Uni
မနက်ခင်းနေရောင်ခြည်ဖြာကျနေတဲ့ကျတော့်ကလေးရဲ့မျက်နှာ...
အပြစ်ကင်းစင်းလွန်းတဲ့ကလေးတစ်ယောက်လို...
ကျတော့်ပေါ်ချစ်တဲ့အချစ်တွေကိုလည်းမလျှော့ဘူး....
ကျတော်ကသာကလေးအချစ်တွေကိုမမြင်ခဲ့တာ...
ကလေးကိုအချစ်တွေပေးမဲ့အစားနာကျင်မှု့တွေပဲပေးခဲ့တာ...
တကယ်တော့ကလေးအချစ်က ကျတော်နဲ့မတန်သလိုခံစားရတယ်...
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်လေ...ဒီနေ့ကစပြီးကလေးကိုပဉထာဝရချစ်တော့မယ်...ကလေးရယ်သားလေးရယ်ပျော်စရာမိသားစုလေးဖြစ်အောက်ဖန်တီးမယ်....
အတွေးနယ်လွန်နေတုန်း....ပါးပြင်ပေါ်ရောက်လာတဲ့နွေးထွေးတဲ့လက်တစ်စုံ..
"ကလေးနိုးပြီလား.."
"အင်းဦး...ဒါနဲ့ဦးဘာလို့ငိုနေတာလဲ..."
"ဟမ်!!!"
ဟုတ်ပါရဲ့ကျတော်မျက်ရည်ကျနေတာလား....
"အင်း..မဟုတ်ပါဘူး..ဒီတိုင်းအရင်ကအကြောင်းတွေပြန်စဥ်းစားရင်းကျလာတာထင်တယ်..."
ကျတော့်ခါးကိုဖတ်ပြီးရင်ခွင်ထဲတိုးဝင်လာတဲ့ကလေး....
"ဦးကလည်း..ဖြစ်ပြီးတာတွေကိုမစဥ်းစားနဲ့လေဗျာ..အခုဖစ်နေတာနဲ့ပဲပျော်ပျော်ကြီးနေပါ..နေည်ဦး..."
နားလည်ပေးတဲ့ကလေးကိုထွေးဖက်ရင်း..
"အင်းပါကလေးရယ်...ကလေးထကောထနိုင်ရဲ့လား.."
"😁ဟင့်အင်း...နာလည်းနာနေသေးတယ်...ပင်လည်းပင်ပန်းနေသေးတယ်...."
ဟုတ်တာပေါ့ကလေးနဲ့ကြမ်းထားတာမနက်မိုးလင်းထိပဲမလား...
"ဒါဆိုကလေးနားလိုက်လေ..ကိုယ်ပဲအစည်းဝေးတက်လိုက်တော့မယ်..."
"ဟင့်အင်း...ကျန့်ကျန့်လည်းမသွားဘူး..ဦးလည်းမသွားနဲ့..."
"ဒါအစည်းဝေးက..."
"ဦးကလည်းမသွားပါနဲ့ဆို...ကျန့်ကျန့်ကဦးရင်ခွင်ထဲမှာအိပ်ချင်တာကို...နော်..မသွားနဲ့နော်လို့...ကျန့်ကျန့်နားမှာပဲနေပေး"
