CHAPTER 16

57 20 1
                                    

Lumipas ang ilang buwan at mas napalapit si Decxell sa akin, gano'n din ako sa kaniya. Decxell still doesn't know anything about my illness, and I don't have any plans to let him know.

Now, I'm walking towards his classroom carrying a box of brownies that I made. I plan on sharing them with him since I can't finish them alone.

I smiled when I saw him outside their classroom talking to his classmate. Siguro ay tungkol sa groupings iyon dahil parang seryoso sila habang nag uusap.

"Decxell," tawag ko sa kaniya nang makalapit ako.

Nakatalikod siya sa akin dahil nakikipag-usap nga siya sa kaklase niya kaya hindi niya parin ako napapansin ngayon.

"Hinahanap ka ata ni Tiffany, pre." Sabi ng lalaking kausap ni Decxell nang malingunan ako sa likuran.

Mabilis naman akong nilingon ni Decxell nang mapakinggan ang pangalan ko. Nagulat siya nang makita ang presensya ko. Nakakapanibago lang dahil alam naman siguro niya na pupunta ako ngayon dito dahil ito palagi ang routine namin tuwing umaga. Kung hindi siya ang pupunta ay ako naman ang pupunta.

"What are you doing here?" Gulat na tanong nito. Talagang nakakapanibago.

"Why? Shouldn't you know that I'm coming to see you since you didn't come to my room?" I asked him. "Why are you so surprised?"

"N-no, I just forgot," he answered, which surprised and confused me.

He never forgets when it comes to me, but now? Tch, I don't know what happened.

"Ah," sagot ko na lamang, ang paningin ay nasa pulang box na dala dala. "I just came here to give this to you. I baked it. I can't finish it, so let's share."

He looked at the box in my hand and smiled. I smiled too, rupok ah. His smile always made my heart skip a beat. It was the kind of smile that made anyone who saw it smile as well

"Wow, thank you babe!" Bakas sa mukha nito ang excitement kaya nawala pansamantala ang pag ooverthink ko.

He was about to take the box when someone bumped into him. The box fell, and the brownies spilled out.

"Oops! Sorry, I didn't mean it," Rizzy said, while her right hand covering her mouth.

Napapikit ako nang mariin at dahan dahang nag-angat ng tingin sa kaniya. Sinusubukan kong pahabain ang pasensya ko.

"It's fine," I said and picked up the brownies.

Decxell helped me pick them up and put them back in the box.

"Next time, be careful Riz!" Decxell yelled at her.

Alam kong ganito lang ang sasabihin ni Decxell. Hindi niya talaga mapapagsalitaan ng kung ano anong masasakit na salita itong si Riz. Mahalaga para sa kaniya ang mararamdaman ng demonyitang babae na ito at naiinis ako.

"Okay!" Pabebeng sagot nito, humawak pa ito sa braso ni Decxell at ikinawit pa ang kamay niya. "Pahara hara kasi e. I didn't notice, sorry!"

Her way of speaking irritated me. When I finished putting all the brownies in the box ay humakbang ako papalapit kay Riz.

"It's just nothing," I smiled at her. She also smiled back at me, a plastic one.

I crushed the brownies in the box with my hand. Dumakot ako and threw them in Riz's face. I was not satisfied and I threw all the crushed brownies on her face.

Right Person at Wrong Time  | COMPLETEDWhere stories live. Discover now