Uni
"ဟင့်...ပါးပါး..သားနေရခက်တယ်...ဟင့်...."
မိုးလင်းတာနဲ့အောက်ထပ်ကငိုသံကြားတော့ဆင်းကြည့်မိတယ်..
မနက်နေထွက်ခါနီးမှအိပ်ထားတော့လူကမိုက်ခနဲ...
ဆင်းကြည့်တော့...
ငိုနေတဲ့ဝမ်လေးကိုစိတ်ပူပူနဲ့ချီထားတဲ့ကလေယးငယ်...
အရဲစွန့်ပီးအနားသွားတော့...ကလေးကလှည့်ထွက်မဲ့အချိန်...ဝမ်လေးက...
"ဟင့်..ဦးဦး...ချီ...အီးဟီး...ဟင့်.."
ကျတော်လက်ကမ်းပေးတော့ကလေးကမပေးဘူးလေ...
ဝမ်လေးကလည်းပိုပိုငိုလာတော့..
"က...ရှောင်ကျန့်...ကိုယ့်ကိုကလေးခနပေးထါးကြည့်ရတယဆေးမတိုက်ရသေးဘူးမလား...သွားဆေးသွားကြိတ်ချီ...ကျန်ချန်းကော.."
"မောင်က...သားသားတွက်သောက်နေကျဆေစသွားဝယ်တယ်...."
သောက်နေကျဆေး...!!!
"အင်းပါ...ပေးပေး..ကိုယ့်ကိုပေးထါး..."
"ရတယ်မလိုဘူး..."
"ဟင့်ဦးဦး..အီး..ဟီး..."
"ကလေးကပိုပိုငိူနေပီလေကွာ..ပေးပါ..ဆေးသွားကြိတ်တော်ကြာအဖျားပိုတက်လာမယ်..."
အဲ့တော့မှပေးချီတယ်လေ...
ထူးဆန်းတယ်ဗျ...ဝမ်လေးက ကျတော့်လက်ထဲရောက်တော့ချက်ချင်းအငိုတိတ်သွားတယ်လေ...
"ဟီးဟီး...ဦးဦး.ကိုယ်သင်းနံ့ကမွေးနေတာပဲနော်..သားသားကြိုက်တယ်...😁"
"ဟုတ်ပါပြီကွာ..."
"ဟိုလေ...ဦးဦး.."
"ဗျာ.."
"သားကိုလေ..ကစားကွင်းလိူက်ပို့ပါလား..."
"အင်း...သားသားနေကောင်းရင်လိုက်ပို့ပေးမယ်လေ...အရင်ဆုံးနေကောင်းအောင်နေနော်သားသား..ဝမ်လေးနေမကောင်းတော့ပါးပါးက ပင်ပန်းတာပေါ့...ပါးပါးကိုသားကပဲဂရုစိုက်ပေးရမှာမလား..နေကောင်းအောင်နေကြားလား.."
"ဟင့်..သားကဂရုစိုက်ချင်ပေမဲ့..."
"ဝမ်လေးရေ..ဆေးသောက်မယ်...လာပါးပါးဆီ.."
