Forever

hoofdstuk 18

recap:

Wanneer moeten we die lessen gaan volgen dan?' vroeg Enian kauwend met volle mond. 'Nou niet vandaag, vandaag gaan we iets anders doen.' 'Wat dan?' 'Kom je nog wel achter.' antwoordde ik grijnzend. Ik was van plan hem te leren jagen. Als we op zoek wilden gaan naar nog een familielid zouden we moeten rondtrekken en daar speelde jager ook een grote rol in.

-------------------------------

De middagzon was doorgebroken en ik nam Enian mee naar de open plek. We gingen al gelijk op verkenning met zelfgemaakte wapens van geslepen schors. Op die manier spanden we bogen, maakte scherpe pijlen en Enian leerde mij dat het schors van een paar bomen verderop dodelijke stoffen bevatte. Dus doopten we onze pijlen in het sap wat uit het schors stroomde. Zo hadden we genoeg wapens.

Toen ik er zo bij nadacht vroeg ik me af hoe het met mijn oerkracht zou zijn. Die had zich al weken geteisterd gehouden.

We liepen voor conditie terug vanaf de schorsboom naar de open plek waar de rest van onze spullen lagen. Tijdens het lopen begon ik een gesprek. 'Luister, ik ben bang dat ik in een moordend beest verander als we echt in het nauw komen. Misschien word ik zelf gevaarlijk tegen jou. Ik weet het niet, ik ben nooit met iemand op jacht geweest, maar stel dat dat het geval is, kom dan niet te dicht in de buurt maar ga weg. Als ze met teveel zijn haal dan hulp. Ik wil niet dat je gewond raakt door mij. Zeker niet nu we even groot zijn als de voet van een baby.

Enian keek me geschokt aan en wist geen woord uit te brengen. Natuurlijk snapte ik wel dat hij nooit echt gejaagd had. Tenmiste niet om te overleven, maar het moest als we iedereen weer bij elkaar wilden brengen. Anders zou hij het niet halen.

Die dag vochten hij en ik tegen de wolfachtige wezens. Ze zagen ons amper, zo klein waren we en we vlogen. Ik vond het jammer dat ik ze niet zo te lijf kon gaan. Het enige wat Enian en ik deden waren vanuit de lucht naar onze slachtoffers schieten. Het waren alleen zulke sterke en grote beesten dat de pijlen amper door hun huid heen drongen. Uiteindelijk doodden we er een en gingen toen naar onze boom en hut terug.

De weken schoten voorbij en Enian en ik gedroegen ons steeds meer als broer en zus naar elkaar. Het was minder ongemakkelijk en hij raakte zijn enorme eigendunk kwijt. Hij genoot van het jagen, ookal waren we als mini's machteloos. Bijna elke dag waren Enian en ik samen in "gevecht" met de wolfachtigen voor zover ik het nog vechten kon noemen. Maar het hielp. Enian begon zelfs na drie weken zichtbaar resultaat te krijgen. Zijn armspieren groeiden en zodra we bij onze boom op het platvorm bij de markt waren kwamen er altijd giechelende meisjes langslopen die slijmerig "Hoi Enian." zeiden en dat lachend doorliepen. Hij werd populair bij alle roodharigen hier. Ik vond het leuk voor hem, dat was het niet maar ik kon me er wel aan ergeren. Die meiden hadden ook geen leven. Eerst hem volledig haten en nu gaan slijmen. Ja ik geef het toe, ik haatte hem eerst ook maar dat was veranderd doordat ik hem leerde kennen.

'Waar denk je aan, je kijkt zo boos?' vroeg Enian me bij een kraampje terwijl hij naar een groepje meisjes zwaaide. Ik keek hem recht aan en toen naar de grond. 'Ik weet niet.. Je bent de laatste tijd zo.. geliefd bij de meisjes hier. En het begint irritant te worden.' 'Ik vind het anders niet erg hoor. Ben je jaloers?' 'Nee! Gadverdamme nee. Niet op mijn broer!' Enian lachte naar me met de uitdrukking op zijn gezicht die ik vaker had gezien als hij grapte. 'Maar ik meen het. Ze zijn gewoon irritant, lopen in de weg en leiden jou af. Dus stop met erop ingaan. Dat zeg ik als zus zijnde. Je zou beter moeten weten.' 'Oke oke, ik zal proberen wat te minderen. Zijn we nu allemaal wel weer blij?' zei hij en stootte me aan. Ik lachte en knikte ja.

Meer weken schoten voorbij. Het was fijn om iemand te hebben waarmee je alles kon delen. Ik was blij ook al wist ik dat het niet lang meer zou duren voor Enian en ik gingen vertrekken. Ik wilde gewoon even hier blijven. Ik was net gehecht. Dat had ik na Myda niet meer gehad en als ik hoed geteld had was dat nu langer dan een half jaar geleden. Ik wilde haar ook wel weer eens zien maar was hier heel blij. Mijn heftige flashbacks waren bijna geheel verdwenen en mijn oerkracht was ook nergens te bekennen. Het enige waar ik niet blij mee was waren de nachtmerries van steeds hetzelfde. De jongen waarmee ik als het hoed was veel optrok vroeger. Die jongen met die speciale ogen. Het was steeds dezelfde droom en dan kwam er nog bij kijken dat Enian uiteindelijk niet naar me had geluisterd en elke week weer een nieuw meisje onze hut in bracht.

-----------------------------

klein hoofdstukje sorry. En ik blijf maar sorry zeggen voor het te laat updaten maar nu is er geen exuus meer. Of toch wel! optredens en nog eens optredens, stage hoofdrolverdeling en ik was afgelopen dagen voor de vakantie ziek zodat ik veel toetsen heb gemist die ik moet inhalen. juppp drukheid maar ik loop niet meer vast. ik weet helemaal wat er gaat gebeuren in mijn hoofd nu (denk ik haha) en vaker tijd op wattpad spenderen in plaats van zelf boeken lezen. Ik hoop dat ik nog lezers over heb :o ik kan niet vaak genoeg sorry zeggen.

xx me