Ο Μαφιόζος

47. Πόνος

⚠

ΡΟΖΑ

Όχι, όχι. Δεν το πιστεύω. Ο Αντώνιο δεν θα μου έκανε ποτέ κακό. Δεν μπορώ να τον πιστέψω.

"Με ακούς;" Με διέκοψε από την σκέψη μου..

"Δεν σε πιστεύω. Ο Αντόνιο δεν θα μου έκανε ποτέ κακό."

"Είσαι σίγουρη;"

"Γαμήσου"

Μου έριξε ένα τόσο δυνατό χαστούκι που ακούστηκε σε όλο το σπίτι. Άρχισε να καίει όλο μου το μάγουλο.

Με πήγε σε αυτό το σκοτεινό μέρος πάλι.

Ήρθε απειλιτικά κοντά μου. Όχι. Μην το κάνεις.

"Μην με πειράξεις."

"Βγάλε την μπλούζα σου"

Φυσικά και δεν το έκανα. Όμως το έκανε αυτός. Μου έβγαλε την μπλούζα.  Ήξερα ότι θα το κάνει. Ήξερα ότι θα με πειράξει χωρίς να το θέλω.

"Μην με πειράξεις" είπα μέσα στους λίγους μου.

Με ξάπλωσε στο στρώμα και μου έβγαλε το παντελόνι και το εσώρουχο. Άρχισα να κλαίω δυνατά και να τον παρακαλάω να μην το κάνει. Άρχισα να τον σπρώχνω όμως με χτύπησε τόσο δυνατά στο πρόσωπο που το μάτι μου είμαι σίγουρη ότι είχε γίνει μαύρο. Συνέχισα να κλαίω με λυγμούς. Δεν με ένοιαζε ο πόνος από τα χτυπήματα αλλά ο εσωτερικός πόνος.
Με ετριψε εκεί κάτω. Δεν μου άρεσε καθόλου. Άρχισα να του ρίχνω μπουνιές στο στήθος να με αφήσει ήσυχη. Μου ξανά έδωσε μπουνιά στο ίδιο μάτι και παράλληλα χτυπούσε το σώμα μου όπου ήθελε, με δάγκωνε στο στήθος και τα χείλη, μάτωσα.Δεν με ένοιαζε. Άρχισα να ουριαζω όταν έκανε μια τόσο βαθιά εισχώρηση που τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι από τα μάτια μου. Με χτυπούσε παράλληλα και το σώμα μου είχε πλέον μώλωπες. Το στήθος μου είχε ματώσει με την ορμή που το δάγκωνε.

Γιατί με βασανίζει;
Γιατί το έκανες αυτό Αντόνιο;

Με άφησε μόνη στο δωμάτιο. Δεν σταμάτησα λεπτό να κλαίω δυνατά . . .

Πονούσα και σωματικά και ψυχικά.
Γιατί; Χίλιες φορές να με σκότωνε κατευθείαν πάρα να μου τα έκανε όλα αυτά.

Τα μάτια μου βάρυναν και έκλεισαν, ήμουν κουρασμένη και εξαντλημένη μετά από τόσο κλάμα.

Κοιμήθηκα αλλά όχι βαριά. Με τον παραμικρό θόρυβο ξυπνούσα. Φοβόμουν τόσο πολύ...