His voice were like thunder.
"W-We're...done," hindi ko maayos ang aking pananalita dahil sa kaba nang bigla niya akong hinila papalapit sa kaniya.
"Really?" Binitawan niya ang kamay ko. I can see the smirk in his face. It annoyed me!
"Sige nga, ano pa ba ang pag-uusapan natin?" I raised my voice to prove him that I'm not scared eventhough my action says otherwise.
"About your whereabouts," sabi niya at tumayo ng matuwid.
"What about it?"
"Ayokong nakikipagdate ka nang hindi ko nalalaman. Hindi naman kita pipigilan but I want you to tell me if you have dates or whatever," sabi niya.
Biglang kumunot ang noo ko. Anong karapatan niya para sabihin iyan? He's nothing to me. Even my parents won't said that, at siya pa talaga huh? Para saan?
"What for? You have no say about my whereabouts. You're just the man I am going to marry 'cause my parents said so...and you're nothing to me. So, para saan pa?!" Biglang nag-iba ang ekspresyon niya sa sinabi ko.
"Fine. Date whoever you want or do whatever you want to do. I won't interfere, 'cause just like what you said I have no say about the things you do." Bigla akong natahimik nang marinig iyon.
"But please, becareful. Hindi lang pangalan mo ang nakasasalay dito. You're engage to me at ayokong madungisan ang pangalan ko nang dahil sa 'yo," sabi niya at tumalikod.
I was left there. Hindi ko alam ang nararamdaman ko pagkatapos niyang sabihin iyon. I suddenly felt guilty. Wala naman talaga akong balak makipag-date or do things that might ruin my name or his. Hindi ako ganoong tao. But hearing those words from him, I feel like I'm selfish.
Narinig ko ang sasakyan niyang umalis. Naglakad ako papunta sa kuwarto ko at humiga sa kama. I looked at the ceiling at paulit-ulit na inaalala ang sinabi niya kanina. Am I being selfish?
I shrugged the thoughts inside my mind at sinubukan na lamang matulog.
I woke up eight in the evening dahil sa katok na narinig.
"Maam Savi, kain na po kayo," I heard Berta's voice behind the closed door. Unti-unti akong tumayo.
"Papunta na ako," sabi ko at narinig ang yapak na papaalis. Probably, it's Berta's footsteps.
Nang makalabas sa kuwarto ay dumiretso na ako sa dining area kung saan nakahanda na ang pagkain ko. I'm halfway there when the telephone rang. Agad akong lumapit sa kung saan ito nakalagay at sinagot ang tawag.
"Hello?"
"Pakisabi kay Reign...Oh! Anak! Ikaw pala 'yan! You're not answering my call!"
"Sorry Mom. Natutulog kasi ako," sabi ko.
"Really? Okay. I heard Matthew was there...kanina?" Malumanay na pagkasabi ni Mommy.
"Opo," maikli kong sambit.
"Bakit raw?" Nahalata ko sa pananalita ni Mommy na kuryusong-kuryuso siya.
"N-Nothing. Uhmm, ano po ang sasabihin niyo sa akin?" I changed the topic dahil tuwing naaalala ko iyon ay bigla akong nag-guilty.
"Oh...right. We're staying here in Dubai for 3 months kaya baka September pa kami makakauwi."
Bigla akong nalungkot sa narinig. I'd be alone for 3 months then.
"Okay," sabi ko dahil wala rin naman akong magagawa.
"I'm sorry anak. Pero bibili ako ng maraming pasalubong sa iyo," Mom said at pagkatapos naming magpaalam sa isa't isa ay binaba niya na ang tawag.
