοκιμασα κάπως διστακτικά είναι η αλήθεια, καθώς δεν ήξερα πως μου τον είχε παραγγείλει και αν ήταν γλυκός σίγουρα θα μου χαλουσε τη διάθεση...
-Σκέτος με λίγο ρουμι , αν και είναι πολυ πρωί και δε συμφωνώ αλλά αφου έτσι σου αρέσει... Είπε ενώ με κοίταζε με τα υπέροχα μάτια του...
-Ναι, αλλα...πως το ήξερες; Ήμουν πραγματικά πολύ μπερδεμένη αυτή τη στιγμή... Ο τόνος της φωνής μου έδειχνε την ταραχή μου...
Ξαφνικά έφυγε το χαμόγελο από τα χείλη του και μια σκιά ενοχής ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό του...
-Την ώρα που έδινα την παραγγελία σου πήρα απλό σκέτο, αλλά ήταν δίπλα μου ένα παιδί που μου συστήθηκε ως Τιμ και μου είπε πως αν τον καφέ τον αγοράζω για την κοπέλα που καθόμουν το πρωί στο παγκάκι μαζί της, δηλαδή εσένα, καλο θα ήταν να βάλω λίγο ρουμι... Όταν τον ρώτησα πως το ξέρει μου είπε πως είναι ο φίλος σου...
Σταμάτησε για μια στιγμή και με ρωτησε με χαμηλή φωνή...
-Φίλος, μόνο;;;
-Ουτε φίλος, παλιά ήμασταν μαζί... Η φωνή μου χαμηλή χάθηκε στον αέρα...
Γυρισα και τον κοίταξα, κοίταζε μπροστά μακριά, κάπου στο πουθενά χανόταν η ματιά του, στο πρόσωπό του σχηματίστηκαν μικρές ρυτίδες, τα μάτια του από το πλάι έδειχναν υγρά... Έμεινα έτσι για μερικές στιγμές ώσπου τον ρώτησα...
-Η κοπέλα σου;
Δεν ήθελα να φανώ αδιάκριτη αλλά κάτι μέσα μου ήθελε πολύ να μάθει...
-Η σχέση μου; Είπε ενώ έγειρε προς την μεριά μου...
Ώστε είναι σε σχέση τελικά... Ε μα βέβαια, τόσο όμορφος, ευγενικός και μοσχομυριστός πως να είναι μόνος... Μέσα μου ένοιωσα ζήλια, ναι σίγουρα ζήλεψα...
