Captured by darkness ( Dark series #1 ) UNDER-EDITING

Chapter 54

I'm sorry, I miss you, I love you

After what happened between me and Malcolm, I left their house with ocean of thoughts in my mind. Those thoughts that keeps drowning me! pero kung iisipin mo Axia, kung nakinig ka lang sa kanya, wala ka ng iisipin! wala ka ng aalalahanin! pero... Hindi ganoon kadali lahat ng bagay, hindi ako santa, nagagalit rin ako!

I'm just human whose nature to hold grudges to someone who've hurt me. I don't want to be hyporite. Alam ko sa sarili ko na hindi pa, alam ko sa sarili ko na hindi ko pa kaya, kung makikinig ako sa kanya ng wala ako sa wisyo at puno pa ng pagtataka at galit, walang patutunguhan ang magiging paliwanag niya.

Though, those times that I've spend with him,well.. forcefully. Little by liitle he's now capturing things that have been stolen, things that have been gone, things that have been ravished by rage. Little by liitle I leisurely accceptefd the fact that he's now here and nothing will change.

Tinakpan ko ang mukha ko ng unan at sinubukang huminga, mahirap. Ganito ang pakiramdam ko ng mga oras na iyon, para akong kinulong sa isang lugar na walang espasyo man lang para makahinga.

"I'm sorry...'

"I miss you..."

"I love you..."

I chuckled, thinking those words that've been said by him, honestly, hindi ko alam kung paniniwalaan ko pa. He keeps on saying those words as if everything would change easily. Tumulo ang luha ko sa isiping parehas kaming nasa sitwasyong kung saan nagsisimulang magkalabuan ang lahat.

Life... it doesn't need to be perfect, but.. doest it have to be this cruel?

Eksahedera kong tumayo sa kama ko at mahinang ni untog ang ulo ko sa headrest ng kama. What were you thinking Axia? life's not cruel just because you're suffering! get up and shake your head! you're losing your mind! I sighed and pulled my hair, to knock some senses within me.

Wake up Axia! fucking wake up!

I startled when I heard a knock at my door, I sighed and get up, It's probably Mami. Nang mabuksan ko ang pintuan si Tata ang nasalubong ko. Oh, I didn't expect-- well, siguro kaya siya narito dahil sa ginawa niya kahapon.

I won't blame him though, my Tata was just another piece of victim of Malcolm. I opened the word wide and let my him in. Mukhang nagdadalawang isip pa ito sa pagpasok, ngunit hindi nagtagal bumuntong hininga siya ng malalim at umupo sa may sofa bed.

Ni ayos niya ang salamin sa kanya at tumingin sa akin ng may pagkabahala. Hindi ko alam kung nakailang buntong-hininga na sa harapan ko si Tata, he must think that I am still mad. Yes, I would if Malcolm didn't said that Tata was just been told to lie at me.

Lumapit ako kay Tata, at umupo sa kabilang side ng sofa bed.

" 'Ta, tumatakbo ang oras, ano pong sasabihin mo?"

Mahigpit na kumapit siya sa tuhod niya bilang suporta. "Pasensya na anak, tumatanda na talaga ang Tata mo, nerbyoso na,"

I smiled. "Alam ko 'Ta, ano po ba talaga pinunta niyo ngayon dito? usually po si 'Mi lang ang nagtatagal sa kwarto ko eh,"

"Sige-- bababa na po muna ko 'Ta, kuha ko sandali juice sa baba."

"Sorry 'nak,"

Napatigil ako sa pag labas sa kwarto nang magsalita si Tata,umupo ako sa may armrest ng sofa, habang nakatingin pa rin kay sa kanya.Tumayo si Tata at lumpit sa may bintana at binuksan ang kurtina, pumsasok sa loob ang kulay kahel at pula. Mag gagabi na pala?

Napaka bilis ng araw, yung tipong kurap mo pa lang gabi na.

"Ayos lang po 'Ta, Malcolm already said it to me,"

" 'Nak, mabait ang batang 'yon,"

Napatawa 'ko ng pagak. "Siguro po?"

" 'di kita pipilitin kung anong desisyon ang gagawin mo 'nak," he walked towards me. "Pero, sana pag-isipan mo muna, mahirap ang magkaroon ng panghihinayang sa banda huli,"

" 'Ta, naman eh! tinatakot mo 'ba 'ko,?"

"Sinasabihan lang kita bilang anak ko, ayokong gayahin mo ang ginawa ko noon,"

"Bakit po 'Ta?"

His eyes suddenly consumed by sadness. "I almost lost your Mother,"

Napatayo ako sa pagkakupo ko mula sa armrest ng sifa bed, dahil sa narinig ko.

"P-pano po? b-bakit?"

" 'di ko siya mabigyan ng anak kaya pinakawalan ko siya, 'di ako nakinig kung anong nararamdaman niya, pinaniwalaan ko lang ang nais kong paniwalaan,"

My eyes got teary eyed, hindi ko alam na may ganito pala silang nakaraan, growing up togetehr with them, they seems happy and contented. Ngunit, hindi pala. May bagay pala sila na hindi nila napunan sa buong buhay nila, iyon ay magkaroon ng sariling anak.

Tata touched my cheeks. "Pero, 'di kami minsan na nagsisi na binigay ka sa amin, nang dumating ka, parehas naming nakita ang tunay na saya.'

I sobbed and hug him. " 'Nak, bago ka magdesisyon sa isang bagay, try to listen hmm,"

Tumango ako kay Tata, kahit hindi ako sigurado sa sarili ko.Alam kong malapit na ako doon, kaunti na lang. Makakayanan ko ng makinig ng walang iniindang sakit.