A Prince Castle- Severus Sneep fanfiction

Is it worth the price?

Harry tilt zijn hoofd op van zijn kussen en zucht diep als hij de wijzers van de klok ziet die half twee 's nachts aangeven. Zijn keel voelt droog en hij besluit water te gaan halen in de keuken, die een verdieping lager zit. Misschien ligt daar ook een snack, hij heeft namelijk trek. Hij slaat zijn dekbed van zich af, steekt zijn voeten in zijn sloffen en doet zijn bril op. Langzaam loopt hij naar de trap die naar beneden voert, als hij geluid hoort uit de kamer achter hem, zijn vaders kamer. Harry fronst en sluipt dichterbij. Er klinkt een sussende stem die verdacht veel klinkt als Perkamentus maar wat hij zegt, kan Harry niet goed verstaan. Langzaam komt hij nog wat dichterbij, de geluiden en stemmen klinken nu duidelijker en hij kan onderscheid maken tussen zijn vaders stem die opvallend vermoeid klinkt en Perkamentus. Een tik op zijn schouder volgt en hij schrikt op. Remus staat achter hem en glimlacht zwakjes. " Je vader is niet in gevaar, ik zal je naar binnen brengen maar je mag niks zeggen of teveel bewegen oké?" Harry knikt bedeesd en volgt Remus die voorzichtig en stilletjes naar binnen stapt. Er brandt meer licht dan in zijn eigen kamer, wat hem verbaasd. Zijn vader ligt op bed, Perkamentus zit naast hem. Hij kijkt naar zijn vader die er breekbaar en zeer vermoeid uit ziet. Alleen Perkamentus kijkt op als hij binnenkomt en knikt kleintjes bij wijze van groet. Dan valt het helemaal stil en verroert niemand een vin. " Severus, verbijt je pijn niet" zegt Perkamentus zachtjes en Harry fronst weer, wat heeft zijn vader? Hij blikt opzij naar Remus maar die kijkt strak naar Severus. Dan bewegen de benen van zijn vader lichtjes en klinken er pijnkreten. Perkamentus streelt nu zachtjes de arm van zijn vader terwijl Harry dit gadeslaat. Dan duwt Severus de arm van Perkamentus weg en klinken er meer pijnkreten. " Ga weg, laat me met rust" roept zijn vader, het klinkt boos en angstig tegelijk. Harry kijkt toe zijn vader zich probeert om te draaien, van Perkamentus af, maar het lukt niet. Het is overduidelijk dat zijn vader pijn heeft maar hij snapt niet waarom hem niet helpt of wat dan ook. Dan klinkt er een schreeuw die door merg en been gaat en dan gaat alles ineens heel snel. Er komen meer bediendes de kamer in, het licht wordt nog feller gezet, er worden warme doeken tegen zijn vader aangehouden en Perkamentus loopt zachtjes naar Harry toe. " Ik leg alles zo uit Harry, eerst moeten we je vader bevrijden van die helse pijnen". Harry knikt en richt zijn blik weer op zijn vader die inmiddels de tranen over zijn wangen heeft lopen. Hij slikt, het doet hem pijn om die strenge professor, die sterke spion en zijn vader zo te zien, zo hopeloos en vol met pijn. Na een tijdje keert de rust weer terug en heeft zijn vader minder pijn. ' Ga maar slapen Severus en maak je geen zorgen over morgen' zegt Perkamentus zacht en staat dan op. Harry kijkt even naar het gezicht van Perkamentus en loopt dan naar de gang. ' Kom Harry, we gaan even naar mijn kamer'. Stilletjes volgt Harry Perkamentus die zijn eigen slaapkamer in gaat. Perkamentus tovert twee stoelen tevoorschijn en ze gaan beiden zitten. ' Je vader was, zoals je weet, een spion voor mij en voor Voldemort. Een dubbelspion dus. Het is heel lang goed gegaan en waren er nooit verdenkingen vanuit Voldemort. Maar op een moment is er waarschijnlijk toch wat gebeurd of kreeg Voldemort twijfels over Severus zijn loyaliteit. Hoe en wat weet niemand precies maar op 31 oktober riep Voldemort alle Dooddoeners bij elkaar en is Severus ontmaskerd als spion. Het is werkelijk een wonder dat Severus nog leeft Harry, maar hij heeft een gigantische prijs voor betaald.' Perkamentus valt even stil en Harry slikt. ' Ik weet lang niet alles wat er voorgevallen is, Severus houdt veel