Against the Waves (THE PRESTIGE 1)

39

Eye of the Storm

Have you ever lost someone?

It's really hard to wake up each morning knowing that you'll never see them again. You'll question yourself where you went wrong. But there are things in life that are beyond our control. No matter how we tried to hold it together, things happen and we just have to accept that, even if it pains us.

"Again, I'm sorry for everything, Layana." Paghingi ng paumanhin ng Don.

Katulad ni Hayes, bumagsak din ang katawan nito pero nakabawi bawi na rin sa buhay. Ang uban nitong mga buhok ay halos sakupin na ang natitira pa nitong itim na buhok. Kanina sa hapag ay halos pigil hininga akong kumakain. Hindi ko maatim na nagawa kong makapagtanghalian kasama ang idinidiing suspect noon sa pagkamatay ng magulang at kapatid ko.

At ngayong nandito kaming tatlo sa sala ay ganoon pa rin ang pakiramdam. Mabigat pa rin. Marahil ay ganito naman talaga simula't sapul ang pakiramdam ko sa tuwing malapit sa akin ang presensiya ni Don Nicholas.

"Napatawad ko na po kayo," mahina kong sabi. Lumipat ang paningin ko kay Hayes na ngayon ay nasa gilid ko. Tinitimbang nito ang reaksyon ko. Ngumiti ako sa kaniya ng kaonti at muling bumaling sa ama nito sa aming harapan. "Alam ko pong damay lang din kayo dito."

Umiling iling ang matanda. "Hija, kayo ang nadamay sa gulo ng aming pamilya. I know it's too late to say this but...condolonces to your family...I'm sorry."

I bit my cheeks when I heard him apologized for the nth time. His voice sounds so sincere and regretful.

But I already accepted the fact that people come and go. At first it will hurt. It will leave you crying until three am, questioning the Almighty why it happened to you. The kind of hurt that follows you everywhere. It will hurt and hurt but one day, it'll just stop. You will learn how to forgive someone as well as yourself.

Forgive yourself for all the things that you became. Peace starts after forgiveness.

After I took a bath, I immediately fell asleep. Pakiramdam ko nga ay iyon ang unang pagkakataon na nakatulog ako ulit ng payapa. I don't know if it's just because I'm too tired or I just felt safe and secure knowing that Hayes's presence is everywhere.

Nagising ako ng dapit hapon. Sumasayaw ang puting kurtina sa bintana. Kulay kahel na ang kalangitan at ang tunog ng alon ay unti-unti nang naririnig ng malinaw dahil sa papalapit na tahimik na gabi. I checked my phone and sent a message to my mother that I won't be going home for several days.

I am now wearing Haye's cotton gray shorts and my white shirt last night. It smells good. Ang bango niya palang maglaba.

Nang lumabas ako sa maliit na kwarto ay inilibot ko ang paningin ko sa maliit ding sala. Purong kawayang nabarnisan ang estraktura ng bahay pero maaliwas at malinis. Sila lang siguro mag-ama ang naninirahan dito.

Lumabas ako ng bahay. May ilang mangingisda akong natanaw sa hindi kalayuan. Ang kahabaan ng puting buhangin ay tila walang hanggan. Napapliligiran ng berdeng puno at pananim ang paligid ng bawat kabahayan.

Nasaan sina Hayes?

Naglakad lakad pa ako sa pinong pinong buhangin ng Ilo-Ilo. Ang sarap sa pandinig ng mga alon. I closed my eyes when the wind whispered to me. It feels so relaxing.
and safe. Malayong malayo sa magulo at maingay na syudad. It feels like, I suddenly found may solace.

I sat in the sand and silently watched the setting of the sun. Unti-unting sinakop ng dilim ang kalangitan. But the moon showed up and lighten the sky. I smiled. In that moment, I realized that in every endings, there's a new beginning. With each sunset, the light of the moon rises. With each defeat, there is an opportunity waiting at the end to win the next match.