Vedalar Güzel Olur

Bölüm 12

-" Saçların yakışmış." demişti. Ona gülümseyip teşekkür ettikten sonra onunla konuşmak istiyordum ama nasıl konuşacağımı bilmiyordum.
O yüzden aklıma gelen bir soruyu sordum;
-" Nasılsın" dedim ve Karan;
-" İyi diyebilecek kadar iyiyim kötü diyebilecek kadar da kötüyüm." dedi.
Aklıma annem geldikçe kötü oluyordum. Bu insanlar yüzünden annem hayatta yoktu. Ondan uzaklaşmak istesemde kendimi bir şekilde onun yanında buluyordum. Bir karar vermem gerekiyordu. Ya onunla kalacaktım ya da yapayalnız sokakta kalacaktım. Bugün bana söylediği intikam düşüncesi sürekli aklımdaydı.
Anneme bunu yapan adamdan hıncımı almak istiyordum. O yüzden Karanla konuşmam lazımdı.

-" Karan bugün anlattıklarını düşündüm ve intikam almaya hazırım." dedim. Biraz durduktan sonra ayağa kalktı.

-"Dışarısı soğuk içeri geçelim." dedi.

Karan önde ben arkasında içeri geçtik. Şömine sönmüştü o yüzden içine biraz odun att. Bende zaten üşümeye başlamıştım. İkimizde şöminenin önünde ısınmaya çalışıyorduk. Karandan birşey söylemesini bekliyordum. Ne gibi bir planı vardı herşeyi merak ediyordum. Karan odasına çıktı ve 10 dakika sonra elinde fotoğraflarla döndü.

-" Anneni merak ediyorsundur." deyip fotoğrafları elime tutuşturdu.

Fotoğraftaki kadın benim annemdi. Ve ben inanılmaz bir şekilde anneme benziyordum.
Gözleri, burnu herşeyiyle ben annemin ikizi gibiydim. Gözlerim dolmuştu. Hiç beklemediğim bir anda annemin fotoğraflarını görmüştüm. Yıllarca başka bir kadına anne demiştim . Ve şimdi elimde öz annemin fotoğrafı vardı. Gözyaşlarım annemin yanağına damlıyordu. Fotoğrafa birşey olmasını istemediğim için hemen kurulamaya çalıştım.

Daha sonrasında Karan elimden fotoğrafları alıp kaldırdı. Ve konuşmaya başladı;

-" Annen çok güzel bir kadınmış. Tıpkı senin gibi."

Güzel olduğumu kabul etmişti. Sevinmeliydim bilmiyordum. Teşekkür ederek gözlerimi kaçırdım.

-" Yarın seni babamla tanıştırıcam hazır ol." dedi

Annem bir nevi onun yüzünden ölmüştü ve o adamla tanışmaya hazır değildim.

-" Sana anlatması gereken şeyler var." dedi Karan.

Dinlemek istemiyordum. Karana ciddi bir şekilde hazır olmadığımı söyleyip odama çıktım. Odam diyorum çünkü Karan artık burada kalacağımı söylemişti. Bir kaç gün kaldıktan sonra kendime bir ev bulmalıydım. Onunla aynı evde yaşayamazdım. Saatlerce boş boş duvara baktıktan sonra sonunda uykum gelmişti.
Sanki kendi yatağımmış gibi bıraktım kendimi.

Sabah olduğunda önce banyoya gidip elimi yüzümü yıkadım. Berbat haldeydim. Belki biraz makyaj yapabilirdim. Makyaj çantamdan mavi alt tonlu bir far çıkartıp gözlerimi hafif aydınlatmıştım. Mavi rengini gerçekten çok seviyordum. Dudağıma da hafif parlatıcı uyguladıktan sonra artık üstümü değiştirmeliydim. Valizimden mavi kot pantolunumla beyaz sweatimi giydikten sonra hazırdım. Aşağı indiğimde Karanla birlikte diğerlerini de gördüm. Hep beraber kahvaltı hazırlıyorlardı. Onlara hafiften alışmıştım.
Beni gördükten sonra Karan hariç hepsi günaydın demişti. Bende günaydın diyip gülümsemiştim.
Kahvaltıda Burak'ın esprilerinden dolayı biraz yüzüm gülmüştü. Çok komik bir kişiliği vardı. Emre onun tersine soğukkanlıydı. Çağla da aynı burak gibi çok neşeliydi . Mehir de çok belli etmese de cana yakın bir kızdı. Karan ise söylememe yok buz gibiydi. Gerekmedikçe konuşmuyordu.
Kahvaltıyı yaptıktan sonra Karan

-" Biz gidiyoruz." dedi.

Ona hazır olmadığımı söylemiştim.

-" Hayır gelmiyorum." dedim.
O da zaten bana demiyormuş ki.

-" Biz buraklarla dışarı çıkıyoruz." dedi.

Bende zaten bir şey söylemedim. 3 ü apar topar çıktılar evden. Evde sadece kızlar olarak kalmıştık.
Kızlarla sohbet etmek istiyordum. Belki biraz kafam dağılırdı. Çağla bize kahve yapacağını söyleyerek yanımızdan ayrıldı. Mehirle ben kalmıştık. Laf olsun diye ona sevgilisi olup olmadığını sordum. O da bana donup kalacağım bir cevap vermişti.

-" Ben zaten Karanı seviyorum."