❛Tamamlandı.❜
"Eğer Tanrı sana bir misafir gönderirse onu içeriye almalısın." Elime aldığım kitabın ilk cümlesiydi bu. Kitabın adı 'Ölü Kadının Sanrıları', komik. Bir ölü, sanrı görebilirmiş gibi ya da sanrılar bizi öldürebilirmiş gibi.
Tak, tak, t...
Yorumlarınızı, görüşlerinizi lütfen belirtin ve oy vermeyi unutmayın.
İyi okumalar.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
'19.32 - 18.07.20'
●FionaSindy: • Bugün ailemi kaybetmemin üzerinden tam tamına on sekiz yıl geçti.
• O zaman beş yaşındaydım ve her şeyi çok net hatırlıyorum.
• O gün, babam iflas etmişti,
• Annem klinikteki bir hastayı kaybetmişti. Klinikte o lanet bataklıktan kurtulamayan ilk ve son hasta oldu. Rebeca Olric; çoklu kişilik bozukluğu olan tuhaf kadın.
• Bense tüm bunlar yetmiyormuş gibi kreş öğretmenimden azar yemiştim.
• Biliyor musun? O da benim hayatımdaki ilk yediğim azardı.
• Babam eve geldiğinde sarhoştu, annem ilk defa klinikte ölen birine ve ölü bedenine tanık olduğu için ağlıyordu.
• Babam hiç içmezdi, Clay. İçkiden nefret ederdi.
• Bana o kadını ağlaya ağlaya anlatırken babamın sinirle yanımıza gelmesi çok ani olmuştu.
• Elinde silah vardı, Clay.
• Anneme sesini kesmesi gerektiğini, kesmezse gözünü bile kırpmadan onu öldüreceğini söyleyip durdu.
• Sadece beş yaşındaydım, annemle babamı ilk defa kavga ederken görüyordum ve olan bitene anlam veremiyordum.
• Koruma iç güdüsüyle annemin önüne geçtiğimi hatırlıyorum.
• Sonrasında babamın önce suratıma sağlam bir tokat atışını, ardından da beni herhangi biriymişim gibi alıp duvara savurduğunu...
• Annem babamın o atağına kadar hiçbir tepki vermemişti,
• Sonrasında bana bu şekilde davranamayacağını babama bağırarak söyledi.
• Onları duvarın dibinde, kan dolu ağzımla izlemek çok korkunçtu.
• Babamın elindeki silahı anneme doğrultmasıyla nefesimin nasıl kesildiğini anlatamam.
• Annem elindeki silahı almaya çalışmadı, Clay.
• O silahı kendi alnına dayadığında gözlerinde geçen o bitmişlik ifadesi... Birinin ölümünü izlemek nasıl bir insanı bu kadar bitirebilir o ana kadar anlamamıştım.
• Babamın gözleri korkuyla parlarken silahi çekmeye çalıştı, her defasınsa daha fazla zorladı.
• Tetikte annemin elleri vardı, Clay ve annem o tetiği çekti. Çekmeden hemen önce gözleri beni buldu.
• Gözünden akan o son damla yaşı, dudaklarını oynatarak 'Özür dilerim,' diyişini ve kurşunun alnından içeri girmesiyle geriye savrulan başını anbean izledim.
• İnsan acı çekince bağırmak, sesini duyurmak ve içi çıkıncaya kadar ağlamak istiyor Clay.
• Ben hiçbirini yapamadım.
• Babam geriye doğru düşen annemin bedenini kolları arasına aldığında yer çoktan kırmızıya boyanmıştı. O an bunun ölüm olduğunu bile kavrayamadım zaten.
• Babam yaklaşık beş dakika boyunca annemi kucakladı yerde. Ağladı, çok fazla hemde.
• Sonra aynı silahı bu sefer kendi başına dayadı,
• Sanki orada değilmişim gibi, varlığım yokmuş gibi oluyordu her şey. İkisi de beni hiç umursamıyormuş gibi gidiyordu.
• Babam annem gibi bana bakmadı, Clay.
• Her gece saçlarımı okşaya okşaya bana masallar anlatan ve beni çok sevdiğini söyleyen babam son defa gözlerime bakmadı.
• İkinci bir silah sesi daha duyulduğunda gözlerimi kapattım. Boğazım düğüm düğümdü, genzim yanıyordu. Gözlerim dolmuştu.
• Birkaç saniye bakamadım, gözlerimi açtığımda babam da annem gibi yerdeydi. Bir kolu hâlâ annemin etrafına sarılıydı.
• Yer kıpkırmızıydı ama bizim parkelerimiz hep bembeyaz olmuştu. Bu çok tuhaf gelmişti o an.
• Yüzümle belimin ne kadar çok acıdığı hatırlıyorum, ellerimin nasıl titrediği. Ayağa kalkıp yanlarına gitmeye karar verdiğimdeyse bacaklarımın da titrediğini görüyorum ama bu da beni durdurmuyordu.
• İkisinin yanına gidip onlara sarıldım, üstüm sıcacık oldu o an. Kanları üşümüş bedenimi ısıtmıştı, gözleri kapalıydı. Uyuyorlardır diye düşündüm hep.
• Sadece birkaç dakika içinde evi polisler bastı, beni üzerlerinden kaldırdıklarında karşı çıkmadan beni kucaklayan adama sarıldım.
• Zaman biraz ilerleyince ikisini de siyah torbalara koydular. Kucağında olduğum adama 'Annemle babama ne yapıyorlar?' diye sorduğumda bana 'Onları daha rahat bir yere götüreceğiz.' demişti.
• Ben o yerin mezarlık olduğunu bilmiyordum, Clay.
• Ben bundan sonraki zamanımı çocuk esirgeme kurumunda geçericeğimi bilmiyordum.
• Ve ben o gün değiştim.
• Zihnim, rüyalarım, tavırlarım değişti.
• Acılarım ve gözyaşları nedenlerim değişti.
• Aslında ben, o gün delirdim.
• Haklıydın, Clay.
• Ben hastayım.
Bu konuşmaya cevap veremezsiniz.
BÖLÜM SONU
Kitapla ilgili bildirimler için beni takip edebilirsiniz. melisamt1
Bölüm ile ilgili düşünceleriniz neler?
Beğendiniz mi?
Umarım beğenmişsinizdir.
İyi zamanlar diliyorum ve sizleri seviyorum, görüşmek üzere.
