Tauriel & Legolas - Can you love me again?

Rozdział 5

Parę słów o Lei: nie wiem, jak określić naszą relację. Nie rozmawiałyśmy za dużo, ale raczej się dogadywałyśmy. Z tego, co mi mówiła Andia (te dwie chodziły razem ćwiczenia fizyczne, przygotowujące do wstąpienia do wojska, i się przyjaźnią) dobrze walczy. Trzeba przyznać też, że jest nie banalnie ładna, nawet jak na elfy- raczej niska i szczupła. Ma ciemnoblond, lekko kręcone włosy i zielone oczy. Jest starsza od mojej kuzynki o jakieś 10 lat i spotyka się z Legolasem już kilka ładnych mięsięcy (i mimo tego, wszyscy myślą, że on jest we mnie zakochany). U elfów wiek nie ma znaczenia- skoro żyjemy wiecznie, to czemu się tym przejmować?
Cóż, możecie sobie wyobrazić moje zdziwienie, kiedy ją tu zobaczyłam. Byłam pewna, że mój najlepszy przyjaciel odszedł po bitwie sam, więc skąd ona się tu wzięła?
-Tauriel..? - szepnął w końcu Legolas, patrząc na mnie- chodź.
Chwilę później szłam skrępowana obok nich wielkim korytarzem. Pokonaliśmy kilka zakrętów, po czym stanęliśmy przed drzwiami zrobionymi z brzozowego drewna.
-Przyjdę później. Musimy porozmawiać. - powiedział jakby... Przejęty? Nie dowierzał? Potem szybko wrócił do Lei, którą zawołał inny elf na naradę, czy coś koło tego. Wzięłam głęboki oddech, otworzyłam drzwi i przeszłam przed próg mojego nowego pokoju. Rozejrzałam się. Sam pokój nie był bardzo duży, ale na pewno wystarczający. W jednym kącie stało łóżko, a w drugim niewielka szafa w której, jak się potem okazało, były już ubarania. Tuż koło niej w ścianie był otwór. Z chęcią zdjęłam łuk oraz kołczan ze strzałami i dwoma mieczami, i tam położyłam moją broń.
Po drugiej stronie mieszkania był mały, kamienny stolik i trzy krzesła.
Jakiś czas później, 15-20 minut, ktoś zapukał. Spokojnie otworzylam drzwi i moim oczom ukazał sie Legolas.
-Tauriel... - spojrzał na mnie- **Pimpar i Andia też tu są.
^^^^^^^^^^^
**Pimpar- przybrany młodszy brat Legolasa, opiszę go w następnym rozdziale ^.^