Άνοιξα την βαριά πόρτα της μικρής καφετέριες που είχαμε δώσει ραντεβου με τον Κωνσταντίνο. Ενοιωθα την καρδιά μου να χτυπάει ακανόνιστα, είχα άγχος για τη συνάντηση μας, δεν ήξερα τι να περιμένω από αυτή, ήμουν όμως αποφασισμένη να τον πιέσω για να μου πει τις λεπτομέρειες από το παρελθόν του. Ξαφνικά ήθελα να μάθω την κάθε λεπτομέρεια που μου είχε κρατήσει μυστική όλα αυτά τα χρόνια. Έψαξα στον χώρο για να τον βρω, τον είδα να σηκώνεται από το βάθος για να τον δω.
Όσο πλησίαζα τον παρατησούσα που με περίμενε όρθιος. Πάντα ήταν ευγενικός, τώρα όμως πρόσεξα ότι είναι ψηλός με φαρδιές πλάτες και πολύ αρρενωπά χαρακτηριστικά στο πρόσωπο του.
- Καλησπέρα Βίκυ, χάρηκα που ήρθες. Μου είπε ενώ με βοηθούσε να βγάλω το μπουφάν μου.
- Γειά, είπα και έκατσα στην καρέκλα που μου είχε προσφέρει. Δεν ήθελα να καταλάβει την αγωνία μου, προσπάθησα να δείχνω όσο πιο φυσιολογική μπορουσα.
Έκατσε απέναντι μου, τη στιγμή εκείνη ήρθε η σερβιτόρα να μας αφήσει τους καφέδες μας και ένα πιατο με διάφορα κρουασανάκια.
- Ξέρω ότι σου αρέσει ο καφες σου με λίγο ρουμι, επειδή ομως είναι νωρίς ακόμη είπα να το συνοδέψουμε και με τα αγαπημένα σου κρουασάν.
Δεν είπα τίποτα μόνο χαμογέλασα δείχνοντας του πως μου άρεσε η κίνηση του.
Μου έκανε εντύπωση ότι ήξερε τόσα πράγματα για εμένα, ζήτημα όλα αυτά τα χρόνια να βρεθηκαμε με κοινές παρεες μια ή δυο φορές σε κάποιο καφέ...οι δυο μας μόνοι δεν είχαμε βγει ποτέ!!!
Ήπια μια πρωτη γουλιά από τον καφέ μου και ήταν πραγματικό βάλσαμο, το αλκοόλ σε συνδυασμό με τον ζεστό καφέ με έκαναν να χαλαρώσω.
Τον λόγο πήρε πρώτος ο φίλος μου.
- Σου ζήτησα σήμερα να συναντηθούμε για να σου ζητήσω συγγνώμη για τότε που μου είχες ρωτήσει για τον δάσκαλο μουσικής και δεν σου είπα πως ήμουν εγώ. Θέλω να ξέρεις πως αυτό το έκανα επειδή σέβομαι τη σχέση σου με τον Τιμ δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να μπω ανάμεσα σας. Δεν ήξερα τι θα σκεφτόταν για όλο αυτό και αν τον έφερνα σε δύσκολη θέση.
- Ωραία, δεκτή η συγγνώμη σου αλλά γιατί τόσο καιρό δεν μου είχες πει πως ασχολείσαι με τη μουσική; Ούτε για την σχέση σου για την Έλενα μου είχες πει αυτό όμως που με πόνεσε περισσότερο είναι που έμαθα από την ίδια την Αναστασία ότι ήσασταν ζευγάρι!!!
Ο τόνος της φωνής μου ηταν πιο επιθετικός από ότι θα ήθελα, ειμαι σίγουρη πως ακουστηκα σαν ζηλιάρα κοπελίτσα όμως ένοιωθα βαθιά προδομένη από την φιλία του ή έτσι ήθελα να πιστεύω...
