Zoraki prenses ???

7. Mevzu var koşun

Diğerlerine nazaran çok uzun bir bölüm. Oldu umarım beğenirsiniz .....
  İnsttagram hesabım  _d_er_r_y_

hastaneden çıkmayı başarmıştım inanın o kısmı ben bile hatırlamıyorum sadece hızlana ayaklarım ve çıkmak için tuvalete girdiğimi hatırlıyorum sonrası yok  kimdi beni takip eden  geçmişim miydi? yoksa düşmanım mı bende bilmiyorum inanın zere korkum yok sadece şimdi olmaz gün geldiğinden kendi ellerimle teslim olacağım söz veriyorum     Ama şimdi olmaz bu düşünceyle arkama döndüm göz gezdirdim görünürde kimse yoktu  ama bu saklanmadıkları anlamına da  gelmezdi tabii ki de temkinli adımlarla ilerledim  ama  bir yandan da aklım hep arkadaydı ya şuracıkta can verirsem ne olacaktı  eminim çok üzülürlerdi  bu söylediğime ben bile güdüm  ama öneli olan bu değildi önemli olan benim halla yaptığımın bedelini ödememiş olmamdı  en kısa sürede bitecekti bu zulüm  bu sırada çoktan    arabama yaklaşmıştım   çantamı açtım ve anahtarı aradım bir anda duyduğum sesle irkildim  adımı duydum yada öyle geldi çok boğuk gelen bu ses beni tedirgin etmişti hızla döndüm arkama siyah bir arabadan başka bir şey yoktu  her ne kadar o arabaya yaklaşmak istesem de çok dikkatli olmam gerekti merak dolu gözlerle arabaya bakarken bir elim çantada anahtarları arıyordu nihayet bulmuştum anahtarı  sıkıca kavradım sal kendini Destan bırak cezan bu olsun seninde . Gözlerimi kapayıp nefes aldım yüzümü  parka gitmek için sabırsızlanan  bir çocuk sevinci  kapladı bitecekti bu zulüm  artık yolun sonuydu kurtuldun benden ey  Dünya   bir anda kapı sesiyle irkilip gözlerimi açtım    arabanın  hızla uzaklaştığını gördüm  sıkıca tutuğum anahtardaki elim gevşedi o an anladım ölümün meğer ne zor şey olduğunu ensende ölüm fısıltısını duyunca ne kadar umursa masan da vücudunun  en ücra köşelerinden  bir tutam korku buluyor seni  ne tuhaf insanlarız  nefesimi verdim bir göz daha gezdirdim etrafa kimsecikler yoktu çantamdan telefonumu çıkardım ve saate baktım  saat gecenin 3 idi nasıl geçti zaman inanın bende bilmiyorum kafamdaki düşünceleri savdım kendimi toparlayarak arabama bindim koltuğa usulca yerleştiğimde derin bir nefes aldım ne zorlu bir gündü ama    ellerimle direksiyonu kavradım  acaba bizimkiler beni merak etmişler miydi   kafamı geriye yasladım öyle olsaydı ararlardı  derin bir nefes daha aldım gözümün önüne düşen saçımı parmaklarımdan geçirip arkaya attım   gözümden bir tutam yaş aktı elimin tersiyle silerken bir anda kendimi tutamadım    böyle olmak istemedim ben kötü olmak istemedim siz git gide boğulan sesimle tekrarladım , siz beni kötü yaptınız ben , ben vicdanıma hesap veremiyorum artık ben dayanamıyorum artık nefesim kesiliyor ne olur çıkarın beni bu uçurumdan tutun elimden ya tutun itmeyin beni artık  yaşamak istemiyorum Allah'ım al bu canımı ne olur ben dayanamıyorum tutunacak bir dalım bile yok beni seven bir Allah'ın  kulu bile yok  nefessiz kalmıştım soluk alıp verdim gözüm cama ilişti parmaklarım düğmeye uzanırken bıkkınlık hissetmiştim   camı açtım  yüzüme vuran soğuk hava beni   bir anda kendime getirdi  kendine gel Destan daha işin bitmedi halla hesap  vereceğin  insanlar  var dik dur sadece 1 ay kaldı az daha sabır  daha fazla burada kalmak istemiyorum  burada kalmaya devam edersem hiç iyi şeyler olmayacaktı pencereyi kapattım ve otoparktan çıktım yaklaşık 20 dk sonra eve gelmiştim çok uzak değildi hastane hele bu saat de  trafik yokken   20 dk yol işte neyse çok uzattım  arabadan indim  elime aldığım anahtarı bir tur  elimde çevirdim  arkama baktım halla günün etkisindeydim düğmeye basıp kapıları kapattım    bahçe kapısından içeri süzüldüm çantamdan çıkardığım anahtarla  kapıyı açıp içeri girdim merdivenlerden çıkmadan önce ayakkabılarımı  çıkarıp parmak  uçlarımla  merdivenleri çıkıp sağa saptım odamın kapısını görünce  anlamsız bir şekilde  rahatlamıştım kapıyı açıp odaya daldım yatakta yatan Caner'i görünce çok şaşırmıştım  normalde bu saate evde olmazdı  doğru ya Duygu olmadan önceydi bu neye şaşırdım ki  kafamı  salladım bir kez daha yatağa baktım ve  banyoya girdim  ılık bir duşun ardından kendime gelmiştim  o kadar yorgundu ki bu bedenim yatağa kafamı koyduğumda uyumamak için direnen gözlerim ve vicdanıma yenik düştü