voor zich vrees ik, maar ik weet wel een beetje wat er gebeurd is. Nadat hij ontmaskerd werd, is hij gemarteld met de Crucio-vloek. Daarnaast zijn er meer dingen gebeurd, daar ben ik zeker van, maar Severus weigert om mij dat te vertellen. Hij zegt dat het te traumatisch, te verschrikkelijk is om erover te spreken. Hopelijk wil hij dat binnenkort wel..' Harry bijt op zijn lip en balt zijn vuisten. Het is maar goed dat Voldemort dood is en alle Dooddoeners opgesloten zitten! ' Wat ik wel weet, is dat Severus daarna gemarteld is met de Crucatius Infernum, een onbekende maar nog ergere Duistere vloek is. Crucatius betekent martelen of pijn en Infernum betekent hel, dus je kan het vertalen als helse pijn of helse marteling'. Harry slikt nogmaals en kijkt even naar de grond. ' Je wilt het vast niet weten maar deze vloek breekt je botten, spieren en pezen en heelt ze weer op een onmenselijke pijnlijke manier..' Het is even stil in de kamer en Harry kijkt naar Perkamentus. ' Nou, op een gegeven moment is Voldemort vertrokken, net zoals alle Dooddoeners en zodoende kon Severus ontsnappen.. Hij vertrok voor de Battle of Hogwarts en dat is de redding van Severus geweest. Zoals Severus laatst zei; hij vertrok om veel levens te nemen maar gaf er onbewust één terug'. ' Die pijn die je net hebt gezien, komen door die Crucatius Infernum. Heel veel spieren zijn afgescheurd, verbogen of wat dan ook. Met onze toverkunst hebben we aardig wat kunnen redden maar helaas niet alles. Die pijn van net, zijn spieren die branden en zeer pijnlijke steken geven. Elke aanval is weer anders en geven andere pijn maar het is elke keer zeer pijnlijk en naar. Severus loopt dan ook mank omdat zijn balans niet goed meer is en kan eigenlijk echt goed lopen met een stok. Gisteren had hij een goede dag en kon hij toevallig lopen zonder stok, maar morgen zal hij zijn stok wel weer nodig hebben. Daarnaast leeft hij eigenlijk elke dag in pijn.' Harry ademt diep en uit, wat een afschuwelijk verhaal om te horen. Dan zucht Perkamentus diep en kijkt hem aan. ' Als je vragen hebt, mag je die stellen Harry. Zoals ik al zei, ik weet lang niet alles. Severus houdt veel voor zich, waarschijnlijk uit schaamte of traumatische gedachtes. Maar hij is ongelofelijk sterk, de meeste mensen zouden waarschijnlijk zichzelf allang gedood hebben.' Harry knikt traag en laat de informatie op zich inwerken. ' Wie heeft hem met die vloek gemarteld?' vraagt hij dan en Perkamentus grimast een beetje, een beeld wat hij nog nooit heeft gezien. ' MacNair, Amycus Kragge en Avery. Die laatste was een vriend van Severus tijdens zijn jaren op Zweinstein. Ik weet dat Severus zijn diepste wens is om hun de dood in te jagen en ik zal hem binnenkort daar hem toestemming voor geven als koning.' ' Je vader heeft nogal wat met ze te schillen Harry en ik kan het begrijpen als hij dat wilt.' Harry knikt en zucht diep. 'Kan ik wat doen om hem te helpen?' Perkamentus knikt en staart even uit het raam. 'Probeer eens met hem te praten, hij zal tegen jou waarschijnlijk nog minder los laten dan tegenover mij, maar het is een idee. En neem zijn chagrijnige woorden niet altijd te persoonlijk, meestal is het een uiting van frustratie omdat hij pijn heeft. ' Harry knikt en gaapt dan. ' Genoeg gekletst, naar bed jij' zegt Perkamentus met een glimlach en hij staat op. Zijn honger en dorst zijn helemaal verdwenen, het enige wat hij nu wil is slapen. ' Wat gebeurd er nu met hem?" vraagt Harry dan bezorgd. ' Met je vader?" vraagt Perkamentus en Harry knikt. ' Als het goed is, slaapt hij nu. Gelukkig heeft hij morgenochtend niks staan in de agenda, morgenmiddag wel. Dat betekent dat hij uit kan slapen en dat we kunnen kijken hoe het er nu voor staat.' Harry knikt en gaapt opnieuw. ' Ik zie je morgen Harry.' Harry sluit de deur achter zich dicht en loopt terug naar zijn kamer.