Ο Κωνσταντίνος αν και έδειξε στην αρχή να εκπλήσσεται από το ύφος μου, σταθερά με ήρεμη φωνή μου απάντησε πως απλά ποτέ δεν έδειξα ενδιαφέρον για το πως περνάει τον ελευθερο χρόνο του και την προσωπικη του ζωή. Ποτε δεν τον συστησα στις παρεες μου...
Η απάντησή του με θυμωσε! Αυτή ήταν όμως η αλήθεια, ήμουν παντα εγωίστρια απέναντί του, οχι διακριτική, ΕΓΩΙΣΤΡΙΑ.
Το κατάλαβε αμέσως, ο τόνος της φωνής του τώρα έγινε πιο γλυκός και συνέχισε...
- Φυσικά και εγώ έπρεπε να σου τα είχα πει, αλλά ξέρεις όλο το σχολείο με γνωρίζει μάλιστα σε έχω δει να έρχεσαι με τους φίλους σου στις μουσικές σκηνές που έπαιζα και θα ορκιζόμουν πως πολλες φορές σε είδα να με κοιτάς την ώρα που ήμουν πανω στη σκηνή. Ξέρεις ποσο με πλήγωνε να σε βλεπω να τραγουδάς τις μελωδίες που είχα γράψει.... Χαμήλωσε το κεφάλι του,έκανε μια μικρή παυση σαν να ήθελε να αφήσει τις λέξης να τρέξουν σαν χείμαρρος όμως ένα μεγάλο φράγμα δεν άφηνε να ξεφύγει ουτε μια σταγόνα... Πήρε μια βαθιά ανάσα, ήπιε λίγο από τον καφέ του με κοίταξε βαθιά στα μάτια και ένιωσα την αναπνοή μου να κόβεται...
- Τώρα η σειρά σου, μου είπε κ η χροιά της φωνής του ήταν πλεον βραχνη...
- Χώρισα με τον Τιμ...
Δεν ξέρω γιατί αλλά ήταν το πρωτο και μοναδικό πραγμα που ήθελα να του πω...
Μόλις συνειδητοποίησα τι είπα και πως ακούστηκα! Σαν να του έλεγα πως είμαι ελευθερη για αυτόν!! Ενοιωσα ένα αίσθημα ντροπής να με πλημμυρίζει, τα μάγουλα μου τα ενοιωθα να καίνε και τα μάτια μου να βουρκώνουν. Σηκώθηκα αστραπιαία φόρεσα το μπουφάν μου, πηρα την τσάντα μου και στη στιγμή βρέθηκα να περπατάω σχεδόν τρέχοντας μέσα στη βροχή...
Ξαφνικά ένιωσα ένα χέρι να με τραβάει από πίσω, ήταν το χέρι του Κωνσταντίνου, με γυρισε απότομα και πριν προλαβω να του πω ουτε μια λέξη ένωσε τα χείλη του με τα δικά μου οδηγώντας μας σε ένα απαλό φιλί. Ξαφνικά διέκοψα το φιλί μας και του έδωσα ένα δυνατό χαστουκι... Έμεινε να με κοιτάει σαστισμένος...
- Γιατί άργησες τόσο; Του είπα και ορμησα τώρα εγώ στα υγρά του χείλη χωρίς να τον αφήσω να πει ουτε λέξη...
Κάποια στιγμή τον ένοιωσα να γελάει και να με απομακρύνει απαλά από κοντά του...
- Τι έγινε θέλεις και άλλο χαστουκι; Του είπα αυστηρά. Ενώ μου ξέφυγε ένα γελακι.
- Σίγουρα όχι, αλλά πριν συνεχίσουμε να γινόμαστε θέαμα στη μέση του δρόμου πρεπει πρωτα να τελειωσουμε την κουβέντα μας.
Με προσγειωσε απότομα. Είχε όμως δίκαιο.
