BEDLAM (Nederlandse vertaling)

15.

originele versie: https://www.wattpad.com/story/200711885-bedlam

Tijdens de komende dagen, vielen we in een nieuwe routine. De Don Lux was verre van het brute warenhuis. We sliepen goed, bleven gehydrateerd, vonden tijd om te rusten met biljard en zwemmen. Het hebben van nieuwe kleren, badjassen en toegang tot basis hygiëne veranderde onze energie totaal. Vanuit het zwembad dek, konden we de zon zien ondergaan onder de glazige oceaan op het einde van de dag. Het enige waar we wat mee zaten was Dustin. Hij had enkele symptomen van verkoudheid in de laatste 48 uur. In het begin, was het gemakkelijk om de schuld te geven aan het warenhuis die we verlieten en onze weerstand die laag is. Nu was dat het best case scenario van de voorbije week, we werden bezorgd. Voor veiligheidsredenen verhuisde Dustin naar de Executive Suite naast ons.

We waren juist even gaan controleren bij hem en nu waren we verspreid over de vloer van de grote balzaal van de lobby gang, elk van ons bladerend door magazines die we in het hotel vonden. Het was spookachtig fascinerend om alle reclame en bewerkingen te zien die ooit belangrijk en relevant leken. Nu waren ze relikwieën van het verleden. Niets hiervan was nog belangrijk.

Riley hield een pagina van À La Mode Magazine op om aan Ava te tonen. "Ze lijkt op jou."

Het was een plaatje van een brunette model die een getailleerde khaki regenjas droeg, ze poseerde dramatisch.

"Kom op. Ze is prachtig..." zei Ava.

Ik gaf haar een blik, alsof ze juist mijn beste vriendin had beledigd.

"Precies," zei Riley. Ik bedoel ze is gephotoshopped en draagt tonnen makeup en je lijkt serieus nog steeds op haar.

Otto stond op en bekeek het van dichtbij. "Ik zie het. Je bent mooi, weet je."

Ava stond recht en deed de dramatische pose achter. We lachten allemaal.

"Ik neem het aan," zei ze schattig.

Riley en Ava konden elkaar echt beter af de laatste twee dagen. De meeste tijd zijn we allemaal in goede stemming, maar de verandering in hoe ze tegen elkaar waren was veelzeggend, rekening houdend dat ze elkaar subtiel bleven ontweken tijdens onze tijd in het warenhuis. Riley en Ava waren altijd twee belangrijke meiden in mijn leven, maar ze waren zo verschrikkelijk verschillend dat ik er nooit aan dacht ze samen te brengen. Buiten enkele gelegenheden, hebben ze nooit veel tijd met elkaar doorgebracht. In het warenhuis zelf hielpen Gage's spelletjes niet bij het proces van een band opbouwen tussen hem, maar nu was het kalm. De nieuwe wereld waar we hadden ingebroken, rekening houdend met wat er gaande is, was erg goed.

Ava verzamelde enkele magazines samen. "Misschien moeten we er enkele naar Dustin's kamer brengen. Hij verveelt zich waarschijnlijk te pletter."

"Hij slaapt meestal. Het lijkt er niet op dat hij beter wordt... " zei ik, onaangenaam."

Ik had er spijt van dat laatste deel luidop te zeggen. Ava was erg gevoelig geworden voor Dustin's gezondheid. Ze had Gage van dichtbij zijn aftakelen, het bleef haar achtervolgen.

"Ik denk nog steeds dat het gewoon een erge griep is..." probeerde ik te zeggen. "We bleven hem maar vertellen dat hij zich zou over doen uiteindelijk. Ik denk dat het hem allemaal overkwam."

Ava viel niet voor mijn verschuiving. "Het is gewoon moeilijk hem zo te zien. Als we niet allemaal rond Gage waren, zou ik denken dat Dustin het misschien...had...maar we voelen ons allemaal prima. Het heeft me gewoon wat flashbacks..."

Otto deed een arm om haar. "We moeten zeker alles doen wat we kunnen om hem beter te krijgen. Hij heeft ons alles in detail gezegd over hoe hij zich voelt en het klinkt totaal niet als hetgeen Gage had doorstaan. Als het in de lucht hangt is het veel milder dan een beet. Hij kan dit doorstaan. Griep of niet."