Life Starts Now

Miła odmiana

Emily Curtis była szczęśliwa.Można by wręcz powiedzieć,że ogarnęło ją coś w rodzaju euforii lub ekstazy,a jej stan psychiczny był symilarny do stanu upojenia alkoholowego.

-"Nic dziwnego,że ci wszyscy smutni ludzie patrzą na mnie jakbym była nawalona"-pomyślała,uśmiechając się do siebie.

Ta myśl była tak ulotna,że prawie nieuchwytna.Wszystkie inne jej myśli zatruł on.Porównała go nawet przez chwilę do narkotyku,ale po chwili zdała sobie sprawę z tego,jak tandetne jest to porównanie.Najważniejsze było jednak to,że wydawał się nie przykładać wagi do jej wyglądu.W całym swoim 24 letnim życiu, doświadczyła tylko poniżenia i wyszydzenia,ze względu na swój ogniście rudy kolor włosów.Mimo to,nigdy się nie przefarbowała,bo chciała żeby ludzie zaakceptowali ją taką,jaka jest.Udało się to dopiero teraz i tylko w przypadku tej jednej osoby.Rodzice gardzili nią tak samo jak inni i od kilku lat przestali to ukrywać.Jednak głównym powodem pogardy z ich strony było to jak się uczyła.Emily nie była złą uczennicą.Niejednokrotnie,w czasie kiedy uczyła się w szkole średniej i wcześniej przynosiła do domu piątki ze sprawdzianów,niestety problemem był fakt,że te oceny tyczyły się tylko przedmiotów,które w mniemaniu jej rodziców były bezwartościowe.Emily była humanistką i to całkiem niezłą,a oni próbowali zrobić z niej jakiś pierdolony woltomierz,kalkulator i Bóg wie co jeszcze pomimo,że z przedmiotów takich jak cholerna matematyka czy fizyka,zawsze miała kiepskie oceny i wogóle jej to nie interesowało.Kiedy po ukończeniu przez nią gimnazjum dowiedzieli się,że chce uczyć się w szkole o profilu humanistycznym,mogła mówić o wielkim szczęściu,bo udało jej się uciec tylko z podbitym okiem.Ojciec niejednokrotnie nazywał ją "rudą szmatą",a matka stała obok uśmiechając się drwiąco...tak to zdecydowanie również ich drażniło.Wielokrotnie zastanawiała się jaki problem był w tym,że jej włosy były bardziej jaskrawe.Był jednak jeden plus tego wszystkiego.Zaraz po ukończeniu przez nią osiemnastego roku życia,rodzice kupili jej mieszkanie i kazali wynieść się z domu.Mieszkanie było małe i obskurne,ale przytulne.Podejmowała się różnych zajęć,żeby zarobić na czynsz,nigdy jednak nie zdecydowała się żeby wyjść po zmroku na ulicę w skąpym stroju i stanąć w świetle latarni...o nie na to nie mogła sobie pozwolić.Te rozmyślania znacznie zepsuły jej humor.Pokonała jeszcze parę przecznic i dotarła w końcu do swojego obskurnego mieszkanka,w obskurnym bloku,w najbardziej obskurnej części Bluemoon City po czym położyła się w najbardziej rozklekotanym łóżku w całym mieście.-"No może w burdelach mają gorsze"-pomyślała.Zanim zasnęła zdążyła jeszcze tylko pomyśleć:

-"Dlaczego dopiero teraz spotykam taką osobę jak on,kogoś kto mnie nie wyśmiewa,nie krzyczy na mnie,kogoś kto potrafi mnie wysłuchać,kogoś kto jest tak miły, tak wspaniały jak Gerard...".