Forever

hoofdstuk 19

wauw thnx voor alle reads nu al en de positieve reacties die ik heb gekregen ^^

recap:

Meer weken schoten voorbij. Het was fijn om iemand te hebben waarmee je alles kon delen. Ik was blij ook al wist ik dat het niet lang meer zou duren voor Enian en ik gingen vertrekken. Ik wilde gewoon even hier blijven. Ik was net gehecht. Dat had ik na Myda niet meer gehad en als ik goed geteld had was dat nu langer dan een half jaar geleden. Ik wilde haar ook wel weer eens zien maar was hier heel blij. Mijn heftige flashbacks waren bijna geheel verdwenen en mijn oerkracht was ook nergens te bekennen. Het enige waar ik niet blij mee was waren de nachtmerries van steeds hetzelfde. De jongen waarmee ik als het goed was veel optrok vroeger. Die jongen met die speciale ogen. Het was steeds dezelfde droom en dan kwam er nog bij kijken dat Enian uiteindelijk niet naar me had geluisterd en elke week weer een nieuw meisje onze hut in bracht.

----------------------------------

Doordat er geen deuren in onze hut zaten en ik geen zin had een hele dag of nacht aan te horen hoe Enian klef deed met zijn zoveelste scharrel, had ik besloten dat het een beter idee was om met mijn uil buiten te gaan slapen zoals we maanden vaker hadden gedaan. Ik voelde me veel meer op mijn gemak en sliep er beter van maar het was beter om niet in de openlucht te slapen. de kou begon eraan te komen.

Ik vroeg me af hoe dit volk het zou doen als de herfst zou beginnen en in de winter. Als ze geen bladeren hadden om zichzelf in te wikkelen of geen open haard om zich warm te houden. Terwijl ik me dat afvroeg liep ik de hut in.

'Enian!'

'Wat?'

'We moeten praten. Nu!'

Hij maakte een zuchtend geluid en verontschuldigde zijn scharrel dat ik moest storen. Zijn scharrel nam echter de benen.

'Moest dat nou?' zuchtte hij.

'Ja, wij moeten denk ik eens wat huisregels invoeren want ik hou niet van buitenslapen.' ik kijk hem zo boos mogelijk aan.

'O, ik dacht dat ik niet de enige was met scharrels.'

'Nou dat dacht je dan verkeerd!'

Het was een tijdje stil. Enian leek wel na te denken, maar ik liet hem de stilte niet verbreken.

'Bovendien had je me beloofd niet om te kijken naar al die meisjes.'

'Sorry..'

'Nee laat maar.' ik liep weg voordat het uitliep op een ruzie. Ik was behoorlijk kwaad. Enian kwam me gewoon achterna.

'Het spijt me oke? Ik stond er niet bij stil en het zal niet meer gebeuren.' Ik kninkte vaag naar hem.

'Oke dan. zullen we wat gaan jagen?'

'Goed idee.'

Onze zelfgemaakte wapens hadden we bij de hut gelaten en haalden we nu op. Ondertussen was onze voorraad vergiftigde pijlen veel gestegen.

We vlogen zonder uil naar onze vaste schietplek. Ik bleef het jammer vinden dat we alleen nog maar schoten, maar soms oefende ik nog we ergens. Maar dat werd ook steeds mimder vaak.

Enian had een blik op onze voorbijrennende slachtoffers geworpen maar bleef staren. Ik was nog bezig met de wapens opzetten.

'Enian, wat i...?'

Ik zag het nu ook en mijn mond viel open. Waar wij schoten was een vast pad van de wolfachtigen ze leken altijd in dezelfde richting te lopen en meestal maar in hun eentje of met zijn tweeën, maar nu zagen we het hele pad vol rennende wolven. Dit kon niet goed zijn. Nee toch? Mijn adem stokte. Ik had nog nooit zoveel wolfachtigen bij elkaar gezien. Enian vond het alleen maar fascinerend.

'Enian. Luister naar me.'Hij schrok op en keek me aan.

'Dit zijn geen normale wolven. Zoals je weet zijn ze anders maar ze zitten ook achter ons aan denk ik. Dit is niet om te lachen."