- Εδώ πιο κάτω είναι ο χώρος που κανουμε προβες με την μπάντα, εχω εκεί και κάποια ρουχα να αλλάξουμε. Δεν θα μας ενοχλήσει κάνεις και σου υποσχομαι πως θα είμαι φρόνιμος! Γελάσαμε αν και είμασταν σίγουροι πως δεν το ήθελε κάνεις μας αυτό.
Σε πεντε λεπτα μπήκαμε στο μικρό διαμέρισμα και ένιωσα δέος, πρωτη φορα έβλεπα ενα πραγματικό garage studio, στους τοίχους είχε διάφορες φωτογραφίες από συναυλίες που είχαν συμμετάσχει. Σε κάποιες από αυτές είμαι σίγουρη πως ήμουν εκεί...
Ο Κωνσταντίνος έβαλε την καφετιέρα να ετοιμάζει καφέ όσο εγώ έκανα βόλτα ανάμεσα στα όργανα που ήταν ακουμπισμενα με ευλάβεια στα σταντ τους. Τότε τον είδα να έρχεται κρατώντας στα χέρια του 2 Ανδρικά t shirts...
- Διάλεξε, μου είπε απλωνοντας τα χέρια του προς τη μεριά μου.
- Ωραία χρώματα του είπα ειρωνικά, αφου και τα δυο ήταν μαυρα.
Μου έδειξε το δωμάτιο που θα μπορούσα να αλλάξω και πηγε να μας σερβίρει τον καφέ.
Άλλαξα και βγαίνοντας πρόσεξα πως είχε το ίδιο είχε κάνει κ αυτός. Κρίμα σκέφτηκα, ήταν ευκαιρία να δω το τατουάζ που είχε στην πλάτη.
-Ορίστε ο καφές σου, σκέτος, δεν σου έβαλα αλκοόλ αυτή τη φορά γιατί μετά βγαίνεις στους δρόμους και φεύγεις τρέχοντας.
Γέλασα με υφάκι.
- Λοιπόν, τώρα ρωτα μου ότι θες. Είπε καθώς έκατσε σε ένα ψηλό σκαμπό δίπλα σε μια ηλεκτρική κιθάρα.
- Κωνσταντίνο, σε λένε έτσι ε, δεν είναι και αυτό ψέμα; Είχα διάθεση να σπάσω τον πάγο με λίγο....κρυο χιουμορ. Μέσα στο μυαλό μου είχα χίλιες ερωτήσεις μέχρι να τον δώ, τώρα ουτε μια...
- Ναι με λένε Κωνσταντίνο, είπε καθώς έπινε από τον καφέ του χωρίς να παρει στιγμή τα μάτια του από πανω μου..
- Θέλω να μου πεις για την Αναστασία. Είναι φίλη μου και δε θέλω να χαλάσω τη σχέση μου μαζί της για ένα αγόρι, ακόμη και αν αυτό το αγόρι είσαι εσυ... Ακουστηκα πολυ αυστηρή σε όσα έλεγα.
- Η Αναστασία ανήκει στο παρελθόν, χωρίσαμε πριν περιπου ενα χρονο και από τότε έχουμε τα τυπικά, δεν μαλώσαμε... Μου ζήτησε να χωρίσουμε και το σεβαστηκα.
Η απάντησή του μου έλεγε τα προφανή. Δεν με ικανοποίησε, ήθελα να μάθω αν έχει ακόμη αισθήματα για αυτή. Δεν ήθελα όμως να τον πιεσω, έχουμε χρόνο...
- Η Έλενα; Τι είναι η Έλενα για εσένα;
- Τίποτα, ήταν κάποια στιγμή η φωνή σε κάποιες παραστασεις μας τίποτα άλλο.
- Και γιατί σε φίλησε;
Νευρίασα...Ακόμη θυμάμαι τον τρόπο που χώθηκε μέσα στην αγκαλιά του και του έκλεψε τα φιλιά... Θυμαμαι και τους άλλους πως θαύμαζαν τον... Εεε την χάρη της...
