Behind closed door || Larry

20. Amelia została adoptowana

Koniec marca dalej dawał im nie zbyt dobrą pogodę, jednak zdecydowanie zaczynało robić się cieplej. Harry'emu udało się zorganizować spotkanie z Anne i Desmondem. Od rana latał po mieszkaniu, chcąc aby wszystko było dopięte na ostatni guzik. Louis w tym czasie jeszcze spał, na noc złapała go wena i nie wrócił do łóżka, dopóki nie wyczerpał jej. Harry próbował na niego jakoś wpłynąć. Zwłaszcza, że od kilku tygodni miał bliski kontakt ze swoimi rodzicami i chciał, aby ich spotkanie wyglądało dobrze.

Nie chciał, żeby cokolwiek zepsuło to dzień. Zwłaszcza, że organizacja jego i Louisa ślubu  rwała zastraszająco szybko do przodu i nie chciał, aby któreś z jego rodziców nie przyszło na tak ważny dla niego dzień.

Od kilku tygodni nie był też w domu dziecka przez zapracowanie, ale ciągle miał w głowie Amelię. Miał nadzieję, że ta się dobrze trzymała i może łapała z kimś kontakt. Dziewczynka naprawdę zasługiwała na dobre życie i ta myśl pojawiała się w głowie omegi coraz częściej. To była krucha istotka, która potrzebowała domowego ciepła. Możliwe, że Harry trochę widział w niej siebie.

Dosłownie jakby mu ktoś czytał w myślach, zadzwonił jego telefon i zobaczył numer dyrektorki domu dziecka na ekranie. Sięgnął po urządzenie i bez namysłu odebrał. W końcu ta musiała mieć powód, żeby do niego dzwonić. Zwłaszcza, że prosił ją aby dzwoniła gdyby coś się działo.

- Halo? - wiedział, słysząc jakiś szmer.

- Dzień dobry Harry. Przeszkadzam ci? Czy możemy zamienić dwa zdania? - spytała kobieta - Prosiłeś, żebym informowała i jakiś zmianach, wiec poczułam się zobowiązana.

- Mam czas, mam - obiecał, odpowiadając na przywitanie i usiadł na krześle w kuchni - Coś się stało? Mam się martwić?

- Kiedy ciebie nie było u nas, pewne małżeństwo przychodziło odwiedzać dzieci. I spędzali dużo czasu z Amelią. Wszystkie procedury mieli już za sobą i dziś padła decyzja o adopcji, podpisali dokumenty i wzięli ją już ze sobą do domu - kobieta starała się delikatnie to opisać.

Coś ciężkiego osiadło na żołądku omegi, a uśmiech opadł na jego wargach. Amelia znalazła swój nowy dom i nie był on nim.

To jakby w niego uderzyło, w tym momencie, co naprawdę czuł do dziewczynki.

- J-Ja... To cudowne. Mam nadzieję, że są to naprawdę dobre osoby, ona jest tak delikatna - wychrząkał.

- Rodzina naprawdę porządna Harry, alfa zarabia na cała rodzine, a omega w domu ma czas na wychowywanie dziecka i zapewnienie mu opieki. Do tego maja dom pod Londynem. Dobre warunki dla szczenięcia. Wiem jak ważna dla ciebie była, podbiła ich serca swoim charakterem - wyjaśniła dyrektorka.

- Nie dziwię się... Ja, dziękuję za informację. Jestem naprawdę szczęśliwy z jej powodu - zagryzł niemalże boleśnie swoją dolną wargę. Dosłownie chwilę jeszcze porozmawiali, nim zakończyli rozmowę.

Kompletnie nie potrafił wrócić do swoich obowiązków, siedział na krześle w kuchni cały czas trzymając telefon w dłoni. Nie spodziewał się takiej wiadomości, nie dziś. Był świadomy, że jego myśli krzyczały aż, że jest samolubny w swoim myśleniu, jednak nie potrafił inaczej spojrzeć na sytuację. Za późno zrozumiał czym naprawdę była jego troska i dlaczego jego omega niemal wyła, widząc jak jakiś inny wilczek źle traktował inną istotkę.

Był tak głupi...

- Dzień dobry, wyspałem się i mogę funkcjonować normalnie. Tylko czułem jak wstajesz z łóżka, ale nie byłem w stanie nic więcej zrobić - przyznał się alfa, wchodząc do kuchni i przecierając swoją twarz.