Kırmızı karanfil, bir acıyı paylaşmanın simgesi olarak bilinir.
Doğru da ama karanfil adetinin de önemi vardır.
Hani şimdi, anahtarının yalnız sende olduğu bir kafese hapsedilmiş kuş olacakmışım ya, şunu unutma!
Benim varlığım özgürlüğü temsil...
Bir elimde, kaldırım kenarında tezgahını yeni açmış simitlerini satmaya hazırlanan Halil Amca'dan aldığım simit poşeti; diğer elimde Manavcı Hüseyin Abinin elime tutuşturduğu çayı yudumlayarak ilerliyordum.
"Çiçeklerim var! Renk renk çiçeklerim var! Alasın be yavrum sevdiceğinin yüzünü güldüresin."
Bir kac metre ileri de, önünden geçen gence çiçek satmaya çalışan Zeliş Ablayı görünce yüzümde benden bağımsız bir gülümseme oluştu.
Adımlarımı biraz daha hızlandırdım ve Zeliş Ablanın çiçeklerinin önünde durdum.
"Günaydın Zeliş Sultan."
"Oo günaydın, Asya'm. Nerelerdesin? O güzel yüzünü gören cennetlik be çiçeğim."
"Hiç deme Sultanım. Bu aralar Cafe fazla kalabalık; Sürekli mesai yapıyoruz o yüzden. Sen nasılsın, nasıl gidiyor?"
"Nasıl olsun işte yavrum, aç karnımızı doyuruyoruz çok şükür."
Zeliş Abla ile 2 yıl önce talihsiz bir olay sonucu karşılaşmıştık. Zeliş Abla kırklarında, kızıl saçları saçına taktığı renk renk çiçeklere rağmen ihtişamını korurdu. İki çocuğu vardı. Oğlu Ahmet bu yıl üniversite birinci sınıf Hukuk okuyordu. Fatmanur ise daha altıncı sınıfı gidiyordu. Eşi Murat Abi de Tır Şoförlüğü yapıyor. İki ebeveyin çocuklarının geleceği için harıl harıl çalışıyordu.
" Kolay gelsin ablacığım. Bugün Karanfil Günü bana bir demet yapar mısın?"
"Aa bugün ayın 12 si değil mi kuzum! Nasıl unutmuşum? Hemen hazırlıyorum çiçeklerini Gün çiçeğim."
Her ay mutlaka on iki adet kırmızı karanfil alıyordum. Bazen işe daha erken vardiya da başladığım aylar oluyor. O zamanlar da alt sokakta bir Çiçekçi Dükkanı var oradan alırım karanfillerimi.
"Al bakalım Asya çiçeğim. Bu ayın şanslıları kimmiş acaba. Hem bir türlü öğrenemedim Karanfil Günü' nün aslını. Anlatmayacak mısın?" dedi. Yüzünden eksik etmediği tebessümü ile.
Küçük bir gülümseme ile geçiştirdim zaten Zeliş abla beni anlardı.
Sadece bu günün beni yıprattığını düşünüyordu. Ve belki bunu paylaşırsam bana yardım edebilecegini. Ama artık alışmıştım her ayın aynı günü, aynı şeyleri tekrarlamak artık ilk zamanlarda ki gibi çok acı vermiyor.
