Opiekun

Rozdział 6

Zapukałem do drzwi, prowadzących do pokoju Erwina i gdy usłyszałem pozwolenie otworzyłem je, wchodząc do środka. Zauważyłem, że w jego pokoju nie było szafy ani łóżka - ściany wypełnione były regałami na książki a naprzeciwko drzwi stało wielkie biurko, zasłane papierami. Natomiast po prawej stronie zauważyłem kolejne drzwi, prawdopodobnie prowadzące do sypialni i łazienki. Cóż... dowódcy mają lepsze kwatery, aniżeli zwykli żołnierze.

-Chciałeś mnie widzieć?

Spytałem, zauważając, że przeglądał jakieś papiery i był zajęty ich namiętnym czytaniem do tego stopnia, że nie zwracał na mnie uwagi, co niezmiernie mnie irytowało, bo skoro już czegoś ode mnie chce, to załatwmy do szybko i niech każdy pójdzie w swoją stronę.

-Tak, poczekaj chwilkę.

Poprosił, przewracając stronę. Westchnąłem cierpiętniczo i założyłem ręce na piersi, opierając się o ścianę i rozglądając się po pokoju. Wbrew pozorom znajdowało się tu dużo potencjalnej broni i możliwości ucieczki. Nie mogę nic poradzić na to, że mój mózg od razu zaczyna analizować każdy szczegół w miejscu, w którym się znajduję, wynajdując od razu wszystkie możliwe drogi ucieczki. Spojrzałem na niego, gdy odłożył papiery i po chwili zmierzył mnie spojrzeniem stanowczym oczu.

-Eren jest uroczym dzieckiem, bardzo zdolnym z tego, co zauważyłem.

Zaczął, a ja uniosłem jedną brew. Chce ze mną rozmawiać o Erenie? Odbiło mu czy nagle zamienił się w pedofila i chce wykorzystać tego bachora? Ale trzeba robić dobrą minę do złej gry i nie dać nic po sobie poznać, jeśli chcę się dowiedzieć czegokolwiek więcej.

-Tak, jest bardzo zdolny. Szczególnie szybko przyswaja sobie techniki samoobrony.

Przyznałem, udając, że w cale nie zaniepokoiło mnie jego nagłe zainteresowanie sierotą, którą zdecydowałem się wziąć pod swoje skrzydła. Odchrząknął, najwyraźniej zakłopotany, ale ja nie spuszczałem z niego wzroku ani na moment.

-Jak się domyślasz, w niedługim czasie zostanę generałem. Ty sam jesteś bardzo uzdolnionym żołnierzem i jestem pewien, że jesteś w stanie wyszkolić Erena samodzielnie na dobrego zwiadowcę. Eren planuje wstąpić do Korpusu Treningowego, jeśli chcesz, jako generał, mogę zarządzić, że wstąpi do Korpusu Zwiadowców bez brania udziału w trzyletnim treningu, o ile zobowiążesz się do wyszkolenia go tutaj.

Czy on na głowę upadł? A może te jego wielkie brwi zasłaniają mu czysty pogląd na sytuację? Czy on ma świadomość, co właśnie powiedział? Ale sądząc po ekspresji jego twarzy, najwyraźniej doskonale zdaje sobie z tego sprawę. Pomysł był faktycznie niegłupi, ale ma dużo wad.

-Wyszkolę Erena pod moim okiem, ale w wieku 12 lat pozwolę mu wstąpić do Korpusu Treningowego. Przede wszystkim musi nauczyć się być żołnierzem i współpracować z innymi. Zdajesz sobie sprawę, że nie będę chciał w nasze treningi angażować innych zwiadowców, więc tutaj się tego nie nauczy, a współpraca na misjach jest konieczna. Przyda mu się też przystosowanie się do życia w trudnych warunkach a nie tylko w bezpiecznym zamku. Nauczy się więc również samodzielności. W dodatku, skoro ma szansę wyrwać się z toksycznego towarzystwa Mikasy i Armina i wywinąć się ze szponów Hanji, nie będę go tu zatrzymywał. Jeżeli pojawią się jakiekolwiek przeciwwskazania albo Eren z innych powodów nie będzie w stanie wstąpić do Korpusu Treningowego, będę indywidualnie kontynuował jego szkolenie. Przez kolejne sześć lat przekażę mu wszystko, co wiem, dzięki szkoleniu w Korpusie Treningowym stanie się jeszcze lepszy i znajdzie własny styl, a gdy wróci dopracuje wszystko razem z całym Korpusem Zwiadowców i, no cóż, trzeba to powiedzieć, ma szansę stać się najlepszym żołnierzem ludzkości.

Wyjaśniłem tak, by ten idiota zrozumiał, jak wielkie dziury ma jego plan zatrzymania Erena w zamku na zawsze i na wieczność. Zobaczyłem, jak jego brwi wędrują, spotykając się na środku zmarszczonego czoła.

-Rozumiem, co masz na myśli, jednak jedna kwestia mnie zastanawia. Powiedziałeś o toksycznym towarzystwie Mikasy Akerman i Armina Arleta. Wydawało mi się, że Mikasa jest przyszywaną siostrą Erena i cała trójka zna się od... no, całe życie.

Ach, więc do niego jeszcze nie dotarły durne i bezpodstawne oskarżenia mojej krewnej co do mojego podopiecznego? No cóż, trudno, powiedziałem a, więc muszę powiedzieć b, i miałem wrażenie, że ten prawie generał o największych brwiach na świecie mnie zrozumie i razem ze mną będzie chronił przed nimi Erena.

-Rodzice Erena zostali zamordowani. Mikasa znalazła Erena na ziemi, pomiędzy Grishą i Carlą, całego we krwi, gdy wpatrywał się tępym wzrokiem w nóż i oskarżyła Erena o zamordowanie własnych rodziców. Oskarżyła sześcioletnie dziecko o zamordowanie dwójki dorosłych ludzi, w dodatku tak ważnych dla niego. Potem powiedziała Erenowi wprost, że jest potworem i napawa ją obrzydzeniem. Nie mam zamiaru pozwolić jej lub komukolwiek niszczyć jego psychiki, jest moim podopiecznym i zrobię wszystko, by dorósł i stał się dobrym człowiekiem i żołnierzem, a oni jedynie podcinają mu skrzydła.

Wyjaśniłem, widząc zrozumienie na jego twarzy. Nareszcie. Przerzucił kilka papierów i przeczytał go, po chwili podając mi go, więc chwyciłem dokument w rękę i zacząłem czytać. Wynik śledztwa w sprawie morderstwa Grishy i Carli Jeager. Och? Ciekawe.

-Dostałem to dzisiaj rano. Wynik śledztwa wskazuje, że byli to dwaj, grasujący od dawna po Shinganshinie rabusie. Wpadli kilka dni temu w ręce Żandarmerii i do wszystkiego się przyznali. Ale rozumiem twoje stanowisko. Opiekujesz się Erenem i znasz go najlepiej, rób, co uważasz za słuszne. Mimo to, wrócę do tematu za sześć lat. Nie poddaję się tak łatwo.

Ostrzegł mnie, ale ja już ruszyłem w stronę drzwi, wiedząc, że dyskusja jest zakończona. Wróciłem do siebie i położyłem dokument na biurku, podchodząc do skulonej na łóżku postaci. Pokój oświetlał jedynie wiszący nisko za oknem Księżyc, ale widziałem jego spokojną, pogrążoną we śnie twarz. Przysiadłem i przyglądałem mu się, pogrążając się w rozmyślaniach. Czy podjąłem dobrą decyzję?