Ç&Ç

11

Karşımdaki kişinin Çınar olduğunu anladığım an vurmayı kestim ve şaşkınca baktım. Sonra bu çocuğa karşı yumuşamamam gerektiğini farkedip hışımla bir daha kafasına vurdum. Bir kez daha vuracakken kendini elleriyle çekerek içeri girdi. O sırada kafasını eğip vuruşumu atlattığında sinir olarak bir kez daha savurdum. Kalemlik omzuna vurmadan önce eliyle bileğimi kavradı.

Sinirli bakmaya çalışsam bile gözlerimin hafiften dolduğunu hissettim ve kendime olan sinirimi ondan çıkarmaya karar verdim. Kalemliği diğer elime alıp sertçe karnına geçirdim. Acıyla inleyerek geriye bir adım atarken bir yandan da bağırıyordu.

"Hay ananı- napıyorsun a*ına koyayım?"

Ne zaman küfür etse gülerdim ve bu sefer de gülmek istesem de kendime hakim olmayı başardım.

Evet, karşımdaki çocuk yüzünden ağlarken aynı zamanda onun küfür etmesine gülebiliyorum.

Bende böyle bir aptalım.

Çınar kendine gelip üstünü başını eliyle temizledikten -sanırım yukarı çıkmaya çalışırken toz olmuş- sonra duygusuz gözleriyle bana doğru gelmeye başladı. Yutkunup bir kaç adım geri gittim.

Ben daha fazla geriye gidemeden yanıma geldi ve öne doğru eğilerek ben daha ne olduğunu anlamadan beni sırtına aldı. Neye uğradığımı şaşırdığım için ufak bir çığlık atmak ve gözlerimi kocaman açmak dışında bir şey yapamadım.

Merdivenleri inerek beni evden çıkardı ve ben kafamı kaldırıp görebildiğim kadarıyla basketbol sahasının o tarafa doğru yürüdüğünü gördüm.

Biraz daha sırtındaki benimle birlikte yürüdükten sonra basketbol sahasına girdi. Beni yavaşça yere indirdiğinde ben hala kocaman gözlerle etrafa bakıyor ve önüme gelen saçları geriye itmeye çalışıyordum.

Yere oturup beni de yanına çekti. Bir süre gözlerimin içine uzun uzun baktı ve ben heyecandan ne yapacağımı bilemedim. En sonunda gözlerini üzerimden çekip telefonunu cebinden çıkardı.

Ne yapıyordu bu çocuk böyle?

Beni buraya kadar getirip nedenini bile açıklamadan telefonuyla mı uğraşıyordu?

Ciddi olamazdı, değil mi?