Μπήκα στο σπίτι χωρίς να προσέξω το αυτοκίνητο του Άλεξ που ήταν παρκαρισμένο στην αυλή. Το κεφάλι μου πονουσε απο την ένταση της ημέρας και το μόνο που ήθελα ήταν ενα ζεστό μπάνιο και μια ζέστη σουπα.
- Βρε βρε ποια βρήκε τον δρόμο για το σπίτι!! Εμφανίστηκε ο αδερφός μου μέσα από την κουζίνα και ήρθε να μου δώσει μια ζεστή αγκαλιά και φυσικά το παραδοσιακό φιλί στην κορυφή του κεφαλιού...
Χάρηκα πάρα πολύ που ήταν εδώ, ήλπιζα πως μαζί του θα ήταν και η Ιωάννα, η παρουσία της θα με βοηθούσε να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά. Πριν προλάβω να ρωτήσω μου απάντησε καθώς ξεκίνησε για την κουζίνα...
- Θα έρθει σε λίγο...
Μα πως γίνεται και με διαβάζει τόσο εύκολα;;;
Δεν είπα τίποτα, μόνο χαμογέλασα και έτρεξα πισω του για να σκαρφαλώσω στην πλάτη του όπως έκανα μικρή!
Πριν όμως περάσουμε την πορτα με κατέβασε και με ψεύτικα αυστηρό τόνο μου είπε.
- Δε νομίζω πως περιμενεις να κάτσεις στο ίδιο τραπέζι με εμένα ενώ φοράς την μπλούζα του φίλου σου;!!!
Τότε συνειδητοποίησα πως ακόμη φοράω την μπλούζα του Κωνσταντίνου, έσκυψα το κεφάλι και την είδα... Πρέπει να έγινα κατακοκκινη...
- Ωχ, αυτή την ξέχασα! Ψέλλισα τόσο χαμηλά που νομίζω πως δεν με άκουσε...
- Άντε να αλλάξεις, κάνε και ένα ζεστό ντουζάκι, στο μεταξύ θα έχει έρθει κ η Ιωάννα. Εγώ θα βοηθήσω τη Μαρία να στρωσει το τραπέζι και θα την παρακαλέσω να σου κανει και μια σουπα βελουτέ που τόσο σου αρέσει...
Όταν κατέβηκα το τραπέζι ήταν στρωμένο, οι γονείς μου και η Ιωάννα ήταν ήδη καθισμένοι γύρω από αυτό ενώ ο αδερφός μου σέρβιρε τα ποτήρια με κρασί.
Με το που με αντιλήφθηκε η κοπέλα του αδερφού μου σηκώθηκε να με χαιρετίσει με μια αγκαλια. Αφου φίλησα και τους γονείς μου έκατσα δίπλα στη μητέρα μου που σήμερα είναι πολύ όμορφη.
Η συζήτηση ήταν πολυ ανάλαφρη, το κλίμα θυμιζε γιορτή και τα πειράγματα του αδερφού μου προς τους γονείς μας με έκαναν να νοιώθω πως κάτι έχω χάσει...
Με αυτά και εκείνα όλη αυτή την ώρα ξέχασα τελείως τα προσωπικά μου θέματα, το κρασί με βοήθησε να χαλαρώσω και να απολαύσω την κάθε στιγμή.
Όταν τελειώσαμε το φαγητό, η Μαρία μας σέρβιρε στο σαλόνι ένα υπέροχο γλυκό. Έτσι μεταφέρθηκε εκεί η παρεούλα όπου με περίμενε μια μεγάλη έκπληξη...
Στην θέση που είχαν φροντίσει οι υπόλοιποι να καθίσω υπήρχε ένας φάκελος που έγραφε το όνομά μου. Το πήρα στα χέρια μου και με την αγωνία ζωγραφισμένη στο προσωπο μου κοίταξα πρώτα τους γονείς μου που γελούσαν σαν να είχαν πιεί από ένα μπουκάλι κρασί ενώ προσεξα πως κρατουσε ο ένας το χέρι του άλλου σφιχτά. Στη συνέχεια κοίταξα τον αδερφό μου που χαμογελούσε σα να ήταν χαζός, μόνο η Ιωάννα ήταν κατακόκκινη και έδειχνε να έχει αγωνία όπως είχα και εγώ...
Άνοιξα τον φάκελο και τράβηξα από μέσα αργά αργά τα έγγραφα... Ήταν ένας.... Υπέρηχος... Επάνω έγραφε Ιωάννα Π.
Η αλήθεια είναι πως έκανα κάποια δευτερόλεπτα να καταλάβω τι ήταν αυτό... Ώσπου ξαφνικά τα άφησα όλα κάτω και έτρεξα στην αγκαλιά της Ιωάννας!!!
- Θα γίνω θεία, θα γίνω θείαααααα !!! Λα-λα-λα-λα τραγουδούσα καθώς χόρευα στο σαλόνι...
- Ελα πισω βρε χαζό, έχουμε και άλλα νέα...
Άκουσα να λέει ο πατέρας μου.
-Τι νέα; Είναι δίδυμα;
-Οχι γλυκιά μου. Το νέο που μάθαμε μόλις σήμερα έκανε εμένα και τον πατέρα σου εκτός από ευτυχισμένους και ηθικα ικανοποιημένους . Συμπλήρωσε η μητέρα μου.
- Θα μου πείτε ή θα με σκάσετε; Είπα καθώς έπινα λίγο από τον καφέ μου.
