Forever

hoofdstuk 4

De ochtend was naar mijn gevoel al lang voorbij. Ik had waarschijnlijk lekker zitten uitslapen op die heerlijke, zachte, warme bank. Dat was nèt wat ik nodig had gehad.

Ik voelde ook geen pijn meer. Dat was onmogelijk. Herstel kon nooit in 1 nacht. Ik trok mijn jurk die ik had gekregen van de vrouw omhoog en zag dat mijn wond niet meer een gapend gat was, maar er hechtingen in zaten en het door de verdoving nog gevoelloos was. Daar was ik wel blij mee maar lopen kon ik nog steeds niet.

Ik hield van die vrouw. Zonder haar was ik misschien deze dag wel dood geweest na dat gevecht met die wolfachtige beesten.

De kleren die ik van haar had gekregen leken een beetje op zigeunerskleren met veel kleuren.

Ik begon me af te vragen wat deze drie mensen eigenlijk midden in het bos deden. Alsof ze iets illegaals deden. Het beviel me maar niets. Ik was ook super nieuwschierig en wilde het gaan vragen, maar bedacht dat dat onbeleeft zou zijn. Deze mensen hadden mijn leven gered en al de rest van de informatie ging me helemaal niks aan.

Ik stond op van de bank en liep naar buiten waar het miezerde. Ik merkte er niet veel van, want de regen werd door het bladerdak boven me opgevangen.

Mijn gekregen jurkje was dan ook niet bepaalt warm voor in de beginnende herfst. Herfst. Ik wist dat het herfst was. Ik begon steeds trotser op mezelf te worden als ik wat meer ontdekte.

De vrouw kwam ook uit haar hutje naar buiten en ik kon niet snel genoeg naar haar toe rennen en een grote knuffel geven (voorzover ik kon rennen). Ik kon haar niet genoeg bedanken voor het betermaken van mijn been. Maar ze gaf geen reactie. Misschien had ze nooit een kind gehad ofzo. Ik wist het niet, maar het maakte me niet uit. Met een zwaar accent begon ze tegen me te praten.

'Vertel eens hoe je hier gekomen bent.' Ik wist het antwoord niet dus ik bleef stil. Mijn hersens kraakten van het nadenken. 'Oke vertel me in ieder geval hoe je heet dan kunnen we je naar de mensen brengen en een oproep doen' zei ze.

'Ik weet het niet' huilde ik 'Ik weet helemaal niks meer.'

'Het maakt niet uit. We verzinnen wel een naam.' suste ze me toe. Mijn gehuil ging over in snikken en ik schaamde me diep om zomaar te gaan uithuilen bij wildvreemde mensen.

De mannen kwamen nu ook naar buiten en het werd stil. Nu ik ze beter zag in het zonlicht begon ik een beetje bang voor ze te worden. Het waren twee grote spierbundels. Sowieso sterker dan ik. Dat haatte ik. Ik haatte het dat ze beter waren. Waarschijnlijk kon ik dan ook slecht tegen mijn verlies als ik al jaloers was op twee spierbundels.

Ik had ze de vorige nacht horen schreeuwen tegen de vrouw. Hoe durfden ze! Als ik weer op de been was zou ik ze allebei een klap verkopen. Ze spotten met de verkeerde persoon.

De vrouw zag ze ook en had schijnbaar net als ik geen zin in ruzie nu. Ze trok me haar hut in zodat we daar verder konden praten.

De hut zag er echt gezellig uit. De zon scheen er niet door, maar er waren allemaal gekleurde lampen en kleden. Er stond ook een kast met allemaal geneeskruiden en een klein, laag tafeltje waar je alleen aan kon zitten als je op een kussen zat. Daar gingen we zitten.

'Oke ik heet dus Myda en nu nog een naam voor jou.' Myda dus. Mocht dat wel? Zelf een naam verzinnen?

'Oke, maar ik wil dan wel graag een simpele naam. Niet te ingewikkeld.' Myda knikte instemmend. 'Kort maar krachtig.' gaf ze als antwoord.

Ik kon echt geen enkele naam verzinnen. Ik wist niet meer wat voor namen er waren en Myda had er ook moeite mee om er één te verzinnen.

'Laten we een trucje doen. We vragen het in de kom van water.' Ik had geen idee wat de kom van water inhield maar het was vast iets goeds. Ik vertrouwde Myda.

Ze sprak een rare spreuk uit ofzo. Weer die rare taal die ik haar met de mannen had horen spreken. Gelukkig zei ze hem daarna wel gewoon in het nederlands. 'Naam voor meisje...kort en krachtig... simpel' Waren de woorden die ik onder haar accent verstond. Ze pakte mijn pols en stak mijn hand in de kom met water. Na even gewacht te hebben verscheen er een briefje. Op het briefje stond de naam Emma.