Mi Amor (Completed)

Chapter 8

I am packing some things for our trip. Nagplano ako na magbakasyon ulit kasama siya. Sa isang malayong lugar, malayo sa lugar na magpapaalala sa aking wala na siya.

Nang makarating kami sa pinili kong lugar ay ngumiti ako ng malaki. I decided to go to a beach, a secluded beach. Baka kasi mapagkamalan akong baliw na nagsasalita mag-isa.

Patakbo akong lumapit sa tubig. I miss this kind of feeling. Pakiramdam ko gumaan ng kaunti ang pakiramdam ko.

Nilingon ko si Gio na nasa likuran ko. Nakatingin sa akin habang nakangiti. I can't help to smiled bitterly after seeing his sad smile.

"I love you, Gio!" I shouted. "Mahal na mahal kita!"

A tear escape on my eyes. Iyak na naman. Hindi talaga napapagod ang mga mata ko sa kakaiyak.

"Mi amor..." he softly uttered. I raised both of my brows and smiled widely.

"You'll always be my mi amor, Gio." I whispered to myself.

Hinding-hindi ako titigil sa pagmamahal sa kanya. Kahit anong mangyari. Kahit may dumating na iba, alam kong hindi non malalamangan ang pagmamahal na mayroon ako para sa kanya. Ngayon pa lang nararamdaman ko na kung gaano ka-unfair iyon para sa part ng lalaking iyon. Kung meron man. But I hope he understands.

"Uuwi rin tayo mamaya, may pasok kasi ako bukas, e." I said while chuckling.

Ngumuso siya at tumango. "Malamang pagod ka bukas."

"Ayos lang, I just want to spend my time with you."

Kahit habang buhay pang oras ko, ibibigay ko sa kanya. Kaso imposible na iyon. I just shake the thought off my mind. I want to spend this time with him without thinking anything that will hurt me. Bukas naman, ipapahinga ko muna ang puso at utak ko. Masyado ng nasagad. Pakiramdam ko manhid na manhid na.

"I'll swim mamayang hapon, I'll cook your favorite food later. Tingnan mo nalang, ako ang kakain." I joked.

He lauhj6and nodded. "I love you so much. Don't even forget that, hmm?"

I smiled and nodded. I love him too. At alam na alam niya iyon. Alam na alam ng lahat. Alam na alam kahit ng Diyos.

He know how desperate I'm always praying just to give my Gio back to me. How I cried badly while praying. How I'm hurting badly inside.

Buong maghapon kaming magkasama, hindi ako humiwalay sa kanya ng kahit isang segundo. I always want him to be on my sight. Nararamdaman ko na kasi, I can feel that he's slowly drifting from my grip. I can feel that he's slowly letting go.

Pero tinanggal ko na iyon sa utak ko. Hinahanda ko na ang puso at isip ko. Mukhang galon na naman ang iiyak ko bago matapos itong araw.

"I love you, mi amor."

I always say that if I have a chance, gusto kong sahinin sa kanya kung gaano ko siya kamahal, kahit sa ilang araw na lang na magkasama kami. Para naman madala niya sa kung saan man siya pupunta. Para wala akong pagsisihan.

Even if I can feel my heart shattering I still make myself smile. I want to made him see me happy. Iyon naman ang kailangan kong gawin, para kahit papaano, mabawasan ang paghihirap na nararamdaman niya.

Alam ko naman na parehas lang kaming nasasaktan dito. Na parehas lang kaming nahihirapan. Na sa aming dalawa, siya ang mas maraming sacrifices. Kahit naman noon, ako palagi ang inuuna niya. Lahat ng sinasabi ko ginagawa niya.

Kaya nga nandito pa siya, hindi umaalis sa tabi ko.

Tahimik kaming naglalakad sa dalampasigan. Nakakapit ako sa braso niya at tahimik na pinapakiramdaman ang puso kong nagiinagay dahil sa malakas na pagtibok. Mararamdaman ko pa kaya ito kapag nawala na siya sa tabi ko? Maybe, maybe not.

I'll surely missed this feeling.

"Mi amor..." he softly uttered. "I love you."

I smiled widely and kissed his cheeks. "I love you, more than myself."

I took picture of every beautiful things I'm seeing, mostly him. Siya naman ang pinakamagandang nakikita ng mga mata ko.

My hearts thumping wildy, shouting how inlove I am with him.

Umupo ako sa buhanginan at pinagmasdan ang papababa ng araw. Matatapos na... ang araw na ito.

Siguro ganito rin ang kailangan kong isipin sa araw na mawala na siya sa tabi ko. Na matapos man ang araw na kasama ko siya, may bukas pa rin akong haharapin, haharapin na kasama siya, kahit hindi ko nakikita.

I took my phone up and smile at it. I captured the sun setting up. I want to remind myself that I watch this beautiful view with him. Gusto kong dalhin hanggang sa tumanda ako. Gusto kong ipagmalaki at ikwento sa mga magiging anak ko, sa mga magiging apo ko. Kung hahayaan ko ang sarili kong magkaroon.

"Kapag nagkaroon ako ng pamilya, I will make sure na kilala ka nilang lahat." I said.

Alam ko namang iyon ang gusto niya. Na magkaroon ako ng pamilya kahit na hindi siya ang kasama.

"Hey, love. Smile," I said before clicking the shutter to take our picture. A small smile appeared on his lips. Iginilid ko ang mukha at idinikit iyon sa kanya bago kinuhanan ng litrato.

"Ang cute!" I exclaimed. I heard his chuckle.

Nilingon ko siya at malalamlam ang matang tinitigan.

"I love you, my love." I muttered.

My eyes started watering. I clenched my fist while forcing myself to smile.

"Coral, love..." he weakly muttered.

"Hmm?"

"Can you let me go now?" Mahinang sabi niya. Nanlamig ang buong katawan ko. Kaya ko na ba? Bibitaw na ba ako?

I can't. Mababaliw ako kapag wala siya. Hindi ko kaya. Mahal na mahal ko siya.

"Hmm, love? Let me go now. Live in peace. Please."

A tear escape on my eyes. Sunod-sunod na parang gripo sa pagtulo. I close my eyes tightly and think about him. How he's suffering because of me. Kung bakit nandito siya sa tabi ko kahit hindi naman dapat.

"Just one more day my love. I'll let you go after that." I begged.

Kahit isang araw na lang. Pangako, bibitaw na ako. Hindi na kita pahihirapan.

I love you, mi amor. I'm sorry.