- Αν αυτό θέλεις να ακούσεις, ναι ήταν μόνο σαρκικο, κανένα αίσθημα καμια υποχρέωση τίποτα.....
Έμεινα να τον κοιτάζω. Μέχρι πριν λίγες ώρες ήταν απλά ο φίλος μου που τον νόμιζα φυτό και καθόλου ιν. Τώρα είναι ένας άλλος άντρας... Άντρας με παρελθόν και μάλιστα έντονο...
- Θέλεις να με ρωτήσεις τίποτα άλλο; Με έβγαλε από τις σκέψεις μου κάπως απότομα.
- Εχω αλλά αργότερα, σειρά σου...
- Τι γίνεται με τον Τιμ;
Πραγματικα δεν ήξερα τι να του πω. Ενώ τον ειδα να φλερτάρει με άλλη κοπέλα έφυγα. Και άλλες φορές έχει φλερτάρει μπροστά μου ποτέ όμως δεν έφευγα έτσι.
Έμεινα για λίγο αμιλητη...
- Ο Τιμ τελείωσε. Είπα με χαμηλή φωνή.
- Αυτός το ξέρει; Η ερώτηση του έγινε αμέσως σαν να το ήξερε ότι έχω αφήσει ανοιχτές υποθέσεις με το... αγόρι μου.
Μα πως μπορεί να διαβάζει τις σκέψεις μου τοσο ευκολα;;;;
Δεν απαντησα. Χαμήλωσα μόνο το κεφάλι μου.
- Κατάλαβα... Να ξέρεις πως το φιλί μας μου άρεσε παρα πολυ, ήταν κάτι που το ονειρευτηκα αμέτρητα βράδια αλλά μέχρι να ξεκαθαρίσεις την κατάσταση με τον Τιμ εγώ δεν μπορώ να προχωρήσω σε αυτό...
Ακολούθησαν μερικές στιγμές απόλυτης βουβαμαρας, νομίζω πως μπορουσα να ακουσω το αίμα που κυλούσε στις φλέβες μου, τη σιωπή έσπασε ο ήχος της κιθάρας που στο μεταξύ είχε πάρει στα χέρια του ο Κωνσταντίνος... Έπαιζε μια αργοσυρτη μελωδία, μια ροκ μπαλάντα σαν αυτές που με κρατάνε συντροφιά τα περισσότερα βράδια....
Σηκώθηκα αργά και τον πλησίασα, στάθηκα μπροστά του, μάζεψα όσο κουράγιο είχα και του είπα...
- Πρέπει να μιλήσω με τον Τιμ και να ξεκαθαρίσω την κατάσταση μεταξυ μας, έχει κάθε δικαίωμα να ξέρει και μαλιστα πρεπει να το μάθει από εμένα την ίδια. Αυτό όμως δεν είναι που με σταματά να αρχίσω να σε φιλάω... Πρέπει η Αναστασία να με πείσει πως όντως δεν τρέφει καθόλου αισθήματα για εσένα. Αν υποπτευθώ πως νοιώθει έστω και το παραμικρό για εσένα θέλω να ξέρεις πως εμένα θα με πληγώσει πιο πολυ που δεν θα μπορώ να γεβομαι τα υπέροχα φιλιά σου...
Φόρεσα το μπουφάν μου πανω απο την μπλουζα του, πήρα την τσάντα μου στα χέρια και χωρίς να ανταλλάξουμε ουτε ενα βλεμα έφτασα στην εξώπορτα....
Έξω η βροχή είχε αρχίσει να σταματάει, οι νότες από την κιθάρα του Κωνσταντίνου χάθηκαν μέσα στη βουη του δρόμου και εγώ με σκυμμένο κεφάλι ξεκίνησα για το σπίτι μου.
