Captured by darkness ( Dark series #1 ) UNDER-EDITING

Chapter 38

Kuya

We were both wasted when Aviana and I go home. Hindi ko pinakinggan ang sinabi nang lalaking iyon at uminom at nakipagsayaw sa iba't ibang lalaki.  I don't know what he's talking about. Parehas sila ng kaibigan niya, punong puno ng misteryo.

That night was a bliss, hindi ko pinagsisisihan na sumama ako kay Aviana nang gabing iyon, pansamantala kong nakalimutan ang lahat. At least I had fun!

"1 week before vacation, tingin ko mauuna akong makaalis sa'yo Axia,"

Aviana's staring at me apologetically. Mauuna nga siya, kasi ako mag stay muna ako pansamantala sa condo para maghanap ng pwedeng mapag bakasyunan.

"It's okay, hindi rin naman ako magtatagal sa condo aalis din ako."

Mayroon naman talaga akong balak puntahan, pero nagdadalawang isip ako kung babalik pa ako doon. I am always welcome in there. Ayaw ko lang talagang umalis. Hinihintay ko siya, nagbabakasakaling babalik pa siya.

Week passed and it's finally vacation, I helped Aviana's packing her things. Mabuti pa siya at makakaaslis na. I gave myself 1 week, to stay here. To wait for him. 

"Sumama ka na lang kaya sa'kin sa Ilo-ilo,"

She took my arm while keep on saying that to me, naka ilang beses na ba niya akong niyaya? honestly countless of times. But I can't find the courage to say yes to her offer.

I just can't...

"Okay lang ako, aalis rin ako dito Av,"

She just sighed and continue packing her things. Pagkatapos naming ayusin ang gamit niya, hinatid ko siya sa baba papunta sa may sasakyan niya.

I kissed her cheeks. "Ingat ka sa byahe,"

She hugged me tight. "Yeah, I will. Take care too,"

I just nodded at her and bid her goodbye. Sumakay na siya sa sasakyan niya at umalis. Now, I'm all alone. What should I gonna do?

Maglilibot-libot na lang siguro ako sa labas. Nagdala ako ng kaunting pera, kung sakali man na maligaw o mapalayo ako. Nang makalabas, hindi ko mawasan na alalahanin ang bawat lugar kung saan ko madalas makita si Malcolm. I really wish he was here with me. 

As my feet wanders, hindi ko alam kung saan na ako dinadala ng mga paang ito. I'm too preocuppied reminiscing the days together with Malcolm. I used to this a lot, but it's really not like the way it used to be.

Napahinto ako nang makarinig ng ingay. Ingay na punong-puno ng buhay at saya. And in there, I saw a playground with a lot of kids and people. There were also a family having a picnic under the large tree. The skies was too bright to give them light, so they could do what they wanted to do.

I look at those kids running and playing with their friends, those smiles-- how I wish I could have that. How I wish I could smile like that.

Seeing a kid brings back all the good memories, no problems. Na kahit napakamaliit na bagay na matatanggap natin, napakasaya na. We were shallow, hindi mahirap pasiyahin.

Nilibot ko lang nang nilibot ang paningin ko nang may mahagip ang mga mata ko. It's a kid at the other swing, he's sulking while holding a ball. Seems like no ones wants to play with him. Ngumiti ako at tumayo para lapitan ang bata.

He's chubby, but cute. Lumuhod ako sa harapan niya, pero nakatungo parin ang bata kaya hindi niya ako makita. 

I touched the ball and took it. "Hi,"

I smiled and show him the ball that he was holding earlier. Malungkot itong nakatingin sa akin. but I was to hyper right now to spend my time with this kid.

"Want to play with me?"

Yumuko ito at nahihiyang tumango, "Okay, then-- let's go,"

Hinawakan ko ang kamay nito at dinala sa sulok kung saan walang masyadong maraming tao. Sinimulan kong ibato ang bola sa kanya nang hindi kaataasan at hinagis naman nito sa akin pabalik.

Paghagis ko nang bola, hindi sinasadyang napunta iyon sa isang lalaki mula sa sulok. Matangkad ito at naka sumbrero. Lalapit na ako sa bola, para kuhanin sa tapat ng lalaki nang bahagya nito iyong sinipa para makarating sa pwesto ko. 

"Thank you po kuya." Pasalamat ko kahit tumalikod na iyong lalaki. 

"Weird," bulong ko sa hangin at bumalik para makipaglaro sa bata. 

Time passed and we were having fun, when some kids butt in and wanted to played with us, who am I to complained? I gladly say yes and the two became more. Sa huli tumabi ako sa gilid at pinanood na lang silang maglaro. 

Lumapit sa akin iyong bata kanina lang na malungkot na ngayon punong-puno nang buhay ang mga mata. 

"T-thank you, ate," he's blushing.

I pinched his cheeks. "No prob, bakit walang nakikipaglaro sa'yo kanina hmmm?"

"They said I'm different, mataba daw po, mabagal tumakbo."

I pinched both of his cheeks and smiled at him.

"There's nothing wrong being different. Being different somehow, will make you more stand out then the others, remember just to be yourself always okay?"

"Okay po," 

"Ate?" Tawag atensyon ulit sa akin nung bata. 

"Hmm?" Simple kong tugon. 

"A-ano po kasi--" naka tungo nitong sabi. 

Lumuhod ako para makapantay siya. "Ano yun?" I asked gently. 

"Kiss daw po kita sabi kuya." At turo niya doon sa gilid namin.

Kuya? Tinignan ko ang tinuturo niya pero wala akong makita. Masyadong madaming bata at tao dito sa park. Kahit wala akong nakita, tinagilid ko na lang iyong pisngi ko at nilapit sa bata. 

Napangiti ako nang nahihiya at mabilisang nag kiss lang sa pisngi ko ang bata at nakipaglaro na ulit sa mga kasama niya.

KEYMEMOIRS