Captured by darkness ( Dark series #1 ) UNDER-EDITING

Chapter 3

 Ezra

Sweet scent of the grass entered my nostrils, and the fresh wind enveloped my skin as I walked.  Binuksan ko ang pintuan na gawa sa narra.

Bahagya akong napangiti, nang bumungad sa akin ang mga antique na nakalagay sa bawat sulok ng bahay.

I make sure, that there's no trace of tears that've been left before entering our house. Narito ako para makalimot.

I plastered a smile on my face and shouted. "Mami, Tata?" Trying to hide my stern voice.

Nilibot ko ang bahay. I look over the walls of our living room, and in there I saw my pictures. A pictures of me when I was a kid.

Tinignan ko naman ang iba pang mga gamit sa loob ng bahay. Nothing has changed. It's still as it is. 

Nakarating ako sa kusina, at doon ko sila nakita. Ngumiti sila pagka kita sa akin. Preventing my tears to fall. I smiled at them, not wanting to let them know what I've been through. Niyakap ko sila, nagmano at hinalikan sila sa noo. 

"Halika na't kumain na tayo. Your on time" Pinatay ni Mami ang kalan. "Luto na ang ulam," She said as she walks on the dining table to fix the plates. 

Nakita ko ang niluto nila na Laing at isdang galungong. The smell and the texture, creates a salivating features that makes me crave for more. Kailangan ko ng kumain, mahaba-haba rin ang binyahe ko. 

Mami and Tata kept staring at me as I eat. Tila may gusto silang itanong sa akin. Nag-angat ako ng tingin at ngumiti sa kanila. Sinuklian naman nila iyon. 

"How's school hija?" Mami, slowly ingesting her food. 

Uminom ako ng tubig. Trying to think what should I say in front of them. Gusto kong sabihin iyong totoo. Pero Ayaw ko silang mag-abala pa.

"It's fine 'Mi. I have a friend--" Lumunok ako. "Si Aviana," Which is true. 

Tumango lang naman siya, looking contented on my answer. Napabaling ako kay Tata nang tumikhim siya. Hindi ko mapigilang mapahagikhik. 

Halata mo kasing gustong magpapansin nito. Napailing na lang ako. 

" 'Ta, spill the beans," Pigil tawa kong sabi sa kanya. 

His brows furrowed a little. Causing his wrinkles to emerge. Tumatanda na talaga sila. This is the most silent pain. Seeing your loved ones slowly grew older as times passes by. 

"Ikaw bata ka! Wala ka talagang pinagbago. May nobyo ka na ba?" Biglaang tanong niya. 

Nasamid naman ako. Inabutan ako ni Mami ng tubig, which I gladly took. Habang dahan-dahan gumagapang ang maligamgam na tubig sa ngala-ngala ko, parang ayaw ko na ring maubos iyon. 

Nobyo? Almost-- almost Tata.

"Wala po," At umiwas ng tingin. 

Tumango naman siya. Thankful that they didn't bombarded me with questions again. I stood up and volunteer to wash the dishes later. 

"Ezra, ang damit mo nariyan na ha-- nakalatag sa kama. Maghilamos kana rin, para mahimas-masan ka at mawala ang pagod mo." Si Mami, habang inaayos ang damit na gagamitin ko. 

It's been a long time since someone called my second name. I can't help but think of someone who used to call me by that name.

"Axia, kilala mo ba kung sino yung kanina pa nakatingin sayo? Nasa labas eh," Si Av, nakasilip sa bintana. 

Tinignan ko ang tinutukoy niya. Nakatingin? Napaawang ang labi ko at nanlalaki ang mga mata, nang makilala ko ang tinutukoy niya. 

I suddenly want to sink into my seat. The normal beat of my heart doubled. My sweat became sticky and my hand turns cold.