Ο Μαφιόζος

34. Αναδρομή στο παρελθόν

ΡΟΖΑ

- Μπορώ να ανέβω και μόνη μου στο σπίτι μου.
- Γιατί έχεις τόσα νεύρα;
- Γιατί δεν με άφησες να γυρίσω μόνη μου;
- ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΣΝΟΜΠΑΡΕΙΣ;
- ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΗΝΕΙΣ ΣΕ ΗΣΥΧΙΑ;
- ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΠΑΣ ΤΟΣΗ ΚΟΝΤΡΑ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΤΡΕΛΑ ΜΟΥ;

Εκεί ήταν που η απάντηση δεν βγήκε από το στόμα μου. Δεν ξέρω αλήθεια γιατί μουγκαθηκα, ή γιατί του πάω τόση κόντρα. Δεν ξέρω το γιατί είχα τόσα νεύρα! Το μόνο που ξέρω είναι ότι θέλω να τον... Μπαα δεν έχει σημασία! Άλλωστε έχει μια σχέση αυτός, άσχετα που είναι στην Ισπανία εκείνη η... Δεν θυμάμαι πως την λένε..

- ΣΟΥ ΜΙΛΑΩ ΓΑΜΩΤΟ...
- Καληνύχτα Αντώνιο...

Ήταν το μόνο που βγήκε από μέσα μου. Ξαφνικά ένιωσα αδύναμη να του εξηγήσω το λόγο, αφού ούτε εγώ ξέρω καλά καλά το λόγο.

Πριν ανοίξω την πόρτα του αυτοκινήτου τα μάτια μου χάθηκαν για λίγο στο πράσινο βλέμμα του. Όπως και τα δικά του στο σκοτεινό μου βλέμμα. 

Το χέρι του με κράτησε αρκετά σφιχτά από τον καρπό μου , όμως δεν ποναγα.
Ένιωσα απλά ένα σφίξιμο στο στήθος.

- Απάντησε μου, σε παρακαλώ...

Ήθελα να του απαντήσω όμως σαν να ξύπνησα από τον ύπνο, τραβήχτηκα δυνατά και κατευθηνθηκα προς την είσοδο του σπιτιού μου.

Αμέσως μπήκα μέσα και έκλεισα την πόρτα δυνατά με θυμό. Το βλέμμα μου έπεσε σε μια φωτογραφία που ήταν τοποθετημένη στην τραπεζαρία του σαλονιού μου.

Είναι ο πατέρας μου. Τη θυμάμαι αυτή τη φωτογραφία, εγώ την είχα τραβήξει πριν από 5 χρόνια, είχαμε επισκεφτεί πρώτη φορά έναν ζωολογικό κήπο. Ήμουν 15 τότε και ήμουν κατενθουσιασμένη. Με την ανάδρομη στο παρελθόν τα μάτια μου άρχισαν να υγραινουν και σε λίγο ξέσπασα. Δεν τον είχα ξεπεράσει ακόμα το χαμό του πατέρα μου, μόνο της μητέρας που έτσι κι αλλιώς δεν πρόλαβα να τη γνωρίσω και πολύ, πέθανε όταν εγώ ήμουν 7 χρόνων. Το μόνο που θυμάμαι από εκείνη είναι ότι είχε και εκείνη μαύρα μάτια. Μου λείπουν τόσο και οι δύο. Η ζωή μου είναι...τόσο άδεια...

Στη θυμιση των γονιών της συγκινήθηκε. Το βράδυ κοιμήθηκε αγκαλιά με την φωτογραφία τούς.

--------------------------------

Νευριασμένος μπήκε στο διαμέρισμα του. Έβαλε ένα ποτό και προσπάθησε να χαλαρώσει. Άρχισε να παρατηρεί το σπίτι του. Χωρίς να το θέλει το μάτι του πέφτει πάνω σε μια κορνίζα που ήταν πίσω από ένα μεγάλο βάζο σαν να ήθελε να την κρύψει. Ούτε που θυμόταν πως είχε κορνίζα εκεί πίσω.

Από περιέργεια πήγε να δει τι ήταν. Όταν την πιάνει στα χέρια του αμέσως νιώθει τα μηνίγγια του να χτυπάνε. Από θυμό έκανε την κορνίζα θριψαλα και ένα με το πάτωμα. Πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια ένιωσε τα μάτια του να θέλουν να αφήσουν δακρυα. Πως του ξέφυγε αυτή η φωτογραφία, έπρεπε να την είχε σκίσει μαζί με τις άλλες.

Ένιωσε ξαφνικά μόνος, όχι πως δεν ήταν, απλά τώρα αισθάνθηκε πως μαζί με την φωτογραφία των γονιών του χάθηκε και εκείνος.

Ήθελε να ξεχάσει την μορφή τούς. Τίποτα δεν ήθελε να θυμάται. Όσο και να προσπαθούσε όμως η μορφή της μητέρας του δεν έφυγε ποτέ από το μυαλό του. Παραμένει χαμογελαστή και ήρεμη.

Άρπαξε την φωτογραφία από το πάτωμα και την αγκάλιασε αφού δεν μπορούσε να αγκαλιάσει τους ίδιους τους γονείς του. Έκλεισε να μάτια του απαλά για να ηρεμισει, ώσπου τα άνοιξε το πρωί και κατάλαβε πως είχε κοιμηθεί όλο το βράδυ με τα ρούχα στον καναπέ του μαζί με την φωτογραφία. . .