- Ο Αλέξης τελείωσε την ιατρική σχολή, όλων αυτό τον καιρό συνέχισε τις σπουδές του χωρίς να το πει σε κανέναν, δούλευε και παράλληλα πήγαινε στο Πανεπιστήμιο ! Μόλις ορκιστεί θα τον πάρει ο πατέρας σου δίπλα του για πρακτική! Το έχουν συμφωνήσει ήδη!!!
Το σοκ ήταν μεγάλο για εμένα, δεν πίστευα στα αυτιά μου, ήμουν τόσο ευτυχισμένη αυτή τη στιγμή!!!
Έπεσα με φόρα στην αγκαλιά του Αλέξη και τον γέμισα με φιλιά!!!
Όταν επιτέλους ησυχασα άφησα το κορμί μου να απλωθεί στην πολυθρόνα και μονολογησα...
- Αυτή τη στιγμή δε θέλω τίποτα άλλο, είναι η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου!!!
-Εντάξει λοιπόν, δε θα σου πουμε το τελευταίο νέο. Είπε ο Αλεξ καθώς γέμιζε το ποτηρι της Ιωάννας με χυμό κεράσι, κάτι που ενώ το ειχα προσεξει και στο τραπέζι δεν έδωσα καμία σημασία, τι αθώα που είμαι τελικά...
- Τι, έχουμε και άλλο νέο;;; Ελπίζω ευχάριστο και αυτό... Είπα καθώς ανακαθησα στην πολυθρονα.
-Ε δε ξερω, θα φανεί... Δε ξερω εσυ πως θα το πάρεις γιατί αφορά και εσένα αυτό. Η φωνή του ήταν σοβαρή και με έκανε να ανησυχίσω για λίγο, ώσπου τον άκουσα να λέει..
-Μετακομιζουμε με την Ιωάννα στο σπίτι της γιαγιάς, είναι μεγάλο και αφου δεν μενει κανείς εκεί, είπαμε να πάμε εμείς, δηλαδή να έρθουμε, αφού βρίσκεται απέναντι από το πατρικό μας. Επειδή όπως ξέρεις το σπίτι η γιαγιά το έγραψε σε εμάς από μισό πρεπει να συμφωνήσεις και εσυ σε όλο αυτό.
- Είσαι χαζό παιδάκι μου; Άκου λέει... Με μεγάλη μου χαρά!!! Πότε θα γίνει η μετακόμιση, να είμαι εκεί, η Ιωάννα δεν θα πρέπει να κάνει τίποτα! Θα προσεχει το ανηψακι μου!!!
Σε λίγο οι γονείς μου μας χαιρέτησαν και έφυγαν, είχαν μια υποχρέωση με συναδέλφους απο το νοσοκομείο. Λίγο αργότερα ετοιμάστηκαν και τα παιδιά, ο Αλέξης έπρεπε να συναντήσει τον υπεύθυνο για την μετακόμιση.
Πριν όμως φυγει έσκυψε και μου ψιθυρισε στο αυτί.
- Ωραία η μπλούζα του φίλου σου, ξέρεις την είχαμε αγοράσει από μια συναυλία που είχαμε παει μαζί.... Εχω και εγώ την ίδια...
Πριν προλάβω να συνειδητοποιήσω τι μου είπε, μου έκλεισε το μάτι και βγήκε απο το σπίτι....Δεν πρόλαβα να πω ούτε λέξη, όμως ήταν καλύτερα έτσι γιατί δεν θα ηξερα τι να πω... Χαιρέτησα την Ιωάννα με μια αγκαλιά και αυτή ανταπόδοσε μαζί με την υπόσχεση πως από εδώ και στο εξής θα τα λέμε πιο συχνά....
Ήταν περασμένα μεσάνυχτα όταν άκουσα τους γονείς μου να επιστρέφουν.
-Πρέπει να κοιμηθώ, αύριο ειναι μεγάλη μέρα, μονολόγησα.
Η πόρτα του δωματίου μου άνοιξε απαλά και από πίσω ξεπρόβαλλε το κεφάλι της μαμάς μου.
-Βίκυ μου κοιμασαι; Ρώτησε χαμηλόφωνα ενώ προσπαθουσε να δει μέσα στο σκοτάδι.
-Οχι μαμά, σε λίγο. Απάντησα εξίσου χαμηλά για να μη την τρομάξω.
-Γιατί κάθεσαι μέσα στο σκοτάδι γλυκιά μου, σου συνέβει κάτι; Ρώτησε καθώς άναβε το φως.
-Οχι βρε μαμά απλά ξέρεις, έτσι μπορώ και σκέφτομαι καλύτερα. Έτσι δεν μου είπες πως έκανες και εσυ στην ηλικία μου;
Γέλασε τότε και με χάιδεψε απαλά στα μαλλιά.
- Τι σε απασχολεί γλυκιά μου; Είναι κάτι που μπορώ να βοηθήσω; Ρώτησε κοιτώντας με στα μάτια.
- Μπα, μη σε ανησυχεί τίποτα, ξέρεις τώρα, εφηβικά μπερδέματα. Είπα και γλύστρησα κάτω από τα σκεπάσματα.
Με καληνύχτησε με ένα απαλό φιλί στο μέτωπο και βγήκε από το δωμάτιο, πριν κλείσει την πόρτα μου είπε...
-Να ξέρεις γλυκιά μου πως είμαστε εδώ πάντα για εσένα, και εγώ και ο πατέρας σου είμαστε εδώ για ότι και αν σε απασχολεί, μικρό ή μεγάλο! Να το θυμάσαι αυτό για πάντα...
