Οι πρώτες μέρες μετά από τη φυγή του Κωνσταντίνου με βρήκαν να προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά. Προτίμησα να κλειστώ στον εαυτό μου, ήταν αυτό που έκανα πάντα όταν βρισκόμουν σε καταστάσεις που δεν μπορούσα να ελέγξω.
Την Ιωάννα δεν τη είδα καθόλου αυτές τις μέρες, διακριτική όπως πάντα θα περίμενε πότε θα ήμουν έτοιμη για να ξαναβρεθούμε. Ο Αλέξης δουλεύει υπερωρίες στο νοσοκομείο και μιλήσαμε μόνο δυο φορές που ήρθε στο σπίτι να δει τους γονείς μας. Εδώ αξίζει να σταθώ λίγο, από όταν έγινε γιατρός και το μάθανε, οι σχέσεις τους έχουν αποκατασταθεί, οι επισκέψεις του στο σπίτι μας είναι πολύ συχνές και αυτό με κάνει να νοιώθω πολύ όμορφα.
Με τον Κωνσταντίνο δεν μιλήσαμε καθόλου, δεν είναι λίγες οι φορές που σκέφτηκα να του στείλω κάποιο μήνυμα για να του ευχηθώ όλα όσα δεν μπόρεσα από κοντά όμως φοβόμουν πως θα κατέληγα να του λέω το πόσο πολύ μου λείπει, πως το κομμάτι που έψαχνα για να με συμπληρώσει το είχα δίπλα μου τόσα χρόνια και ήταν αυτός...
Η μοναξιά είχε γίνει πλέον ρουτίνα για εμένα...
Βράδυ Σαββάτου, η πόλη έχει αρχίσει να θυμίζει έντονα Χριστούγεννα, ποτέ δεν μου άρεσαν τα διάφορα πάρτυ και οι δήθεν αυθόρμητες εκδηλώσεις αυτών των ημερών αλλά πάντα με γοήτευε να βλέπω τον κόσμο να πηγαινοέρχεται κάνοντας τα ψώνια του μέσα από την μεγάλη τζαμαρία μιας κλασσικής καφετέριας συντροφιά με ένα ποτήρι του αγαπημένου μου καφέ...Αυτό σκεφτόμουν όταν η πόρτα χτύπησε διακριτικά δυο φορές και με επανέφερε στο τώρα...
Μόλις απάντησα, το πρόσωπο της Μαρίας εμφανίστηκε πίσω της, με έψαξε με τα μάτια μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο ώσπου χαμηλόφωνα είπε...
- Βίκυ, η Αναστασία είναι κάτω, δείχνει σε άσχημη κατάσταση, ζήτησε να σε ρωτήσω αν θέλεις να την δεις. Μιλουσε στο κενό αφού δεν μπόρεσε να με εντοπίσει και αυτό την έκανε να φαίνεται λίγο αστεία.
Σηκώθηκα από το πάτωμα που καθόμουν και τη είδα να χαμογελάσει ελαφρά που επιτέλους με είδε...
-Ναι, φυσικά, πες της να ανέβει της είπα και άναψα το φως πάνω στο γραφείο μου.
Όση ώρα περίμενα κοιτούσα στο βάθος του δρόμου και σκεφτόμουν τι να ήθελε άραγε, έχουμε αρκετό καιρό να κάνουμε παρέα, για την ακρίβεια από όταν χώρισα με τον Τιμ. Δεν έχουμε μαλώσει φυσικά, όμως το γεγονός πως όλο αυτό τον καιρό περνούσε τον ελεύθερο χρόνο της με την παρέα των αγοριών έκανε τη σχέση μας τυπική...
Σε λίγα λεπτά μπήκαν στο δωμάτιο οι δυο μαζί, πριν βγει η Μαρία από το δωμάτιο ρώτησε αν θέλουμε κάτι, κοίταξα την Αναστασία, η εμφάνιση της δεν θυμιζε σε τίποτα το ευγενικό κορίτσι με τα πάντα γελαστά χείλη και τα φωτινά μάτια, φαινόταν κουρασμένη και άυπνη, τα ρούχα της απλά πεταμένα πάνω της και τα μαλλιά της πιασμένα σε ένα πρόχειρο κότσο.
-Μπορείς να μας παραγγείλεις 2 πίτσες σε παρακαλώ; Η Μαρία κούνησε καταφατικά το κεφάλι της και βγήκε κλείνοντας μαλακά την πόρτα πίσω της.
Η αλήθεια είναι πως δεν είχα όρεξη για φαγητό όμως δεν ήξερα από πότε είχε να φάει η Αναστασία.
Στο δωμάτιο απλώθηκε απόλυτη ησυχία, η αμηχανία έκανε τις στιγμές να κολλάνε, και ο ήχος από το ρολόι στον τοίχο έκανε την ατμόσφαιρα να θυμίζει ψυχολογικό θρίλερ... Τα κουρασμένα της μάτια γέμισαν δάκρυα, έκανε μεγάλη προσπάθεια να τα συγκρατήσει.
-Συγγνώμη, δεν ήξερα που αλλού να πάω. Το πρώτο δάκρυ κύλησε στο μάγουλο της, το σκούπισε γρήγορα, ένα μικρό θλιμμένο ειρωνικό χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα χείλη της και συνέχισε...
