Forever

hoofdstuk 15

recap:

Een flits.

Mijn moeder. Ze had hetzelfde blonde haar alleen een stuk korter. Ze ging booschappen doen en ik ging mee. Mijn zus had geen zin een wees mijn moeder bot af. Ook al was ze nog maar 6. Ik hield het handje van mijn moeder vast maar kreeg vreemde blikken toegeworpen telkens als er iemand langskwam. Ik zag dat het kwam door mijn Donkerbruine krulletjes tot mijn schouders. Ik hoorde er duidelijk niet tussen maar had wel dezelfde bizarre takkenkleding. De kleine ik liet mijn moeder weten dat dit jurkje vreselijk prikte waarop ze heel lief en zoet antwoordde dat het bijna zomer was en de bloesen en bessen bijna zouden gaan groeien. Het sap uit de bessen zouden de Endiërs eruit halen en van de velletjes nieuwe kleding maken. Dit was erg zacht en geneesde de krasjes van de takken in de winter.

De flits verdween evensnel als hij gekomen was en ik greep gelijk naar mijn haar. Niet licht oranje-bruin, maar echt donkere krullen tot ver op mijn rug. Zoals ik wakker was geworden. Ik hoorde hier niet.

--------------------------------

Mijn uil had gemerkt dat ik afwezig was en maakte hoge, bezorgde geluidjes tijdens het doorvliegen. Toen mijn hoofd niet meer tolde susde ik hem dingen in dat het wel goed met me was en dat er niks was gebeurd. De uil was te ongerust geweest om door te vliegen en vloog me naar de hut waar Enian ons boos op zat te wachten.

'Zouden we vanochtend niet naar de stallen? Waar waren jullie de hele dag?? Ik heb de hele dag niks anders gedaan dan op mijn bed zitten!' Hij was nogal laaiend maar mijn gesus leek hem ook al snel te helpen en hij werd rustiger.

'Kom' zei ik 'Dan gaan we nu naar de stallen, de dag is nog niet afgelopen.' Mijn uil maakte een protesterend geluidje maar dat negeerde ik.

Tijdens het vliegen naar de stallen en terug wat hoogstwaarschijnlijk lang zou duren, zou ik misschien nog wel wat informatie loskrijgen bij Enian.

Ik liep half vliegend de opening uit en wachtte daar op Enian. Na een paar seconde mokken klom hij toch moeizaam op de rug van mijn uil en vertrokken we naar de gevreesde andere kant van de boom, waar ik een tijd terug mijn uil uit de ketens had gered.

Hoe lang geleden zou dat geweest zijn? Een week? Langer? Ik had geen idee, maar als ik er zo bij nadacht maakte het me eigenlijk ook niet zoveel uit. Ik was hier nogal doelloos gekomen zonder enig idee wat dit voor wereld was die in de bossen van de mensen verschuild ging. Ik had me afgevraagd of bigfoot zou zien rondlopen of een kabouter, maar nu wist ik dat ik wel degelijk een missie had; Uitvogelen wie ik was, wat er aan de hand was met mijn uil, waar mijn familie en vrienden waren en Myda terug vinden. Ik zei het niet graag, maar ik kon hier niet eeuwig blijven. Het was pijnlijk dat ik hier geen vrienden had en dat ik hier vandaan kwam maar er nooit meer iemand van mijn familie was teruggekeerd. En ook alle flitsen, alle fisioenen die ik hier kreeg waren pijnlijk, maar wel informatief. Ik kwam zo langzaam dichterbij had ik het gevoel. Maar hier zou ik niet de rest van mijn leven blijven. Als ik alle informatie had zou ik opzoek gaan naar mijn zus. Dat besluit stond vast.

Ik was me er plotseling weer van bewust dat Enian op mijn uil naast me vloog en me aandachtig zat te bekijken.

'Kan je het zien?' zei ik ietwat geïrriteerd. Enian keek weg.

Een paar minuten later begon hij zijn exuses aan te bieden. Zozo beleefd hoor.

'Sorry van daarnet. Ik merkte op hoe apart haar je eigenlijk hebt. ' Ik keek hem verzuurd aan. Dankje voor de belediging Enian. Zelf nadat ik je van je trauma van mijn uil heb afgeholpen.

'Nee, nee zo bedoelde ik het niet. Ik vind het prachtig. Ik heb het alleen nooit eerder gezien. Zelfs niet van gehoord toen ik nog lessen volgde en alle dorpen met eigenschappen uit mijn hoofd moest leren.'

