Kiss the Wind

Chapter 32

Chapter 32: Before You Go

Flynn's PoV

I removed my glasses before sitting down on the bench. Rome was buying some cold drinks bago pa man din kami makasakay ng eroplano para mabawasan ang kaba ko.

Medyo kinakabahan ako, oo. Pero pakiramdam ko mas nanaig ang sakit na nararamdaman ko sa akin dibdib. It was unbearable.

Para akong hindi makahinga and pakiramdam ko anytime baka bigla na lang akong tumakbo pabalik kay Duke.

We started our thing so wrong, and even our ending was very wrong too. Hindi ko man lang siya hinarap para makapag-paalam. Hindi ko man lang siya hinarap bago ako umalis.

But I think it's better this way. Kung haharapin ko pa siya, baka mas lalo lang akong maging hesitant umalis. Baka sa halip na maiwanan ko na ang sakit at mapagaling ang sarili ko, babalik lang ako sa kaniya dahil ayokong iwan siya.

Now, I remembered my talk with Clad yesterday. Somehow, he figured out that I was staying at Rome's place and I was crashing there.

It was a very long talk. And a bit dramatic, too.

*Flashback

I just quietly sat by the window habang iniinom ang kape ko.

Ako lang kasi ang naiwan dito sa bahay ng pamilya nila Rome dahil may kaniya-kaniyang lakad sila.

Tito ang Tita were busy in their business, tapos yung kapatid naman ni Rome ay nag-aaral pa. Rome, on the other hand, volunteered to arrange my papers at the hospital at susubukan raw niyang mai-palipat kami sa branch sa States.

Obviously, mahirap ang trabahong 'yon. Even with the help of Clad, mahihirapan sila sa ganoon.

Kulang kasi ang doctors sa branch dito sa Pilipinas, and two general surgeons leaving the vicinity will obviously pose a problem. Mahihirapan silang mag-hanap ng competitive sa profession na 'to.

That would be a lot of hard work pero I hope magawan ng paraan ni Rome.

Sabi ko kasi sa kaniya, ako na lang ang gagawa dahil ako naman ang dahilan kung bakit nandito kami sa sitwasyon na 'to, pero mapilit siya na siya na lang ang gagawa kaya hinayaan ko na lang.

Sa totoo lang, kanina ko pa gustong mag-mukmok. Pero dahil siguro sa hiya ko na baka makita ako nila Tita, pinigilan ko na lang. Ayaw ko namang makita pa nila akong bigla na lang umiiyak.

Isa pa, alam kong mag-tatanong sila kung bakit ganoon ang nararamdaman ko. Being friends with Rome for a very long time made me have them as my second parents.

It was assuring, yes. Pero ayaw ko lang siguro na mag-burst into tears sa kanila. Lalo na't malaki ang tyansang alam nila ang nararamdaman ni Rome para sa 'kin.

Kaya hinintay ko nalang silang umalis bago ko mag-simulang mag-burst out.

As if on cue, bigla na lang nag-simulang tumulo ang mga luha ko sa mata. My chest immediately tightened with it kaya naman napakagat ako sa aking labi at napapikit.

This time, I'm actually choosing myself over the one I love. It feels so satisfying and at the same time, sobrang sakit. As in, sobra.

I never thought choosing myself over anyone would be this painful. Nasanay na kasi akong ako na lang lagi ang nag-bibigay sa iba. Ako na lang lagi ang umiintindi.

And now that I'm actually the one who is being understood, napakagaan sa pakiramdam. But at the same time, hindi ko nagugustuhan ang nararamdaman ko.