Derinde ki Yara

Bölüm 26-

Keyifli okumalar🌻

"Bu sabah olduğumdan daha huzursuz uyandım,son zamanlarda içimde biriken hisler beni büyük bir huzursuzluğa itiyor ve elimden hiç birşey gelmiyordu.Ama bu sabah daha başkaydı bir anda gözlerimi açıp yatağımda oturur pozisyona geçtim ve kafamı bacaklarımın arasına gömüp sadece düşündüm.

Sessizdi,ama yalnızca odam.İçimde ki ses hiç bitmiyordu ve beni yoran bu sesti.Hiç susmayan düşüncelerim."

Defterin kapağını kapatıp yatağımın yanında ki çekmeceye bıraktım.Güneş doğmaya başlıyordu.Uykumu almamış gibiydim,ama uyuyacak haldede değildim.Bilmiyorum değişik hissediyorum işte.Huzursuz bir nefes verip yatağımdan indim ve balkona çıktım.Çıkar çıkmaz yüzüme vuran hafif rüzgar kendime gelmem için bana yardım etmek istiyor gibiydi.Yusuf geldiğinden beri alışkanlık olmuştu,balkona çıkar çıkmaz onların balkonuna çeviriyordum kafamı.Yine her zamankini yapıp kafamı çevirdiğimde Yusuf'u orada görmeyi beklemiyordum.Yaklaşıp balkon demirlerine kollarımı dayadım,benim geldiğimi gören Yusuf tepkisizdi.

"Günaydın" dedim sesinin bana iyi geleceğine adım gibi emin olarak.

"Neden bu saatte uyanıksın?" diye sordu,

"Nedenini anlamadığım bir huzursuzlukla gözlerimi açtım,bilmiyorum." dedim iç çekerek.

Biraz bekledi,kafasında neler yaşadığını çok merak ediyordum.

"Bende huzursuzum" dediğinde benimle duygularını payaştığı için şaşırmıştım.

Ne de olsa o Yusuf'tu,kendi başına yıkılıp kendi başına toparlanan adam'

"Neden uzaklaşıyorsun Yusuf?" diye sordum.Uzatmaya hiç niyetim yoktu,kafasında neler kuruyor bilmiyorum ama onları bilmeye benimde hakkım var.

yani sanırım...

"Senden uzaklaşmıyorum Derin" dedi iç çekerek.

Ne kadar da inandım.

"Yusuf oradan bakınca her dediğine inanacak bi kız çocuğu gibi mi duruyorum?"

Kısa bir süreliğine bana baktı,yine her zaman ki gibi çok derin.

"Buradan bakınca,

Duraksadı,söylemediklerine ihtiyacım var Yusuf anlasana

..Boşversene Derin,geç uyu hadi saat daha çok erken"

Cümlesini böyle bitirmesi sabah sabah sinirlerimi bozmayı başarmıtı.Sinirimi yansıtan bir nefes verdim,

"Amacın ne bilmiyorum ama bu yaptığın bana haksızlık!" dedim ve çıktım balkondan.Yatağıma girip zor tuttuğum gözyaşlarımı akıtmaya ihtiyacım vardı.

Bana tek iyi gelen insanın yaptıklarına bak!

Sabah olduğu için annemle uyuyordu ve ağlama sesime uyanmalarını istemiyordum.Dudaklarıma geçirdiğim dişlerim canımı yaksada umrumda değildi,Yusuf'un yaktığından daha çok yakamazlardı.

Ne kadar kaçarsa kaçsın uzaklaşamazdı ki benden,kendisi söylemişti çünkü kalbimizde olan her insanın yanımızda olduğunu..

Telefonuma gelen mesaj sesini başta umursamadım,ama içimde ki meraklı çocuk çok ısrar ettiği için elime alıp açtım.

Mesaj Yusuf'tandı:

"Ağlama Derin, bir gün neden böyle yaptığımı anlayacaksın.Özür dilerim"

Bu neydi şimdi?

Yoruldum ve artık ne bir şeyi anlamak için çabalamak istiyorum ne de sabretmek..