BEDLAM (Nederlandse vertaling)

12.

originele versie: https://www.wattpad.com/story/200711885-bedlam

De derde maand was de langste en de meest slopende maand die we doorstaan hadden tot nu toe. Het warenhuis voelde leeg. Niemand sprak nog veel deze dagen. Daar hadden we geen energie voor, maar er viel ook niet veel te zeggen. We waren in een automatische piloot beland. Ik zou soms proberen een conversatie te maken om de moraal goed te houden, maar het was vaker dan niet, van korte duur.

De warmte buiten had toegenomen de laatste week, wat nieuwe obstakels met zich meebracht. De douche tank vanachter was bijna uitgeput en de regenwolken leken over ons te gaan alsof het een spelletje was. In slaap vallen was dubbel zo moeilijk in een zwembad van ons eigen zweet en hoofdpijn van uitdroging was een permanente kwaal geworden. Dustin en ik hadden onze tocht naar de water toren zolang mogelijk ontweken tot het absoluut nodig was. De gedachte van onze vriend zijn ontbindend lichaam opnieuw te zien, of de invallende Mort was het laatste wat we nu nodig hadden. Wetende dat onze opties tot een einde kwamen, begon ik me mentaal voor te bereiden.

 Nacht wacht partners waren nu lichtjes aangepast. Ava viel in voor Gage's shift met me, als aanvulling met de shift die ze had met Otto. Austin was met Riley, en Dustin deed de zijne alleen. Ik drong aan om hem te vergezellen, maar hij bracht de "stille tijd" op die hij nodig had. Ik verplichtte me niet terug te duwen. Ik wou dat Dustin zijn mentale kracht behield. Het was een troostend gevoel, zijn gevoel van leiderschap voor de dingen die ik in haperde.

Otto's manier van zelfhulp was zijn uitvinding. Hij hield zichzelf bezig met het magazijn te onderzoeken op snuisterijen. Zijn laatste prestatie was de drie zelfgemaakte die hij gemaakt had van buskruit die hij over had.

De gezondheid van Gage kelderde ondanks onze constante zorg en aandacht. Hij had terugkerende bloedende neuzen en zijn ogen waren contant bloeddoorlopen. Toch was hij nog steeds samenhangend, we gingen akkoord dat Ava haar dagen niet dichtbij hem zou spenderen. We wisten niet zeker of hij besmet was, maar we vermoedden van wel. Het leek erop dat ofwel dicht contact of een beet iemand kon veranderen. De klassieke regel.

We zaten stil in de hoofdkamer, vermeden de plaats van de met bloed bevlekte plaats. We probeerden alle soorten schoonmaakmiddelen in onze schoonmaak kast boven maar niks baatte. Het bleef er, net zoals de slechte herinneringen die er aan gekoppeld waren.

We deden ons best om onszelf af te leiden om zo niet te veel te mokken. Otto ging de SUV gaan afstemmen. Riley rommelde door de vuilnis in de garage, Austin maakte zijn geweer schoon en Dustin hielp me om Gage naar beneden te verhuizen om hem we te halen uit de verstikkende hitte in onze kamer. We zaten naast hem.  Ava steunde zijn hoofd tegen een stuk piepschuim. We hielden onze shirts over onze neuzen als een kleine voorzorgsmaatregel. We wisten niet of het echt veilig was maar het maakte onze minder paranoïde.

Ik keek toe hoe Riley jogde door de kamer, ze hield iets achter haar rug. Ze begroette Otto aan de voorkant.

"Sluit je ogen," zei ze spelend.

Hij was er van overrompeld."Wat?" 

"Sluit je ogen!" 

Deze keer lachte hij. Met zijn ogen gesloten hield hij zijn handen uit. Riley plaatste iets in zijn handen. Hij opende eindelijk zijn ogen.

"Waar heb je dit gevonden?!" zei hij.

Otto hield een kleine bestofte radio vast met een licht gebogen antenne.

'Het was achter een oude krat in de garage," zei Riley.

Het moment had iedereens aandacht opgevangen. We omringden rond de radio.