Hidden Love | Jensoo

21.

JN

-Wow.- to było jedyne co Jisoo powiedziała po naszym pocałunku. Chwilę więc odczekałam, po czym zaczęłam moją wypowiedź.
-Czemu miałabym nie chcieć się z tobą przyjaźnić, gdybym nie czuła tego samego? Po prostu bym to uszanowała i grzecznie odmówiła. Ale... wiesz czemu tego teraz nie zrobiłam? Bo cię kocham. I jestem szczęśliwa, że ty czujesz to samo
-Czyli... mówiąc, że kochasz kogoś na bardzo bardzo poważnie, miałaś na myśli mnie?
-Tak. A ty mówiąc, że jesteś w kimś od dawna zakochana miałaś na myśli mnie?
-Tak
-A my głupie myślałyśmy, że ta druga tego nie odwzajemnia

Obie zaśmiałyśmy się na to co powiedziałam, po czym nasz śmiech zastąpiła cisza.
-Właściwie to... od jak dawna coś do mnie czujesz?- zapytałam po chwili.
-Hmm... właściwie to od pierwszej chwili, gdy cię zobaczyłam. Tylko wtedy jeszcze nie miałam pojęcia, że od kilku dni spotykasz się z moją siostrą. A ty? Od kiedy zaczęłaś coś do mnie czuć?
-Właściwie to nie wiem dokładnie. Wiesz, wydaje mi się, że moja miłość do Ciebie była po prostu ukryta gdzieś głęboko w moim sercu i nie dostrzegałam jej aż do teraz, gdy zaczęła w nim dominować.
-A co z Lisą? Nie kochasz jej już?
-Doszłam do wniosku, że nigdy jej tak na prawdę nie kochałam. Jesteś pierwszą osobą, którą szczerze kocham

Po tym co powiedziałam, dostrzegłam uśmiech na twarzy Jisoo. Widząc go, sama mimowolnie się uśmiechnęłam. Cieszę się, że obie czujemy to samo. Tylko trochę smutno mi z powodu tego, że zanim dostrzegłam tą miłość, Jisoo musiała dużo cierpieć widząc mnie razem z Lisą. Ale mam nadzieję, że uda mi się jakoś jej to wynagrodzić i zastąpimy wspomnienia z Lisą naszymi nowymi, wspólnymi.

JS

Nie wierzę, że to w końcu się stało. Tyle lat czekania jednak nie poszło na marne. Jennie odwzajemnia moje uczucia i to mnie bardzo cieszy. Teraz zostało do zrobienia jeszcze tylko jedno i właśnie mam zamiar zrobić. Przerwałam więc ciszę, która od kilku minut trwała między mną a Jennie.

-Jennie?
-Tak?
-To już tak oficjalnie, mogę zadać ci pytanie?
-Nie, ja chcę je zadać!
-Nie, bo ja!
-Dobra, to może zadamy je razem, okej?
-Okej, to na 3
-Raz
-Dwa
-Trzy
-Czy zostaniesz moją dziewczyną?- zapytałyśmy w tym samym czasie, tak jak ustaliłyśmy. Uśmiechnęłyśmy się do siebie, po czym obie, znów w tym samym czasie wykrzyczałyśmy głośne:
-Tak!

Przytuliłyśmy się do siebie, po czym moja dziewczyna znów mnie pocałowała. Fajnie móc ją w końcu nazywać moją. Chciałabym, żeby ta chwila nigdy się nie kończyła, ale niestety, nic nie trwa wiecznie. Odsunęłyśmy się od siebie, po czym wstałyśmy z ławki, złapałyśmy się za ręce i ruszyłyśmy w stronę mojego domu. Teraz w końcu obie możemy być szczęśliwe.