'Dankje.'Dit was al een stuk aardiger en hij keek er zacht bij met een zachte blos op zijn wangen. Even dacht ik dat hij oprecht lief was. Hij merkte het alleen ook op en probeerde uit alle macht zijn gezicht weer sjagerijnig te maken. Toen dat niet lukte draaide hij zijn hoofd van me weg. Fijn Enian... dacht ik nog. Natuurlijk. Typisch voor hem.

De rest van de tocht waren we bijna helemaal stil en ik was voor de uil en jongen op zijn rug gaan vliegen. Ik voelde Enians ogen naar me kijken en ik wist dat hij niet alleen naar mijn haar keek. Hij haalde de nagels onder mijn vingers vandaan maar we vlogen over het plein en ik wou niet naar hem schreeuwen om op te vallen. Dat deden we al genoeg en op pottenkijkers zat ik niet te wachten. Dat visioen samen met Enians kijkende ogen hadden me echt sjagerijnig gemaakt merkte op toen ik vuile blikken uitdeelde naar iedereen die ook maar mijn kant op keek. Of ten minste onze kant. Ik probeerde mezelf gerust te stellen. Te relaxen maar ook dat lukte uiteindelijk niet helemaal. Ik wuifde gewoon mijn irritatie weg maar het zou niet lang duren voordat die weer terug kwam want nu we bij de stallen waren zat Enian aan een stuk door te klagen dat ze allemaal wild waren. Ik noemde dat overentoushiast maar ik had geen zin om dat naar Enian toe te bijten. Buitjes konden mij totaal uitputten en dat was ook precies waar ik nu last van had. Inplaats van de verbeten opmerking zei ik tegen hem:

'Probeer niet alleen naar de dringerige uilen vooraan te kijken, maar naar de achterste. Die zijn altijd rustiger en liever.' Ik wist niet waar ik die kennis zo ineens vandaan plukte maar het maakte mijn humeur en de spanning die er hing een stuk beter nu ik er weer wat kennis bijhad.

'Dankje w... ehm laatmaar.' Hij mompelde wat in zichzelf waar ik scheldwoorden uit kon afleiden en er verscheen een grote grijns op mijn gezicht. Mijn naam begon met de W! Welmoed, Wendy, Wanda, Welly .... Of had ik nou een andere letter gehoord? Nee de w ik wist het zeker. Haha.

Klaar met mijn binnenpretje keek ik naar Enians verzuurde gezicht en herinnerde hem eraan dat hij een uil mocht uitzoeken. Ik begon zelf ook maar mee te kijken, want volgensmij had hij totaal geen idee. Hij leek ze allemaal alleen al om hun uiterlijk af te keuren. Ik grinnikte. Dat had ik ook gehad toen ik deze uilen voor het eerst had gezien. Niets kon tippen aan mijn eigen uil. Mijn liefde voor hem was sterk ook al zou je niet snel zeggen dat een mens zielsveel van een dier kan houden. Misschien wel... Ik zou hem in mijn leven altijd trouw blijven.

Ik wees Enian op een uil achteraan met zwarte strepen en bruine ogen. Dit leek me een mooie stoere uil die niet al te wild was. Perfect voor Enian. Ik wist niet waarom ik een rustige uil aan hem wilde geven inplaats van een drukke om hem te irriteren. Misschien begon ik hem wel aardig te vinden.

Zodra Enian de aangewezen uil zag was hij helemaal verkocht. Hij wilde geen andere meer, dus haalde ik hem zorgvuldig uit de stallen terwijl mijn uil kraste tegen de andere uilen dat ze niet moesten proberen te ontsnappen. Enian kreeg zijn uil en was er niet meer van weg te halen. Zijn uil was rustig en gaf Enian kopjes. Toen liet hij Enian op zijn rug zitten.

'Maak maar een proefrondje om de boom. Neem alle tijd maar kom wel terug alsjeblieft.' zei ik tegen Enian. 'Isgoed. Ik zal voorzichtig zijn deze keer.'

'Goed. Oh en Enian, probeer erachter te komen wat zijn naam is en verzin er anders een. Dat kan maar beter in de eerste rit gebeuren.'

'Ja zal ik doen.' zei Enian haastig en ze vlogen vrijwel meteen weg.