Hey Rebound (Hey Duology #1) | ON-GOING | SLOW UPDATE

Chapter 8: Getting to Know You

"I wanna know more about you," he said as he looked me straight into my eyes. With the way he looks at me made my heart beat faster.

"Payag ako," sabi ko at nakita ko naman ang pagningning ng mga mata niya. "Sa isang kundisyon."

"Kahit anong kondisyon pa 'yan," mayabang niyang sabi. Napailing naman ako.

"Don't make me wait ever again," seryoso kong sabi. Nagulat siya sa sinabi ko pero ngumiti lang siya at tumango.

"Never again," sabi niya. "I'm really sorry about what happened last Thursday. M-My friend got really drunk, and I had to take her home that day. I wasn't able to text you kasi nasa bag ang phone ko nung hinatid ko siya at naka-silent mode pa. Nakita ko lang ang texts mo after--," hindi ko na siya pinatapos.

"It's okay Rence. Naiintindihan ko na, you don't really need to explain," sabi ko at ngumiti ng bahagya sa kaniya.

Umiling naman siya sa sinabi ko. "No, Aly. Kailangan kong mag-explain. I really felt bad kasi pinaghintay kita ng ilang oras. I was so wrong at that time," sabi niya at umiwas ng tingin at tinakpan ang mukha niya.

"Sorry din," sabi ko. Tiningnan naman niya ako with a confused look. Napatawa ako ng mahina at tumingin sa malayo. "Sorry kasi sobra akong nag-assume."

Natahimik kami ng ilang minuto nang mapagdesisyonan kong basagin iyon.

"So what do you want to know about me?" tanong ko sa kaniya at umupo sa malapad na space. He did the same.

"I don't know. Everything I guess?" He shrugged after saying that. Napatawa naman ako sa sinabi niya.

"Seryoso ka? Baka abutin tayo ng magdamag," natatawa kong sabi.

"If hindi tayo matatapos ngayon, then I'll just get to know you little by little everyday," nakangiti niyang sabi.

Did he just said everyday? Ibig sabihin, makakasama ko siya araw-araw? Naga-assume na naman ako. Let's stop assuming shall we.

"Fine by me," sabi ko at umayos ng upo. Hindi na namin namamalayan ang init ng araw dahil mahangin naman dito sa mataas na bahagi ng bundok. "Basta, tatanungin din kita," sabi ko at tumango siya.

"What's your full name?" tanong niya agad.

"Really, diyan tayo magsisimula?" Hindi makapaniwalang sabi ko.

"Syempre 'di ba dun naman daapt nagsisimula kapag getting to know?" Page-explain pa niya. Umiling na lang ako at sinagot ang tanong niya.

"Almara Venice Listel, twenty years old, third year college nursing student," diretso kong sabi.

"Ang advance mo namang mag-isip. Buong pangalan mo pa nga 'yong tinanong ko," natatawa niyang sabi.

"Alam ko namang tatanungin mo 'yon, kaya inunahan na kita," nakangiti kong sabi at tiningnan siya.

"Hmm, are you an only child?" tanong niya ulit.

"No, dalawa kaming magkakapatid. Minsan nag-aaway nga kaming dalawa ni Kuya over little things," natatawa kong sabi.

"Tell me more about your family then," sabi niya.

"Hmm, my family is just like other families. We bond and we sometimes have misunderstandings, but at the end of the day, we still talk about our misunderstanding and we fix it. My Mama runs a perfume business and my Papa is a Doctor. Isa sa board of Directors si Papa sa L Hospital. Si Kuya naman ay Civil Engineer at may sariling firm," mahabang pagku-kuwento ko.