BEDLAM (Nederlandse vertaling)

1.

origineel verhaal: https://www.wattpad.com/story/200711885-bedlam


"Je maakt zeker een grapje!"

Zijn woorden galmden na in mijn hoofd, verplichtten me mijn ogen te openen. Het voelde alsof ik uren weg ben geweest. Ik zat op de achterbank van een auto, maar dat was het enige dat ik vaag kon begrijpen. Ik raakte mijn bonkend voorhoofd aan, het was alsof ik het in verf had gedruppeld, het druppelde rode druppels. Een blik uit het raam bracht me terug in de ernst van onze situatie. Hordes mensen zigzagden door de overvolle rij toeterende auto's, allemaal met tassen, sommige droegen mondmaskers. De meeste waren jong. Austin was aan het stuur, en Riley zat angstig in de passagiersstoel. Ze zag eruit alsof ze in dezelfde verf als ik had gedoken.

"Laten we gewoon uitstappen en verder wandelen. Zo geraken we nergens!" smeekte ze.

"Hou je mond! Ik zei het je al drie honderd keer- op dit punt duurt het even lang te wandelen met al deze mensen daarbuiten! I laat de auto niet achter."

Mijn hoofd brak bij elk woord dat ze riepen.

"Austin, we hebben minder dan een halve tank! Deze auto zal niets doen voor ons! We moeten aan het warenhuis zien te geraken en de andere vinden!"

Ja, nu herinner ik het weer. Wat begon bijna twee jaar geleden als meldingen van een sterke griep dat woedde in de Verenigde Staten, was nu een volledige pandemie geworden. De verspreiding was vorig jaar schijnbaar uitgestorven, maar nu kwam de meest recente update van paniekerige nieuwsverslaggevers op tv die "een dodelijke epidemie die de geschiedenis in zal gaan" aankondigden. Onze steden waren nu besmet met een duistere plaag dat al duizenden mensen het leven kostte, vooral volwassenen. Het gerucht gaat dat oudere en zwakkere mensen kwetsbaarder waren voor het virus. Die geruchten werden snel bevestigd als feiten. Mijn ouders waren beide dood nu, de overgebleven vrienden die ik kon contacteren waren het enige dat ik nog had. Ze wachtten op ons.

Alles voelde als een waas. Een doel stellen om bekende gezichten te bereiken was het enige comfort dat me op de been hield. Hoeveel keer had ik een film gezien precies zoals dit? Hoe vaak hebben boeken en bioscopen dit horror idee van het einde van de wereld voorgesteld? Dit was het.

"Laten we uit de auto stappen," wist ik te zeggen.

Ze keken me beide aan, Riley bezorgd, Austin wrokkig.

"Prima, jullie willen wandelen? Ga dan verdomme uit de auto!"

"Austin, we willen je niet achterlaten, maar we zitten vast!" riep Riley op hem.

Hij zei geen woord. Ik wist dat hij tot het besef zou komen dat als we hem verlieten, hij alleen zou zijn. Ik opende impulsief de auto deur en stapte uit onze cocon. Er was zo veel lawaai, mijn hoofd klopte nu nog intenser. Ik begon te wandelen. Geen idee waarheen, ik volgde gewoon de massa. Dat is wat de meeste leken te doen.

Het duurde niet lang voor Riley achter me riep. "Tye! Wacht, alsjeblieft!"

Ik keek achterom. Ze liep uit de auto met het lege smartphone in de hand.

"Laat me niet achter met hem..."

"Geef hem vijf minuten. We wandelen traag en hij zal ons wel volgen."

"Het boeit me eerlijk gezegd niet meer wat er met hem gebeurt."

"Zeg dat niet. Hij is een klootzak, maar zou je niet willen vasthouden aan iedereen die we kennen op dit punt?"

Nog geen minute was voorbij en Austin jogde naar ons toe. "Praat niet tegen me."

Ik wende me tot Riley. "Ava's auto was niet ver vooruit. We zouden erin moeten slagen haar de vinden als ze hem nog niet verlaten heeft."