CHAPTER 35

43 13 0
                                    

Nagising ako sa matinding pagtama ng sikat ng araw sa aking mukha. Maybe Mama came in here earlier and opened the curtain of my room.

Kaagad ko namang kinapa ang kinahihigaan ni Baby Brianna. Napabalikwas ako ng tayo nang hindi ko siya makita sa tabi ko.

Agad na naalarma ang buong sistema ko. Dumaloy ang kaba sa dibdib ko. Ramdam na ramdam ko ang takot. Andaming pumapasok sa utak ko na maaaring nagyari.

Fuck!

"Pa!" I shouted but no one answered "Mama! Kasama niyo po ba si Brianna?!" Pagpapatuloy ko pa.

Still, but no one answered, so I quickly put on my shoes and went downstairs.

No one was in the living room, but I found Mama in the kitchen cooking. I ran to her and asked, "Ma, where's my Brianna?" My voice was trembling with fear.

I heard Mama laugh, and I furrowed my brow in confusion. "Calm down," she said, holding me by the shoulders and patting my back. "Kasama siya ng Papa mo ro'n sa may garden, nagpapahangin lang."

Hindi parin nawala ang kaba sa dibdib ko. Alam kong tsaka lamang iyon mawawala kapag nakita ko na mismo ang anak ko.

I left Mama in the kitchen and walked quickly to the garden. Nang malapit na ako sa kinaroroonan ni Papa ay halos pigilan ko ang sarili kong makalapit sa kaniya.

Paano kasi'y magkatabi si Papa at Decxell sa mahabang upuan doon sa labas habang kandong naman ni Papa ang anak ko.

Ang kaninang kinakabahan kong dibdib, ngayon ay mas lalong tumindi pa. Kinakabahan ako kung ano mang pinagkukwentuhan nilang dalawa. Biglang nanlamig ang buong katawan ko.

Paano kung...

"Decxell? What are you doing here?" I asked, trying to keep my voice steady.

They looked up at me, and Decxell greeted me with a smile. But I ignored him and kept my eyes fixed on my father.

"Pa?" I asked again.

My father stood up and handed Brianna to Decxell. Nilapitan niya ako, habang ako naman ay nagtataka parin sa kung ano mang pinag-uusapan nila kanina.

Lumayo kami ng bahagya kay Decxell. May pagtataka parin sa akin habang tinitingnan si Papa.

"Anak," panimula niya. "Don't worry, anak. I didn't tell him, I didn't say anything." He said gently.

I breathed a sigh of relief. Unti unti na ring nawala ang kaba sa aking dibdib.

"Mabuti po kung gano'n," sagot ko. "Kung hindi naman tungkol doon, anong pinag-uusapan n'yo?"

"Actually, he's been here since six this morning at gusto raw akong kausapin."

Pagkatapos naming mag-usap ni Papa ay pinuntahan ko na ang kinaroroonan nina Decxell at ng anak ko. Masaya silang naglalaro doon. They looked happy, and I saw Decxell's sweet smile and heard my daughter's laughter.

"Kanina ka pa pala rito, sana ay ipinagising mo ako kay Mama." Sabi ko nang makalapit sa kanila.

Decxell smiled at me. "It's okay. I came here to see your father. I thought he was still mad at me, but we talked, and it was fine," he said.

"Nagkausap na pala kayo,"

"Yeah, well, I really thought he was still mad at me until now. My knees were shaking a while ago while we were talking." Natatawang kwento niya sa akin.

Right Person at Wrong Time  | COMPLETEDWhere stories live. Discover now