Forever

hoofdstuk 16

recap:

Zijn uil was rustig en gaf Enian kopjes. Toen liet hij Enian op zijn rug zitten.

'Maak maar een proefrondje om de boom. Neem alle tijd maar kom wel terug alsjeblieft.' zei ik tegen Enian. 'Isgoed. Ik zal voorzichtig zijn deze keer.'

'Goed. Oh en Enian, probeer erachter te komen wat zijn naam is en verzin er anders een. Dat kan maar beter in de eerste rit gebeuren.'

'Ja zal ik doen.' zei Enian haastig en ze vlogen vrijwel meteen weg.

-----------------------

De uilen werden weer zoals daarvoor nu ze wisten dat er niks meer te zien was en mijn uil en ik wachtten rustig af tot Enian en zijn uil weer onze kant op kwamen vliegen. Je hoorde ze al van ver aankomen, want Enian riep de boel zo'n beetje bij elkaar toen hij op de rug van zijn uil zat.

De lach van Enian deed me ergens aan denken. Het was alsof ik die mijn hele leven al had gezien en gehoord. Maar dat zou niet kunnen want hij kwam uit een boom van heel ver weg. Enians kuiltjes in de wangen waren me zo bekend en ik hoopte afwachtend op een flits, maar die wilde maar niet komen. Ik vloekte in mezelf. Er moest toch iets zijn? Maar misschien was dit wel onzinvermoeden en herkende ik in Enian gewoon Skyell.

Net op dat moment kwam Enian aanvliegen op zijn uil en ik zette snel een neplach op. Om zijn lol niet af te pakken, merkte ik.

'Hee Enian, al een naam?'

Enians gezicht grijnsde en vol blijdschap antwoordde hij.

'Hja, haar naam is Ilira.'

Een vrouwtje toemaar.

'Mooie naam.' Ik glimlachte oprecht. Enian zag er echt blij uit en hoe erg ik me ook irriteerde aan hem, mijn instict zorgde ervoor dat ik blij van zijn lach werd. Raar.

Met zijn vieren vlogen we nog een stuk. Enian kon niet meer stoppen dus vlogen we ook om andere bomen heen. Ook dat werd saai na twee uurtjes en we vlogen weg van de bomen naar een slootje op een open plek. Nouja... Het was met mijn mensengrootte een slootje, vanuit dit kleine lichaampje leek het wel een hele oceaan. Enian, ik en onze uilen zaten aan het water en Enian vertelde verhalen over zijn volk. Mijn hoofd werkte jammergenoeg niet mee, hoe hard ik het ook probeerde, geen flitsen.

Enian vertelde verhalen over hoe de Endiërs aan hun uilen kwamen en uil en Endiër elkaar opzochten. Enian had een uil gehad voor hij naar mijn boom gekomen was, maar die uil was overleden aan een gashmir. Zo noemden ze de wolfachtige beesten hier. Gashmirs. Sommige verhalen waren ook grappig, over dat als er Endiërs gingen trouwen, iedereen van hun boom moest komen en het paar oor tegen oor moest wrijven.

Enian en ik moesten veel lachen. Maar nadat hij het trouwverhaal vertelde keek ik in het water en merkte ik wat op. Enian en ik hadden dezelfde mond. Dezelfde lippen, lach en kuiltjes in de wangen.

Ik stopte onbewust met lachen en staarde naar onze spiegelbeelden zonder dat Enian stopte met praten. Dat was onmogelijk. Enian was Skyells neefje... en hij kwam van een andere boom. Maar nu ik erbij nadacht.. Enian had dezelfde donkere krullen als ik en ik kwam hier ook niet vandaan. Misschien kon het. Die flits over het familieportret stond ook nog een broertje. Was Enian dan jonger dan ik? Misschien was Enian dat broertje. Als dat zo was wist ik nu al dat Skyell in de problemen ging komen. Ik pikte het niet als er iets voor me werd verscholen merkte ik toen al in het ziekenhuis bij Myda. Stelletje liegbeesten hier.

Maar zou Skyell mijn oom kunnen zijn? Ik was nieuwschierig.

'Enian, waar komt jouw moeder vandaan?'

'Ik zou het niet weten. Ze is er na mijn geboorte vandoor gegaan. Ik was de jongste van drie kinderen.'

'Oh het spijt me voor je. Maar waarom ging ze weg?'

