Onun bana attığı her bir adımı görünce mutluluktan doluyor gözlerim. Biz aynı gökyüzünün altında, aynı yağan yağmurda, yağmurdan sonraki gökkuşağında beliren renklerdik ve birbirimizi yeni keşfettik. Onun dünyası kocamandır aslında. Ve ben, o dünyada kaybolmadan büyüyen sevgisiyle yeşeren bir çiçek gibiydim. Onun her damlasına, her zerresine ihtiyacım oldu hep. Onun her sözüne her bakışına ve her ellerimi tutuşunda rastladığım saf aşkına ihtiyaç duydum. Huzurun ta kendisi. O gün arkamı dönüp gittiğimde bir neden yoktu oysa ki ve o gidişimde bir neden payı arayıp yıka döke yanıma koşerken kaybetme duygusunu içinde benimseyip geldi sarıldı. Sanki bu dünyadan temelli gidicekmişim gibi baktı durdu ve sarıldı işte. Aynen şöyle dedi:
- Beni bir daha asla bırakma!
Bırakmamıştım oysa ki. Sadece kızgınlığım geçsin de ona sert bir söz söylememek için uzaklaşmıştım o masadan. Senden kolay kolay gitmem ben. Senden kolay kolay vazgeçmem çünkü her sarıldığında, ben sana o Taksim Meydanı'nda atılan adımlar kadar aşık oluyorum. Sayısızca aşk denilen kör düğümden bağlıyorum içime. "Beni bir daha asla bırakma!" Cümlenden bile korkup sana sakin olmanı söylemiştim çünkü bende sen gibi korkmaya başlamıştım o an.
- Ya gidersen..?