- Ξέρω πως σου φέρθηκα σκάρτα ενώ εσύ ήσουν φίλη, σήκωσε το κεφάλι της κοιτώντας με στα μάτια, τα δάκρυα που πλέον κυλλούσαν πάνω στα χλωμά της μάγουλα τα έκαναν να μοιάζουν με έρημο και αυτά έτρεχαν σαν μικρά ποτάμια που μεταφέρουν την ελπίδα, την ελπίδα πως θα τη συγχωρούσα, την ελπίδα πως θα είμασταν πάλι φίλες...
Στάθηκα ακριβώς μπροστά της, ήμουν μπερδεμένη, σίγουρα μια απλή συγγνώμη δεν ήταν αρκετή για να τα σβήσει όλα, ήταν όμως ένα πρώτο σταθερό βήμα... Ήξερα πως αυτό που την οδήγησε σήμερα εδώ δεν ήταν απλά για να μου ζητήσει συγχώρεση, κάτι την είχε φέρει σε αυτή τη δυσκολη κατάσταση, κάτι που ήταν πολύ σημαντικό για την ίδια...
- Καλοδεχούμενη η συγγνώμη σου, δεν είναι όμως αυτός ο λόγος που είσαι χάλια. Θέλεις να μου πεις;
Η φωνή μου γλυκιά και τρυφερή την έκανε να χαμογελάσει ζεστά την στιγμή που κουνούσε το κεφάλι της καταφατικά...
Καθίσαμε πάνω στο χοντρό χαλί απέναντι η μια από την άλλη, το γεγονός ότι είμασταν μαζί μετά από αρκετό καιρό μου είχε δημιουργήσει πολύ ζεστή και οικεία αίσθηση, το ίδιο καταλάβαινα πως ένιωθε και η Αναστασία.
Ξεκίνησε δειλά δειλά να μου μιλάει...
- Ο Νίκος τον τελευταίο καιρό δεν είναι όπως παλιά. Από τη συναυλία και μετά άρχισε να γίνεται κτητικός και να με πιέζει για πράγματα της καθημερινότητας μας που μέχρι τότε δεν είχε δείξει πως τον ενδιαφέρουν. Το Σάββατο μάλωσε με τον Τιμ γιατί τον είδε να με κοιτάει... "κάπως", φυσικά οι δυο τους τα βρήκανε, το φταίξιμο έπεσε σε εμένα γιατί φορούσα ένα προκλητικό φόρεμα κατά τα λεγόμενα του... και να σκεφτείς πως αυτό το φόρεμα μου το είχε κάνει δώρο ο ίδιος... Την Κυριακή με έκανε να ξεβαφτώ γιατί ήταν πολύ κόκκινο το κραγιόν μου... Το χειρότερο όμως είναι πως με έχει απομακρύνει από όλους τους φίλους μου, θα έχεις προσέξει και εσύ πως παρέα στο σχολείο κάνω μόνο μαζί τους...
Όση ώρα μου μιλούσε δεν είχε αφήσει ούτε μια στιγμή το χέρι μου και προσπαθούσε όσο μπορούσε να με κοιτάει στα μάτια... Μου αράδιασε άλλα πόσα μικρά και μεγάλα γεγονότα της σχέσης τους που όλα με έκαναν να καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα, αυτό που της είπα διακόπτοντας τον μονόλογο της...
-Σ' αγαπάει βρε χαζό, δεν το καταλαβαίνεις; Όλα αυτά τα κάνει επειδή φοβάται μη σε χάσει, ζηλεύει όπως τα μικρά παιδιά... Είσαι τυχερή που δεν σου τραβάει και τις κοτσίδες είπα στο τέλος και σκάσαμε στα γέλια...
Αυτό ήταν που ήθελε να ακούσει, το είχε ανάγκη, μέσα της βαθιά το ήξερε, το αισθανόταν... έπρεπε όμως να το ακούσει και από κάποιον άλλο...
Η πόρτα χτύπησε απαλά και η Μαρία μπήκε με με τις πίτσες.
-Άκουσα γέλια και δεν περίμενα να μου απαντήσετε, είπε απολογητικά καθώς μας σέρβιρε.
Την κοίταξα στα μάτια και χαμογέλασε πονηρά...
-Τι; Ρώτησε δήθεν αδιάφορα..
-Ε, αφού ξέρεις... Απάντησα όλο νάζι...
Για μια στιγμή βγήκε από το δωμάτιο και όταν επέστρεψε κρατούσε μια εξάδα μπύρες...
Αν και δεν είμαι ιδιαίτερα εκδηλωτική σηκώθηκα και την χάρισα μια αγκαλιά...
Γελάσαμε και οι τρεις με την αντίδραση μου.
Το κλίμα μετά το φαγητό και τις μπύρες ήταν πλέον εύθυμο, με την Αναστασία συζητούσαμε και σχολιάζαμε διάφορα πράγματα της καθημερινότητας μας, κάθε φορά όμως που προσπαθούσε να γυρίσει την κουβεντα γυρω απο τα αγόρια άλλαζα αμέσως θέμα. Για τον Νίκο αυτό που είχα να πω το είπα, τέσσερις απλές κουβέντες, σε αγαπάει βρε χαζό... Ότι και να λέγαμε μετά ήταν περιττό, τη λύση πρέπει να την βρούνε μόνοι τους, έτσι θα δεθούν ακόμη περισσότερο, αισθάνονται πολλά ο ένας για τον άλλον και αυτό είναι αρκετό ή μήπως όχι...
