Forever

hoofdstuk 12

recap:

Net zo snel als mij woede gekomen was, laaide hij weer over en bevrijdde ik mijn uil uit de ketens. Skyell stond er maar bij als een emotieloos hoopje. Hij mompelde iets verdrietigs. Iets met vrienden. Zal wel. Alles wat nu door me heen ging was blijdschap dat ik mijn uil weer zag. Ik klom op zijn rug en we vlogen weg van alles hier naar de andere kant van de boom, bovenin waar mijn hut was. Weg van al dat vreselijke gedoe hier. Weg van Skyell. Wat een onzin dat de uilen hier op stal moesten. Mijn uil nam ik mee in mijn hut.

Ik was zo blij, maar hij keek me nogsteeds met een pijnlijke blik aan. Hij keek ook erg vaak naar mijn armband en ik voelde de kracht er vanuit naar hem toe gaan. Misschien vond hij hem wel gewoon heel erg mooi. Dat nam ik op als een compliment. Ik hield steeds meer van deze uil. Het zou wennen worden zometeen als ik weer in een bed moest slapen inplaats van onder die warme vleugels van mijn vriend.

Waar de grond van mijn hut was, maakte ik een slaapplek klaar voor de uil. Mijn uil en niemand zou hem ook maar van me afpakken want dan kregen ze met mij te maken. Hij had mijn leven gered en ik zou het omgekeerde terug doen.

-------------------------------------

Ik was gelijk mijn bed in gedoken toen ik klaar was met het bed van mijn uil. Het was zwaarder geweest dan ik dacht en ik had verwacht dat ik gelijk in slaap zou vallen, maar dat was niet zo. Ik lag maar te woelen in dat ijskoude bed, wat ik ook nog voorzichtig moest doen ook, omdat de bloembladeren waarvan mijn bed was gemaakt anders zouden scheuren. Ik was er nu al helemaal op uitgekeken.

Ik wierp een blik op mijn uil en hij bleek ook niet te kunnen slapen. Het was zo koud hier en ik kon toch niet slapen dus vloog ik naar mijn uil toe en ging naast hem zitten. Ik aaide hem over zijn kop en zo viel hij in slaap. Dacht ik. Wat ik niet kon achterhalen want ik was ook al snel in slaap gevallen.

De volgende morgen was ik wakker geworden onder de vleugels van mijn vriend. Haha ik moest er even van lachen toen ik merkte hoe we erbij lagen. Precies als toen ik al die nachten in zijn grot had geslapen.

Skyell kwam mijn hut binnen, maar zodra hij me zag, stond zag ik zijn mond wagenwijd opengaan. Ik wachtte.. 1...2...3

'Waar slaat dit nou weer op?! Hoe krijg je het voor elkaar om scheuren te maken in je jurk en bed, je haar vreselijk in de klit en je stinkt naar dieren!'

'Sorry, ik kon niet zo goed slapen. Denk ik.'

Ik keek in een van de spiegels en moest keihard lachen. Ik zag er inderdaad niet uit. De make up van gisteren was helemaal uitgelopen, ik had krassen op mijn armen en benen van scherpe puntjes van een paar veertjes. En scheuren in mijn jurk. Wat was ik blij dat er normaal materiaal qua kleren onder die jurk zat.

Ik keek weer naar Skyell en volgensmij keek ik nogal schuldig, want zijn blik verzachte gelijk en hij zei dat hij wat mensen ging regelen om me weer in orde te maken.

Die belofte kwam hij na, want tien minuten nadat hij was weggegaan kwam er een heel team mensen aanzetten. Ik moest eerst in een speciaal bad, waardoor alle krasjes verdwenen en mijn huid heel zacht was geworden. Al mijn makeup werd opnieuw gedaan, met spul zoals boomalg en dat soort gedoe. Niets wat ik kende, maar allemaal uit de natuur. Het eindresultaat was totaal verschillend van de dag ervoor, maar ook prachtig. Ook kreeg ik een nieuwe jurk. Deze jurk was zachtblauw, wat korter en een stuk steviger. Dat laatste had ik speciaal gevraagt om Skyell tevreden te houden wat nieuwe jurken betrof.

Mijn haar werd uit de klit gedaan en in een soort ingewikkelde vlecht gedaan. Het was opeens stukken gegroeid. Zou wel van hier zijn. En omdat ik tijdens al het opgetut had verteld dat ik nogal vaak vlechten in mijn haar had, hadden ze mijn haar dus voor deze keer zo gedaan.