BEDLAM (Nederlandse vertaling)

17.

originele versie: https://www.wattpad.com/story/200711885-bedlam

In een knipoog sprintte Otto terug naar de gang om zijn zelfgemaakte flakker en de lucifer die hij in een kleine zak bijhield te nemen. De rest van ons riepen de longen uit ons lijf, zwaaiend naar het vliegtuig die parallel met de kust vloog.

"Hier!!!" brulde ik, maar ik kende deze scène maar al te goed. Er was geen kans dat ze ons konden zien van zo ver. De flakker was onze enige hoop.

Met enkele seconden over, lichtte Otto een einde van het kartonnen buis op en het buiskruit vanbinnen ontplofte met een knal zoals vuurwerk. Een stroom rook achtervolgde het. Hij verspilde geen tijd, greep een tweede flakker en stak het aan amper een seconde na de vorige. Een volgende stroom rook ging omhoog naar de wolken met een knal die de omringende gebouwen deed beven.

Het vliegtuig was nu te ver weg om een derde flakker te verspillen. Onze kelen voelden rasp van zo luid te schreeuwen. We keken in stilte toe hoe het vliegtuig verdween uit ons zicht.

BAM. Met een intense echo hoorden we ergens in de verte een geweerschot. We draaiden naar elkaar, alsof we er zeker van wilden zijn dat we allemaal hetzelfde hoorden.

"Iemand anders die een flakker laat afgaan?" zei Riley.

Otto en ik renden naar de rand van het zwembad dek, scanden de kustlijn voor elk teken van een ander rook signaal. Niets.

"Dat was zeker een geweer. Denk dat we dus niet alleen zijn hier," zei Otto onheilspellend.

"Denk je dat het vliegtuig ons zag?" vroeg Ava, veranderd van onderwerp naar iets dat meer belang had.

"Moeilijk om te zeggen," zei ik.

Deze vliegtuigen die hier over vliegen, maar nooit echt hielpen, lieten een slechte smaak achter in mijn mond. De laatste die we zagen vermoorde ons bijna. Ik voelde me niet bepaald optimistisch.

"Snel gedacht met de flakker, Otto. Goed gedaan," prees Riley.

Otto was nog steeds wanhopig naar de lucht aan het kijken. Regen voelde iets harder nu, de restanten van de storm. We gingen terug naar de rommelige gang.

We gingen terug naar onze kamer, bang voor wat de wind gedaan had met onze balkon deuren, maar toen we binnengingen waren we bijna verschoten van geen interne schade te zien, buiten enkele kraken in het glas. Het had de orkaan overleeft.

Op het balkon duwden we de het omvergevallen terrasmeubilair aan de kant en keken we over de reling naar de stad benden. De straten waren overstroomd en slordig. We zagen dat onze Expedition nog stond waar we hem het laatst lieten, dat was een kleine oplichting. Die zouden we opnieuw nodig hebben.

Ik bekeek de staten voor iets can beweging, half verwachtend om de oorzaak van het geweerschot te zien, maar opgelucht dat ik niemand zag. Ook geen Morts.

"Ik hoop echt dat Dustin snel beter wordt. We kunnen hier niet veel langer blijven. Als de straten te veel overstromen gaat het onmogelijk zijn om de SUV buiten te krijgen. En we weten niet hoe ver we zelf geraken als we hier wegrijden," zei Otto bezorgd.

"We moeten hem nog enkele dagen geven. Maar wat kunnen we doen? Is er iets dat we kunnen voorbereiden om al wat voorsprong te halen?" vroeg ik optimistisch.

"Ik denk dat we een beter idee van de omgeving moeten krijgen, zodat ik weet hoe ver de grens is en wat soort rit we moeten maken. Dan kunnen we weten hoe ver ons het best voorbereiden," zei hij.

"Er zijn mappen bij de brochures achter de incheckbalie. Ik zag er enkele toen ik de vloerplannen nam," zei Ava.

Na een vlugge controle bij Dustin, waren we opgelucht dat zijn kamer de storm ook overleefd had. Beneden bij het receptie, rommelden we door de brochures.