*Tamamlandı
Ben senin tam umudunu kaybetmişken ettiğin duaların karşılığıyım.
Ben senin mucizenim.
Ben senin kahkaha atma sebebinim.
Ben senin gözünün nuruyum.
Ben senin,
Her şeyinim...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yaşadığım pişmanlık ve düşünce dolu gecenin ardından stresli bir şekilde geçiriyordum sabahı. Özgür, Gökhan abileri havaalanından almaya gitmişti. Sonundan ailemden birini göreceğim için gereksiz bir heyecan yaşıyordum. Onları çok özlemiştim. “Yine daldın.” dedi Buket beni zihnimin karmaşık düşüncelerinden ayırarak. Kafamı salladım. “Gökhan abiyi düşünüyordum.” dedim. Koltukta dizlerini kendine çekerken “Neden dayı demek yerine abi diyorsun?” diye sordu. Herkesin dikkatini bunun çektiğini biliyordum.
Omuz silktim. “Dayım değil çünkü. Yani tamam Gökçe ablaya anne diyorum ama akrabalarına böyle seslenmiyorum.” Dikkatle dinliyordu beni. “Ama çok seviyormuş gibi görünüyorsun. Geleceklerini söylediklerimizden beri yerinde duramıyorsun.” Bu beni gülümsetti. “Öyle. Annem, babamla evlenmeden önce Leyla ablayla ev arkadaşıydı. Leyla abla da Sinop’ta yaşıyordu tabi o zamanlar. Doğal olarak onu sık görürdüm. Çok da severim kendisini. Gökhan abiyle de babamla tanışacakları zaman tanışmıştım. Ama gerçekten abim olsaydı bu kadar severdim emin ol. Çok iyi bir insan. Yine de dayı demek gelmiyor içimden.”
Kafasını salladı anladığını belirtir bir şekilde. “Çocukları var mı?” diye sordu. Ah evet. “2 tane oğulları var ama senden küçükler.” dedim. Büyük oğulları Nisa’yla yaşıt sayılırlardı. Çok geç çocuk sahibi olmuşlardı bence. Gökhan abi baba olduğunda otuz dört yaşındaydı sanırım. Tabi bunda Leyla ablaya geç evlenmelerinin de etkisi vardı. Olayı tam olarak hiçbir zaman öğrenemesem de küçükken annemle konuştukları konuşmaları hayal meyal hatırlıyorum. Sanırım o zamanlar sevdiği başka biri olduğundan Gökhan abiyle evlenmeyi kabul etmemişti. Fakat sonrasında kaderleri onları birleştirmişti.
Ya kader demişken... Aklıma Özgür’ün gelmesi normal mi?
Harbiden nerede kaldı bunlar? İlgi odağım Buket’ten uzaklaştığında tekrar babama kaymak üzereydi ki kapının çalmasıyla hızla ayaklandım. Ama Buket tekrardan durdurdu beni. “Sen dur abla.” dedi ama onun peşinden ben de kapıya yönelmiştim tabi ki. Kapıyı açacağı sırada sol tarafa geçsem açılır açılmaz Buket’in bana kafasını sallamasıyla tekrar oraya dönmüştüm. Önde Leyla abla arkada Gökhan abiyi gördüğümde hiç içeri geçmelerini bekleyemedim. Leyla abla da beni gördüğü anda kollarını açmıştı zaten. Sıkıca sarıldım ona.
“Çok özledim sizi.” derken arkada duran Özgür’ün bakışlarının çevrede gezindiğini fark edebiliyordum. Sanırım kapı önünde durmamız biraz sıkıntıydı. “Asıl biz seni çok özledik.” dedi Leyla benden ayrılırken. Kapıda durmamızı hiç umursamadan bakışlarını üzerimde gezdirmişti. “İyisin çok şükür. Çok endişelendik senin için.” dedi hiç durmadan tekrar sarılırken. Gökhan abi de kapıda durmuş bize bakıyordu. Onun da gözlerinde o endişeyi görebiliyordum. E normal tabi; cinayet suçundan aranıyorum sonuçta.
“İçeri geç abla.” dedim onun önünden çekilirken. Gökhan abiye de hiç çekinmeden sıkıca sarılmıştım. “Çok merak ettim seni. Sonunda Emre sayesinde öğrendik burada olduğunu. Sağ olsun Özgür de bize ulaştı.” dedi Gökhan abi içeri geçerken. Dün geceden dolayı Özgür’ün bana kızgın olduğunu biliyordum. Daha doğrusu ona yalan söylediğim için. Onlar içeri geçerken “Çok teşekkür ederim.” dedim Özgür’e. Sadece gülümsedi. Gülümsediğini görmek içimi rahatlattı.