'Dankje. Ze kwam niet van dezelfde boom. In onze wetten staat dat dat niet mag. Je kan er vreselijke straffen voor krijgen dus sloeg ze op de vlucht en nam mijn twee zussen mee. Mijn vader en ik bleven bij onze boom. Ik lijk nogal sterk op mijn vader dus zouden ze niets merken en... nou... mijn vader was nogal belangrijk. Laat ik het zo zeggen.'

'Was?'

'Hij overleed een paar maanden geleden. Plotseling verdwenen en later dood teruggevonden.'

'Oh wat erg.'

Ik stamelde het eruit. Ik had een brok in mijn keel gekregen en geen idee wat ik nu moest zeggen. Dus bleef ik maar stil in het water kijken. Enian deed hetzelfde. Een langdurende minuut langer verbrak hij de stilte;

'Dat is waarom ik naar deze boom toe ben gegaan. Veilig voor dat wat mijn vader heeft gedood. En op zoek naar de rest van mijn gezin om het hen te vertellen en ze te waarschuwen.'

Zijn vader en dus ook de mijne was dood. Deze ik heeft mijn vader nooit gekent, maar het raakte me. Mijn vader. Dood. Een paar maanden terug, ik durfde te wedden dat dat was toen ik wakker was geworden.

Zonder uitleg knuffelde ik Enian. Ik liet hem niet meer los. Eerst verstijfde hij, maar later antwoordde hij mijn knuffel. Ik begon te huilen en hij troostte me, al wist hij niet waarom.

De tranen bleven eindeloos doorstromen. Mijn emoties waren heftiger dan ooit. Ik was een wrak. Al die tijd had ik Enian stevig vast. Hij zou wel denken wat een gek ik was.

Toen Enian me uiteindelijk losliet was het donker geworden. Ik had respect dat hij me zo lang had vast willen houden. Nu wachtte hij met een lief vragend hoofd naar de verklaring van mijn tranen, maar ik was nog niet in staat te praten want ik snikte schokkend nog gewoon door. Hij suste het en keek me nog eens vragend aan.

'Enian, het.. Ik werd wakker in dit bos maanden geleden. Als mens. Zwaar verwond door gashmirs. Een vrouw vond me en maakte me beter en ze noemde me volgensmij Emma en we liepen het bos uit maar daar zag een vrouw in een auto mij en reed tegen een boom en nu ligt ze in coma. Misschien is ze wel dood. En je moet weten... ik heb soms flashbacks van wat er voor het ongeluk in mijn leven is gebeurd. Nou de vrouw... was onze zus en ik zag dat onze moeder is overleden. Ik denk dat ik je zus ben, Enian. Dit klinkt raar, maar ik weet het bijna zeker, kijk hoe erg we op elkaar lijken.' Kan het nog duidelijker? Vroeg een sarcastish stemmetje in mijn hoofd, maar ik antwoorde er niet op. Enian en ik keken elkaar volgensmij dramatish aan.

'Ik... ik... weet niet wat ik moet zeggen... Skyell zei dat je totaal iemand anders was. Een keizerin van dit dorpje, maar dan is hij vast ook niet onze oom.' Maar Enian en Skyell leker wel degelijk op elkaar.

Verstompt met grote ogen bleven we elkaar drie lange seconden aankijken en daarna vlogen we opnieuw in elkaars armen. Dit keer was ik niet de enige die huilde. Ik voelde het kloppende hart, het vlees en bloed van mijn familie. Van mijn broer.

Ik was dolgelukkig, maar ook droevig. We hadden iedereen verloren. Behalve misschien onze zus. En ook Enian had niet geweten dat ik zijn zus was. Misschien had hij ook zijn geheugen verloren. Ik was weer wat stappen verder op de zoektocht naar mezelf en was heel blij dat ik mijn broer gevonden had. Niet te geloven dat we elkaar in het begin totaal haatten.

De eropvolgende weken waren Enian en ik onafschijdelijk. Mijn exuus was omdat hij gewond was en we waren niet van plan het Skyell te vertellen. Skyell moest het al wel weten, maar wat Skyell niet wist was dat Enian en ik erachter waren gekomen. En dat wilden we graag zo houden.

--------------------

sorry dat jullie zo lang moeten wachten!!!!! echt sorry maar dit is het bewijs dat je het zelfs in de zomervakantie druk kunt hebben. Ik ben totaal verslaafd aan the mortal instruments, the host en beautiful creatures. Nog wel een paar boeken op wattpad zelfs! SLECHT I KNOW I KNOW maar zodra ik tijd heb zal ik typen en het volgende hoofdstuk word lekker groot ;)

xxxxxx me