Forever

hoofdstuk 6

Ik begon in de opgehangen jas van mijn dierbare vrouw te zoeken. Het was een lange, donkere jas en de zakken waren erg moeilijk te vinden.

Plots had ik een zak gevonden en haalde er een paar haarelastiekjes, smintjes, sleutels en een portemonnee uit.

Bingo! De portemonnee!

Ik deed het grote ding open en begon alles wat erin zat eruit te halen en op de tafel in de kamer te leggen. De vrouw had een kamer voor zichzelf gekregen, dus er waren gelukkig geen andere mensen die in dezelfde kamer lagen.

Toen werd het zwart voor mijn ogen.

In een flashback zag ik vanuit het niets een klein meisje aan de rand van het bed van een doodzieke vrouw. Wat ze voor ziekte had wist ik niet. Kennelijk kon ik overal rondlopen en overal staan zonder door iemand gezien te worden en ik keek beter naar het betraande gezicht van het meisje. Ze had dezelfde bruine ogen als ik en ook dezelfde haarkleur. De vormen van haar gezicht... Ze waren gelijk aan de mijne. Ik was dat meisje. De doodzieke vrouw zag eruit als mijn moeder. Er stonden nogmeer mensen om het bed merkte ik nu op. Ookal waren de gordijnen om het bed dicht, iedereen, ook de mensen die er lagen luisterden er mee wat de vrouw, mijn moeder, zei. Het klonk als een afscheidspreek, maar ik hoorde alleen maar gemompel. Ik kon haar niet verstaan, maar het geluid uit haar keel klonk zo bekend. Nu wist ik bijna zeker dat ze mijn moeder was.

Ik keek nu nog eens naar mezelf. Ik was nog erg klein. Ongeveer zes. Nu was ik ongeveer zestien, dus ik had al heel lang een zieke moeder.

Het werd tijd om de andere gezichten te bekijken en ik liep naar ze toe.

Het eerste gezicht was van een meisje. Ongeveer vier jaar ouder dan ik. Haar tranen vloeiden over haar wangen bij het horen van haar moeders stem, maar ze stond zo stil als een blok. Geen gesnik, niks. Ze had een lege uitdrukking op haar gezicht en ze had waterige ogen en een spierwitte huid. Arm meisje. Ze zag eruit alsof ze veel te snel al volwassen was geworden.

In vergelijking met mij leken we totaal niet op elkaar. Ik had donkere krullen en zij stijl blond haar. Ze leek wel een beetje... Ja! Ze leek op de vrouw van het ongeluk! Zou ze dan inderdaad mijn zus zijn?

Met veel emotisch keek ik weg van haar en naar de laatste bezoeker. Een vrouw ditkeer met zwartstijl haar een donkere ogen. Ze kwam over als een zigeuner en toen herkende ik haar meteen. Het was Myda. Dit had ze voor me geheimgehouden. Ik voelde een steek van woede naar Myda toe, maar die verslapte weer toen ik zag dat ze er echt alles aan deed om mijn mini stil te krijgen.

Ik keek of er nogmeer bezoekers waren, maar op de oudjes van patiënten na was er niemand meer. Geen man. Had hij zijn vrouw verlaten? Waren ze gescheiden? Was hij er niet meer? Mijn hoofd bonkte.

Waarom huilde mijn mini-ik toch zo hevig en wat zei mij moeder! Mijn hoofd kraakte van het willen weten.

Snel wierp ik weer een blik op mijn moeder. Een doodzieke vrouw. Je kon zien dat ze voor haar leven had gevochten. Nu was ze slap.

Ze hief haar hand op naar de mini-mij en plotseling viel die arm weer neer.

Ze was dood. Ze was er niet meer. Arme ik had al tien jaar zonder moeder geleefd.

Zo voorspelbaar. Toen mijn oude ik zag dat ze was heengegaan zette ze het op een krijsen. Ik wilde niet stoppen. Het lukte niemand me te kalmeren. Ik was op de grond gaan rollen en zat nu aan de gastentafel met mijn hoofdje in mijn armen en krijsend. Dat het niet eerlijk was.

De rest van de mensen ergerden zich dood aan me en verzamelden al hun stemmen en riepen dat ik mijn kop moest houden. Ik was nogmeer gekwetst. Ik liep weg met Myda en mijn zus achter me aan. Toen ik dat doorkreeg begon ik te rennen. Het gebouw uit de straat op. Toen ik bij de deuren was gekomen werd het weer zwart en een tijdje erna kwam ik weer bij.

Ik lag op de grond en het eerste wat ik zag was het gezicht van Myda. Ze keek me zo vriendelijk en onschuldig aan, maar ze had tegen me gelogen. Ik wierp haar een dodende blik toe. Die ze niet begreep en besloot nog maar even niet te vragen wat er net was gebeurd.

Ik hoopte dat mijn flashback er voor haar een beetje had uitgezien als flauwvallen. Dan had ik een goed excuus.

------------------------------------

heey lieve lezers,

sorry dat alle hoofdstukken zo kort zijn. Ik doe echt mijn best om ze langer te maken, maar ik heb niet zoveel tijd ervoor vanwege school enzo. Ik weet dat jullie lezen en ik zou heel graag wat comments en votes van jullie krijgen :D. Daarom wil ik voor mijn volgende hoofdstuk is opgeload graag sws drie comments hebben. Ik wil graag weten wat jullie ervan vinden. Dus als het niet teveel moeite is... ;)

xxxxxx amigurumilover