"GUNS AND ROSES"

Chapter 6 "Friends"

My phone starts ringing on 4 A.M upto 5 ng umaga dahil si Emily Sinester daw ay ililipat sa mental hospital. So here I am, driving my car on its high speed. Kailangan kong makadating kaagad sa H.Q. This is all my fault. No! Kasalanan to ng kumag na lalaking yon. Kung hindi nya ako ginugulo, hindi sana mawawala sa isip ko ang puntahan at asikasuhin si Emily. Kainis! Papatayin ko talaga ang lalaking yon. Buset! I hate you Ronjoe Robles!! Burn you to hell. Tsss..

Isang magandang drift ang ginawa ko makapag park lang ng mabilis. Bumaba ako kaagad at tumakbo na papasok ng HQ. Nag log in muna ako sabay lipad papunta sa office. Not literally, aye. Hindi pa ako si wonderwoman para makalipad sa ere. Pero kung pwede, bakit hindi di,ba?. I composed myself bago tuluyan pumasok sa department of investigation kung saan din ako kabilang. Dapat maganda pa din kahit stress na stress na. Sakto naman ang dating ko dahil nag uusap- usap pa sila. Syempre, ang bida sa huli lagi naeksena. And that's me. The beautiful gorgeous agent. Bow.

"What's happening?" Patay malisya kong tanong.

"Emily Sinester has a mental disorder." Sagot ni Chief sabay abot sa akin ng papel.

Kinuha ko iyon at tiningnan. This is her medical assessment. Ang sabi dito, positive nga na may sakit sa pag iisip si Emily. Pero bakit hindi ako naniniwala? Mayroong mali dito. I have this feeling na parang planado na ang lahat. Bakit ang bilis? Dalawang araw pa lang lumilipas noong naipasok dito sa kulungan ang suspect and ito agad? Isa pa, wala akong naaalalang huminge kami ng medical test. Wow... Amazing..

"Kailan sya ililipat?." Tanong ko.

"Mamaya." Ani ulit ni Chief. "At ikaw ang sasama sa paghahatid sa kanya."

Great. "Yes, sir!" Matikas kong saad.

Umaayon sa akin ang tadhana. Ang swerte ko talaga. Isang oras pa bago ihatid sa mental si Emily. So, kailangan ko pang maghintay. Okay lang, dahil pwede ko tong magamit para makapag browse. Mas madami ang connection dito sa HQ kaya naman, mas maganda kung dito ako magre- review about sa case. I'm so bright, right? Yes, i am... Oh, oh, yeah.. Oh, oh, yeah... Habang kumakanta, nagpunta ako sa sarili kong office at naglock ng pinto. Mahirap na, baka may makakita sa atin, mabulilyaso pa ang mission. Kailangan mag ingat. I open the computer and my laptop na gift ng HQ. Sayang nga lang dahil hindi ko nauuwe sa bahay. May laptop na kasi ako, ang swerte ko naman kung dala- dalawa ang gagamitin ko di,ba? Pero pwede din. Sige, iuuwe ko na din to. Nagbago na isip ko. Ganon ako kabilis.

I was so sleepy last night kaya naman hindi ko pa nache- check kung ano ang laman ng USB. Ito na ang chance ko. Oh, oh, yeah. I put the flash drive on the CPU and refresh the computer to found its content. Going to start icon then hit the device and viola! Let's click the removable disk. Five seconds and a hundred of names and coordinates appeared on the screen. As I read it one by one, its a random of ordinary people. Hindi ito mga tunay na pangalan. This was just an alyas. Aba nga naman, matatalino ang mga kumag na halang ang bituka. Iisa isahin ko ba ang mga ito? Nako naman, aabutin ako ng ilang taon kung ha- hunting-in ko ang mga kulugong ito. Grabeng pasakit ang hatid mo sa akin Manuel Sinester. Burn you to hell. Fuck you!.

"Rose... Rose.." Boses mula sa labas.

Excited? Akala ko ba mamaya pa? Tss... Hirap kausap ng mga ito. I safety remove the USB at itinago iyon sa bulsa ko. Pagkatapos ay naglakad ako papunta sa pinto. Padabog ko itong binuksan at sinalubong ng masamang tingin ang lalaking kumakatok. It was Dion.