BERCESTE

11.

Şimdiye kadar ki en uzun bölüm oldu.. Satır arası yorumlarınızı okumak beni mutlu ediyor.

Bölümü şöyle bırakıp kaçıyorum.
iyi okumalar..

🦋

Hayat.

Hayatımız neye göre şekillenir ?

Biz daha doğmadan çizilen bir yol ve bu yolda bizim kararlarımıza göre çıkan sokaklar...

Bazen aldığımız kararlar dar sokaklara, çıkamaz yollara sokar bizi.

Bazen ise en güzel yollara. Güzel yol; güneş batarken ya da doğarken ikiside güzel değil mi sonuçta.. yapılan yolculuk gibi. Uzun bir yol, yanında sevdiğin, arkadaşın, kardeşin, belki köpeğin. Radyoda sevdiğin şarkı, camdan içeriye giren rüzgarın omuzlarını okşayarak savurduğu saçların.

Güzel olanı anlatmaya doyamazken kötü olanı bir iki cümlede bitirdim. Bu yaşımda, bu günümde, yarınlarım için ben bir karar aldım. Güzel olacak ise sonu amenna. Yol dar, izbe, karanlık olsada sonunda ki ışık için ben varım.

Ama yollar güzelken bile ben çıkmaz sokağa düşersem bu sefer bir iki cümlede bitiremeyeceğim kötü bir hayatım olacak. Belki de anlatacağım bir hikayem olmayacak bu dünyadan giderken devirdiğim seneler için bir iki kelime ederek bitireceğim.

Yolun sonu benim elimde olsada yollar Karandı. Ya yolda kalırsam..

"Neymiş aldığın karar ?" Miraz muhtemelen sorun çıkartacaktı. Karan hakkında fazla şey biliyordu bunu oldukça belli etmişti. Bana anlatmak istemeyecek kadar ne olabilirdi bildikleri bilmiyorum ama şimdi söyleyeceğim şeye de karşı çıkacak Karan'dan uzak kalmamı isteyecekti.

Ama bu Karan'ın kabul edeceği bir şey değildi. Bana defalarca beni yanına almak istediğinden bahsetmiş bir adamdan bahsediyoruz bir senedir peşimde olan bir adamdan.

"Karan'a istediğini vereceğim."

Elif hızla bana döndü. Miraz'ın bedeni taş kesmiş gibi kaldı. Elife baktığımda yüzünde anlayamadığım bir ifade vardı. Şuan Miraza dönmek istemiyordum. Derin bir sessizlik oldu kendi nefes alış verişim dışında başka bir ses duyamıyordum. Elif ve Miraz'dan tek bir hayat belirtisi yoktu. Ortamda ki gerginlik elle tutulacak bir boyut kazanmış gibiydi.

"Ne dedin sen ?" diyerek ilk tepki Mirazdan gelmişti.

"Miraz başka yolu yok."

"Delirme Hale ben seni o adama vermem." çıldırmış gibi bağırıyordu. Gözlerimiz kesiştiğinde her ne kadar sinirli gözüküyor olsada gözlerinde saf bir çaresizlik vardı. Korku vardı. "Veremem."

"Başka çaremiz yok. Miraz.." ayağa kalkıp hızlıca yanına gittim kollarımı beline sardığımda başımı göğsüne bastırdım. Anında onunda kolları beni sardı. "O çok güçlü, beni daha önce de tehdit etti. Bana bir şey yapmaz ama siz ? Size bir şey yaparsa ? Karan'ın öyle tarafına denk gelmedim.. yani onu birine zarar verirken görmedim." başımı biraz geriye çekip Miraza baktım. Oda bakışlarını bana indirdi "yapar değil mi ?" diye sorduğumda Miraz bakışlarını kaçırdı önce benden sonra başını olumlu anlamda salladı. "Bak işte. Size bir şey olmasını istemiyorum." dedim.

"Bize bir şey olmasın diye sen kendini o adamın kollarına atmayacaksın Hale. Bir hesap görülecekse ben görürüm. İt herif tehditle seni sıkıştırmasın. Gerekirse bende.."

"Hayır Miraz." neyden bahsettiğini anlamıştım. Silah taşımakdan bahsediyordu. Bu konuda amcam Miraz asla müsade etmedi. Babam ve amcam işleri büyütürken bir çok tatsız olay yaşanmıştı. Korumalar etrafımızda ki adamlar annemin, benim ve yengemin güvenliği için o zaman hayatımıza dahil olmuşlardı. Bu süreçte Miraz da bir şeyler yapmak istemişti ama amcam onu hep geri planda tutmuştu.