To: Aphrodite and Astraea
3:01 AM
Hello to the both of you. This is Psyche Scott, one of your friends 8years ago.
Sa totoo lang, gindi ko alam kung paano sisimulan 'tong mensahe na 'to para sa inyo. Hindi ko nga alam kung paano gumawa nito o kung ano ang mga sasabihin ko. Siguro bahala na lang. Basta masabi ko kung ano na lang ang mai-ta-type ko.
Sa ilang taon na pagkakaibigan natin, kailanman ay hindi ako naging ganito ka-seryoso. Kilala niyo ako bilang babaeng prangka, bungangera, bastos ang bibig, pasmado ang bibig, walang preno ang pagsasalita. Kaya naman nakakapanibago siguro kung mababasa ito mula sa akin.
Malibog ako, aminado ako doon. Sa salita, oo. Sa gawa at kilos rin siguro? Syempre oo, nagawa ko na nga iyon sa sarili ko hindi ba? Iyon nga ang dahilan ng lahat lahat ng problema kong 'to.
By the way, I already talked to Ramm awhile ago. Hindi ko nga lang alam kung masasabi ba 'yong usap kung puro sakitan at sigawan lang naman ang ginawa namin. It didn't went good. We argued.
And that's when I realized that he was right. Sa walong taon na nawala ako, marami akong natutunan pero hindi kasali doon ang patawarin kayo. Aminado ako doon dahil halos sa mga nagdaang taon ay puros hinanakit at galit ang bumabalot sa buong puso't pagkatao ko.
Hindi niyo naman siguro ako masisisi sa mga naramdaman at nagawa ko, hindi ba? Nasaktan ako. Nawasak at nasira ng dahil sa sariling katangahan at kagagahan.
I was depressed and alone for the past years. Galit ang lahat sa akin. Pinagtawanan, binaboy at pinagkaisahan ng halos ilang libong tao na pakiramdam ko ay ako laban sa buong mundo na ang nangyayari.
Tangina ang hirap pala kapag nagpakatotoo ka. Ang hirap, dahil sasabihin nila na 'just be yourself' pero kapag ipinakita mo ang totoong ikaw ay samu't saring panlalait o masasakit na salita ang paulit ulit na ibabato sa'yo.
Ramm was right. I am the one who should blamed. Ako ang nanira sa sarili kong reputasyon. Ako ang sumira sa buhay ko. Ako, sarili ko ang siyang nag hila sa hukay na ako mismo ang gumawa.
Hindi ko lang talaga maintindihan kung bakit at papaanong nangyari 'yon. Ang sakit sakit, at ang sakit na 'yon ang siyang humubog muli sa buong pagkatao ko ngayon. Though, hanggang ngayon ay medyo ganoon pa din naman ang ugali ko, wala rin masyadong pagbabago. Pero sa tingin ko naman ay may natutunan ako.
Isang video lamang pala ang susi para mapabago ang siyang boring na buhay ko. Isang video na ibinigay sa isang hindi kilalang tao na akala ko'y mapagkakatiwalaan ko. Isang video na siyang nagpakilala sa akin sa halos buong bansa, maski sa mga porn site ay nakarating nang hindi ko man lang alam. Well, sayang hindi ko napanood man lang. Kahit nga yata pagkakitaan ang video na 'yon ay hindi ko nagawa.
Siguro matatawa o maiinis kayo doon sa huling pangungusap na sinabi ko, pero totoo iyon. Masyadong bukas ang isipan ko sa mga ganoong bagay. Hanggang ngayon ay wala pa din akong maintindihan sa mga nangyari noon. At hanggang ngayon ay naniniwala pa rin ako na wala naman akong kasalanan.
Bakit? Kasi sa tingin ko ay normal naman iyon. Tangina, tao ka rin. Babae ka rin. Tayo tayong lahat, nagkakamali, nagkakasala, nakakagawa ng mali ngunit babawi matapos humingi ng paumanhin. Tao ka rin at nakakaramdam din ng tawag ng laman. Normal ka din at nakakaramdam din ng libog. Iyon nga lang ay kasama iyon sa mga kasalanan sa itaas.
Pero bakit? Hindi ko talaga kayang intindihin 'yong mga tao dito sa mundo, lalo naman dito sa bansa. I pleasured myself. Okay, tutal ay straightforward naman daw ako, edi sasabihin ko na.
Yes, I finger fucked myself and It tastes so freaking heaven. I filmed myself while doing that nasty things. Hindi ko makita ang pagkakamali ko doon, pero ipinamukha sa akin ng libo libong tao na parang kampon ako ni Satanas dahil nakaramdam at nakagawa ako ng ganoon.
Bakit kasi ang hilig magmalinis ng mga tao eh wala namang perpekto sa mundo?
Bakit sila, hindi ba sila nakakaramdam ng libog? Hindi ba nila ginagamit ang mga kamay o ibang bagay para paligayahin ang sarili nila? Fuck. Can't we just normalize those things? Tangina, buti nga ako sarili ko ang ginamit ko para paligayahin ang sarili ko, samantalang 'yong iba gagamitin pa 'yong ibang tao kaya nakakapang rape sila. Iyon siguro ang mali. Maling mali, na kahit saang parte mo tignan ay talagang mali dahil libog ang siyang papatay sa'yo.
Then, I am right. Ilang demonyo ang siyang ilang beses kong nilabanan dahil sa bumubulong na tapusin ko na ang buhay ko. Ilang beses iyon na pumapasok sa isip ko, na dapat ay sumuko na ako dahil wala naman nang patutunguhan ang lahat ng ito. Pero hindi, ayoko. Gusto ko pang mabuhay, pero natatakot lang ako. Because of what I did, look, I ruined myself. Iyon ang tanging nakikita ng mga tao. Dahil doon sa ginawa ko ay nasira ang pagkatao ko. Pero hindi, naniniwala ako na dahil sa ginawa at mga sinabi nila, 'yon ang nagpasira sa buong pagkatao ko.
Bakit? Kasi alam ko sa sarili ko na wala akong natapakan o nasaktan na kahit na sino, habang ginagawa ko 'yong bagay na iyon. Marami sigurong hindi makakaintindi o mambabatikos muli sa akin lalo na't kapag nabasa 'to, pero ito ang persepsiyon ko.
Ang pinakapinagsisisihan ko na ngayon sa ginawa ko noon ay hindi 'yong binidyo ko ang sarili ko habang humahalinghing at ipinapasok ang daliri sa pribadong parte ng katawan ko, kung hindi 'yong putanginang tao na pinagkatiwalaan kong pasahan no'n na hindi naman pala ang boyfriend ko.
P
s. Oh diba, sabi sa inyo, wala lang ang message na 'to. Sa next message na ako mage-lsm sa inyo. Masyado ng mahaba at baka wala ng mag basa. Anyway, Oo si Psyche pa din 'to. Galit pa din ako kay Astraea, pero malay mo sa next chapter hindi na. Wait lang, madami pang mangyayari chill lang muna tayo.
Fan fact. Alam niyo ba na muntik na akong makapatay dahil nabura ang unang ganitong sinulat ko? Punyeta, feeling ko mas detailed doon 'yong sinabi ko fuck. Hindi ko kasi na save. Anyway, si manunulat na po ito hehe. Hapi wankey reads, napakaspeed niyo. Sana i-crushback kayo ng crush niyo.
